“ยุ่ง” เพียงแพรตอกกลับจนอีกฝ่ายหน้าเจื่อนไป
“วันหลังน้องแพรอยากทานอะไรบอกพี่นะคะ เดี๋ยวพี่จะทำให้ทาน”
อรนภัสพูดเอาใจน้องสามี เพียงแพรยิ้มเล็กน้อย พึงพอใจในคำพูดของพี่สะใภ้ที่แก้สถานการณ์และอารมณ์ขุ่นมัวให้ดีขึ้น เธอนึกทึ่งที่พี่สะใภ้รักษาอารมณ์ได้ดี ไม่ได้ขุ่นมัวตามคำพูดของเธอ
“ค่ะ”
เพียงแพรรับคำอย่างอารมณ์ดีขึ้น อรนภัสมักตามใจเธอ ด้วยความที่ไม่ชอบให้ใครขัดใจ จึงชื่นชอบพี่สะใภ้คนนี้ไม่น้อย แต่เธอไม่เคยแสดงออกมากมาย
“ทานกันเถอะ พ่อดีใจที่เราได้กินข้าวพร้อมหน้าพร้อมตากันแบบนี้”
พีระเอ่ยขึ้นด้วยรอยยิ้ม คนแก่อย่างเขาอยากเห็นลูกหลานพร้อมหน้าพร้อมตา
ทุกคนเริ่มรับประทานอาหาร อรนภัสรู้สึกมีความสุขเช่นกันที่เห็นอาหารของเธอเป็นที่ถูกปาก แม้แต่เพียงแพรที่อยากทานอาหารอย่างอื่น ก็นั่งทานเงียบๆ ไม่ปริปากบ่นอีก แม้ไม่เอ่ยชมแต่สีหน้าบอกว่าถูกปากพอสมควร
“อีกไม่นานจะปิดเทอมแล้วนะ ภูคิดว่าจะเรียน
