ภวัตใช้มือเกี่ยวขาภรรยาเอาไว้ คาดโทษเสียงเขียว อรนภัสซบหน้าอย่างยอมจำนน ไม่ว่าเขาจะลงโทษยังไงเธอก็ยอม ขอแค่เขาให้อภัยในสิ่งที่เธอทำ เธอทำไปเพราะอยากช่วยเขาจริงๆ ภวัตไม่พูดอะไรอีกรีบเดินให้ทันก่อนตะวันตกดิน
อรนภัสแนบแก้มที่คลอไปด้วยหยาดน้ำตากับแผ่นหลังบึกบึน ภวัตกัดฟันเดินอย่างไม่ย่อท้อ
“พี่วัตนี่มันจะมืดแล้วนะคะ อีกไกลไหมคะ”
“อร พี่ว่าเราสองคนกำลังหลงทาง”
“หลงทาง...” อรนภัสถามเสียงหลง
“ใช่ เราหลงมาทางด้านหลังเขา ทางนี้พี่ไม่เคยเหยียบย่างมา แต่ยังไงเดี๋ยวต้องมีคนตามหาเรา เราคงต้องหาที่พักก่อน ด้านนั้นไง อรลองมองด้านนั้นสิ ด้านนั้นมีลำธาร คืนนี้เราจะพักแถวนี้แล้วกัน อรกับลูกทนหนาวหน่อยนะ”
ภวัตพูดอย่างจนใจ รู้สึกหัวเสียนิดๆ นึกเป็นห่วงภรรยากับลูก อรนภัสหน้าหมอง นึกโทษตัวเองที่ทำตัวเป็นภาระเขาเช่นนี้
“ค่ะ” อรนภัสรับคำสามีเมื่อเขาวางเธอลงใกล้ลำธาร
“ยัยหนูเงียบไปแล้ว สงสัยจะร้องจนไม่มีแ
