พีระอวยพรให้บุตรชายคนโตและสะใภ้ด้วยความสุขที่ได้เห็นลูกชายเป็นฝังเป็นฝากับเขาเสียที
“โธ่... พ่อ ไม่ต้องฝาก อรก็ดูแลฉันดีอยู่แล้วน่า”
ภวัตพูดแก้เก้อเมื่อเห็นสายตาของบิดา ทุกคนหัวเราะชอบใจ อรนภัสยิ้มอายๆ ไม่กล้าสบตาคมๆ ของคนข้างๆ
“ขอให้คุณวัตมีความสุขมากๆ นะคะ”
เขมจิราเอ่ยบอกเสียงสั่นๆ ภวัตเมินเฉยไม่ยินดียินร้ายกับประโยคของแม่เลี้ยงสาวที่อายุน้อยกว่าเขาเสียอีก จนอรนภัสต้องรีบแก้สถานการณ์ตึงเครียดเหล่านั้นลง
“ขอบคุณค่ะคุณเขม” อรนภัสยิ้มหวานให้อีกฝ่าย
“ค่ะ” เขมจิราหน้าเจื่อนเล็กน้อย ฝืนยิ้มแกนๆ ให้ทั้งสอง
“วัต พ่อฝากยัยอรด้วยนะ หนักนิดเบาหน่อยก็ให้อภัยกันนะ อร... หนูก็อย่าเอาแต่ใจตัวเองนะลูก”
ภวัตและอรนภัสกราบคุณไกรสร ก่อนที่คุณอรนุชจะอวยพรเป็นคนถัดไป
“ขอให้ลูกทั้งสองมีความสุข รีบมีหลานให้แม่อุ้มไวๆ นะจ๊ะ”
“วัตฝากน้องฉันด้วยนะ”
กฤษณะตบไหล่เพื่อนเบาๆ อรนภัสไหว้พี่ชายก่อนจะโผเข
