หลังจากความมืดแห่งรัตติกาลเริ่มแผ่เข้ามา ในรอบหลายๆ วันที่ริตาหลบหนีผู้คนมาอยู่ที่กระท่อมแห่งนี้ ร่างบางนั่งครุ่นคิดอยู่ในใจอย่างหนัก ห้าวันที่อยู่ที่นี่ริตาได้แต่นั่งๆ นอนๆ เฉยๆ ปิดมือถือ ไม่ติดต่อกับผู้ใด
แม้แต่เพื่อนรักอย่างศรัญย์ชยาที่ยังไม่รู้ข้อเท็จจริงในการหนีครั้งนี้ นานวันไปริตายิ่งรู้สึกเบื่อหน่ายอย่างถึงที่สุด ตามประสาคนที่อยู่เฉยๆ นั่งกินนอนกินไม่เป็น จนต้องหาอะไรทำสักอย่าง แต่ไม่ใช่การกลับไปที่โชติศิริวัชยาโดยเด็ดขาด เพราะนั่นเป็นสิ่งสุดท้ายที่คิดจะทำ ว่าแต่จะทำอะไรดีล่ะ
ก่อนอื่นต้องเปิดโทรศัพท์โทรหาศรัญย์ชยา เพื่อถามข่าวคราวเรื่องการไปฮันนีมูนกับสามีสุดที่รักของเพื่อนว่าก้าวหน้า ไปถึงไหน เธอจะได้อุ้มหลานเมื่อไหร่ก่อนเป็นอันดับแรก ก่อนจะค่อยๆ หาทางขยับขยายหาอะไรทำต่อไป
ทันที่ที่เริ่มเปิดมือถือ เสียงข้อความที่หลั่งไหลเข้ามามากมาย ทำเอาริตาถอนหายใจอย่างเบื่อหน
