หอมดอกร่านรัก

มาลีญา2

ป้าเฟื่องเล่าให้ฟังว่านายทำงานหนัก นายเป็นเจ้าของเหมืองแร่ที่มีพื้นที่นับพันไร่ และมีกิจการในเมืองอีกหลายอย่าง คฤหาสน์ที่เธออาศัยอยู่ก็อยู่ในพื้นที่ของเหมือง แต่อยู่ในส่วนที่ใกล้ทางหลวงแผ่นดินจึงสามารถไปไหนมาไหนได้สะดวก

ลึกเข้าไปในป่าซึ่งเป็นพื้นที่ทำเหมือง นายมีบ้านอีกหลังอยู่ที่นั่น เอาไว้สำหรับพักผ่อนและใช้ในวันที่ไปตรวจงานในเหมือง แต่มาลีญาไม่เคยไปที่นั่น และเด็กสาวก็ไม่มีความคิดว่าอยากไป เพราะป้าเฟื่องบอกว่าคนงานในเหมืองมีแต่ผู้ชาย ซึ่งมีทั้งคนดีและคนไม่ดีปะปนกันอยู่ แต่นายสามารถควบคุมคนเหล่านั้นได้ด้วยลูกปืนและเงินตรา ชีวิตของคนพวกนั้นถูกสั่งให้อยู่หรือตายจากนายคนเดียวเท่านั้น

นานวันเข้าเด็กหญิงมาลีญาก็ลืมเลือนว่าตนเองอยากกลับบ้าน เด็กหญิงชินกับการใช้ชีวิตคุณหนูที่มีนายเป็นผู้กำหนด และกะเกณฑ์ให้ทุกอย่าง จากเด็กหญิงมาลีญาขี้แย เธอเติบโตเป็นสาวแรกรุ่นวัยกระเตาะแต่เธอก็ยังเป็นเด็กสาวผู้อ่อนไหวขี้แยเหมือนเดิม เด็กสาวมีใบหน้าสวยหวานน่ารัก ผมตรงดำสนิทยาวสลวยจนถึงสะโพก เพราะนายสั่งให้ไว้ผมยาวมาตลอด เด็กสาวมีรอยยิ้มสวยแต่แฝงไว้ด้วยความโศกในแววตา เรือนร่างของเธออรชรอ้อนแอ้นแต่แฝงไว้ด้วยความอวบอิ่มของวัยสาว

“ทำไมป้าเฟื่องไม่นอนกับหนูเหมือนเดิมล่ะคะ” มาลีญาในวัยสิบห้าปีงอแง เมื่อป้าเฟื่องผู้เลี้ยงดูใกล้ชิดบอกว่าคืนนี้เธอต้องนอนคนเดียว

“นายสั่งค่ะคุณหนู”

“นายใจร้าย” แก้มใสป่องๆกับสายตางอนๆทำให้ผู้สูงวัยยิ้มเอ็นดู

“คุณหนูเริ่มโตเป็นสาวแล้ว ต้องหัดนอนคนเดียวได้แล้วนะคะ”

“ไม่เห็นอยากเป็นสาวสักนิด หนูอยากเป็นเด็กตลอดไป ป้าเฟื่องจะได้นอนกับหนูทุกคืน” ผู้สูงวัยหัวเราะเบาๆ

“อาบน้ำอาบท่าเถอะนะคะ จะได้พักผ่อน ป้าขอตัวก่อนนะคะ” มาลีญาทำหน้างอนๆ แต่ก็ยอมพยักหน้าทำตามที่ผู้สูงวัยบอก เด็กสาวเดินไปส่งป้าเฟื่องที่ประตู เมื่อผู้สูงวัยออกจากห้องไปแล้วจึงปิดประตู แล้วเดินกลับมานั่งที่เตียงกว้างของตน

เด็กสาวเหลียวมองรอบห้องที่เพิ่งถูกตกแต่งใหม่ตามคำสั่งของนาย มีหลายๆอย่างถูกปรับเปลี่ยน แต่ที่เด่นที่สุดก็เห็นจะเป็นผนังห้องด้านหนึ่งที่ถูกเปลี่ยนจากผนังทึบๆเป็นกระจกเงาบานใหญ่มาติดแทน ซึ่งผนังด้านนี้กั้นระหว่างห้องนอนของเธอกับห้องนอนนาย และระหว่างห้องเธอกับเขามีประตูไม้บานใหญ่เชื่อมต่อกันอยู่หนึ่งบาน หากแต่ประตูนั้นถูกปิดตาย เธอถูกสั่งห้ามไม่ให้เปิดประตูนั้นจนกว่าจะได้รับอนุญาตจากนาย

