“เอาอย่างนั้นเหรอหอม”
“ค่ะ ต่อไปนี้หอมจะดูแลรับผิดชอบค่าใช้จ่ายในครอบครัวเอง คุณป้าจะได้ไม่ต้องเหนื่อยมาก”
“อืม...ก็ได้จ้ะ หอมว่ายังไงป้าก็ว่าอย่างนั้น กลับมาเหนื่อยๆ ดื่มอะไรให้ชื่นใจหน่อยนะจ๊ะ หอมชอบน้ำส้มนี่ เดี๋ยวป้าไปเอามาให้นะ”
“ค่ะ ขอบคุณนะคะคุณป้า” มาลาณีถอนหายใจอย่างโล่งใจ เด็กสาวมองตามแผ่นหลังของผู้เป็นป้าแล้วยิ้ม เธอดีใจที่คุณป้าเข้าใจอะไรง่ายๆ บางทีการไม่ยึดติด และรู้จักปล่อยวางในครั้งนี้ อาจจะทำเธอและป้ามีความสุขมากขึ้น ไม่ต้องดิ้นรนเหมือนที่เป็นอยู่ในปัจจุบัน
มาลาณีรู้สึกมึนนิดหน่อยในตอนที่รู้สึกตัวขึ้นมาหลังจากที่นอนหลับไปนาน เด็กสาวขมวดคิ้วเรียวอย่างคนใช้ความคิด เธอนอนหลับอยู่บนโซฟาที่บ้านนี่นา แล้วที่นี่มันที่ไหน ทำไมถึงไม่คุ้นตาเอาเสียเลย
“ตื่นแล้วเหรอจ๊ะหนูหอม” เสียงของชายสูงวัยที่เธอไม่เคยคุ้นทำให้มาลาณีขยับตัวเพื่อจะลุกขึ้นนั่ง และในตอนนี้เองเธอจึงได้รู้ว่า เธอกำล
