ความรู้สึกของเคียร์สในตอนนี้ก็คือความทรมาน ความทรมานที่เกิดจากความสำส่อนหลายใจของอัญชันนั่นเอง เขายกขวดเหล้าขึ้นเทหายลงไปในลำคอ ใบหน้าหล่อเหลาแดงก่ำด้วยโทสะและฤทธิ์เดชของแอลกอฮอล์
“แพศยา! ผู้หญิงแพศยา!”
ภาพในวัยเด็ก ภาพเด็กหญิงหน้าตาน่ารักน่าเอ็นดูของอัญชันผุดขึ้นมาในสมอง ตอนนั้นเจ้าหล่อนน่ารัก และว่านอนสอนง่าย ติดเขาแจราวกับตังเม
“พี่ชายขา...”
“หือ?”
“โตขึ้นพี่ชายจะยังรักหนูอัญอยู่ไหมคะ”
“รักสิครับ พี่จะรักหนูอัญตลอดไป”
รอยยิ้มจากแก้มยุ้ยๆ ของอัญชันในวัยเด็กทำให้เขามีความสุขนัก เขาจำได้ว่าดึงเด็กหญิงเข้ามากอดแนบอก
“หนูอัญก็สัญญาค่ะว่าจะรักพี่ชายคนเดียว”
ภาพในอดีตค่อยๆ จางหายไป ก่อนจะผุดภาพแห่งความจริงขึ้นมาในสมอง อัญชันในวันนี้ไม่ใช่น้องน้อยที่น่ารักของเขาอีกต่อไปแล้ว คำสัญญาในวันนั้นมันไม่มีความหมายใดๆ อีก อัญชันลืมมันไปหมดแล้ว ในขณะที่เขาไม่เคยลืมเลย
ความเจ็บปวดเต้นระริกในอกจ