“เฮ้อ! อาบน้ำก่อนดีกว่า” มาลีญาลุกขึ้นยืน สายตาของเธอจับจ้องไปยังกระจกเงาบานใหญ่ ดวงตาคู่สวยจ้องมองตัวเองในกระจก ราวกับว่ามีสิ่งดึงดูดให้เธอเดินเข้าไปใกล้ เด็กสาวเอียงคอมองตัวเองอย่างสำรวจตรวจตรา และก็เริ่มอยากรู้อยากเห็นร่างกายตัวเองมากขึ้น มาลีญาเปลื้องชุดนักเรียนและชุดชั้นในออก กระทั่งร่างกายเปลือยเปล่า ร่างสาวแรกรุ่นขาวเนียนอมชมพูไปทั้งร่าง ใบหน้าสวยหวานพริ้มเพรา หน้าอกตั้งเต้ามีขนาดใหญ่ขึ้นกว่าเดิม และดูท่าทางว่าจะใหญ่ขึ้นกว่านี้อีกหลายเท่านัก บนยอดอกมีเม็ดทับทิมสีชมพูตัดกับผิวขาวกระจ่างน่ามอง

มาลีญาหมุนซ้ายขวาสำรวจเรือนร่างของตน เด็กสาวยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ขณะที่จ้องมองทุกสัดส่วนบนร่างกาย มือบางซุกซนลูบไล้ไปทั้งเรือนกายกระทั่งมาหยุดที่เม็ดทับทิมสีชมพูบนเต้าทรวง เด็กสาวใช้ปลายนิ้วคลึงเบาๆ แล้วพบว่ามันหดเกร็ง มีความรู้สึกแปลกๆบางอย่างเกิดขึ้น มาลีญาตกใจกับความรู้สึกใหม่ที่ไม่เคยพานพบ เด็กสาวเบิกตากว้างรีบเอามือออกห่างจากยอดอก แล้วรีบวิ่งเข้าห้องน้ำทันที

เช้าวันต่อมามาลีญาลงมารับประมานอาหารตามปกติ สิงขรนั่งรออยู่ก่อนแล้ว เขาปรายตามองเด็กสาวที่นั่งลงพร้อมกับกล่าวคำขอโทษเพราะเธอลงมาช้าไปเกือบห้านาที

“ไม่เป็นไร ป้าเฟื่องเสิร์ฟอาหารได้”

มาลีญาก้มหน้าตลอดเวลารับประทานอาหาร ซึ่งก็เป็นปกติอยู่แล้ว หากแต่ที่ผิดปกติไปคือ วันนี้เด็กสาวมีความรู้สึกเหมือนถูกจ้องมองอยู่ตลอดเวลา กระทั่งเธอวางช้อนลงแล้วยกแก้วน้ำขึ้นดื่ม นายผู้ไม่ค่อยพูดจากับเธอมากนักก็ถามคำถามที่น่าตกใจขึ้นมา

“มีแฟนหรือยัง” ดวงตากลมโตเบิกกว้าง มองหน้าคนถามพร้อมกับส่ายหน้าเร็วๆ

“ไม่มีค่ะ” มาลีญาตอบซื่อๆไปตามความจริง

“อืม...” สิงขรลุกขึ้นยืนเต็มความสูงเกือบหนึ่งร้อยเก้าสิบเซนติเมตร แล้วเดินออกไปจากห้องรับประทานอาหาร มาลีญามองตามแผ่นหลังกว้างแล้วห่อปากพ่นลมออกมาเบาๆ เธอทั้งเกรงและกลัวเขา ทั้งๆที่เขาไม่เคยดุและเขาก็ไม่เคยทำร้ายเธอสักครั้ง แต่เด็กสาวกลับรู้สึกว่ามีบางอย่างที่เขาเก็บซ่อนไว้ภายใต้ใบหน้าเฉยชาติดดุของเขา

“เมื่อคืนนอนหลับสบายไหมคะ” ป้าเฟื่องถามมาลีญาขณะที่เดินไปที่รถเพื่อไปส่งเด็กสาวไปโรงเรียน

“สบายดีค่ะ แต่คิดถึงป้าเฟื่องสุดๆเลย” เด็กสาวโอบเอวผู้สูงวัยด้วยท่าทางออดอ้อน

“ปากหวานจริงๆ ป้าเฟื่องก็อยู่ในบ้านเดียวกันนี่แหละค่ะ ตื่นเช้ามาเราก็เจอกันเหมือนเดิม ไปเถอะค่ะขึ้นรถ เดี๋ยวจะไปโรงเรียนสาย”

“ค่า” เด็กสาวรับคำสียงใส ยิ้มเป็นประกายของเธอทำให้ดวงตาคนที่แอบมองผ่านรอยแยกของม่านวาววับ