18.00 น. ที่บ้านพักตากอากาศ
เสียงเคาะประตูปังๆ ของคนเจ้าอารมณ์ทำให้ริตาที่นั่งคิดอะไรเพลินๆ อยู่สะดุ้งขึ้นมา จ้างก็ไม่เปิดให้หรอกคนพาล นิสัยไม่ดี ริตากำลังเคืองเขาอยู่ยังไม่อยากเห็นหน้า แต่ริตาก็ไม่ชนะเขาได้เมื่อภัควัตไขกุญแจเข้ามายืนทำหน้าถมึงทึงอยู่
“ฉันให้คนมาตามไปกินข้าวทำไมไม่ลงมาห๊า” เสียงแว้ดๆ ที่ออกมาจากปากผู้ชายหล่อๆ อย่างที่ไม่น่าจะส่งเสียงแบบนี้ออกมาได้
“ไม่หิว” ริตาที่หน้าตึงๆ ตอบออกมาอย่างไม่กลัว หลังจากเหตุการณ์เมื่อเช้านี้เกิดขึ้น ริตาก็ประท้วงเขาด้วยการสั่งห้ามให้เขามายุ่ง และไม่ลงไปกินข้าวเที่ยงรวมทั้งข้าวเย็น ทั้งๆ ที่หิวใจแทบขาด แต่ทิฐิที่มีมันอิ่มกว่า จึงกล้าคัดค้านเขาโดยที่ไม่กลัวอำนาจ ของเขาเลย
“ฉันจำได้นี่นา ว่าเมื่อเช้าเธอกินไปนิดเดียว อิ่มทิพย์หรือไงตอนเที่ยงก็ไม่กิน แล้วเย็นก็ไม่ลงอีก” เขาท้าวเอวด่าตรงประตู มองร่างที่เชิดหน้าในห้องอย่างเคืองๆ อยากจะโกรธใ
