“คุณมีอะไรจะบอกอีกมั้ยคะ” ริตาถามและส่งสายตายิ้มๆ ให้ แต่ภัควัตกลับรู้สึกว่ามันเป็นยิ้มที่โหดเหี้ยมจนน่าขนลุก และมือเรียวบางก็ยื่นมาแกะผ้ากอซที่พันรอบๆ หัวเขาออก ภัควัตปล่อยมือจากบ่าริตาหน้าซีด ทำอะไรไม่ถูก เขารู้สึกร้อนๆ ที่ร่างกายเหมือนจะมีเหงื่อซึมออกมา ความรู้สึกเหมือนตอนโดนฝ่ายปกครองเรียกตอน ม.ปลาย เลยทีเดียว
“เอ ริตานี่ท่าจะเก่งนะคะ ดูแลคุณแป๊บเดียวแผลไม่มีเลย แถมไม่มีรอยแผลเป็นอีกต่างหาก” นิ้วเรียวลูบหน้าผากตรงที่เคยมีรอยแผลปลอมที่ติดไว้หลอกริตาในตอนแรก ซึ่งเป็นอภินันทนาการจากศรัญย์ชัยที่สั่งลูกน้องที่เป็นเป็นช่างแต่งหน้าเอฟเฟ็กต์ในวงการบันเทิงมาทำให้
“เอ่อ ริตาจ๊ะคือมัน” ริตาเอานิ้วเรียวปิดริมฝีปากเขาไว้
“ริตาไม่ต้องการคำอธิบายค่ะ เพราะริตารับไม่ได้ที่คุณร้ายอย่างนี้” เขาหยุดมองหน้าริตา กลืนน้ำลายลงคอ เขาอยากให้ริตาปราดเข้ามาตบเขาแรงๆ กี่ครั้งก็ได้จนกว่าจะพอใจ หรือจะกรีดร้องด่าท
