เสียงล้อรถครูดลงพื้นคอนกรีตดังสนั่นขึ้น พร้อมๆ กับร่างของอัญชันถลาล้มลงไปกับพื้นถนน
อัญชันขยับตัวลุกขึ้น แผลที่ข้อศอกและหัวเข่ามีเล็กน้อย แต่นั่นไม่ได้ทำให้หล่อนสนใจได้เท่ากับหนังสือที่กระเด็นเกลื่อนพื้น หล่อนรีบก้มลงเก็บมาไว้ในอ้อมแขน ซึ่งก็เป็นจังหวะเดียวกันที่เจ้าของรถเก๋งสีแดงเพลิงก้าวลงมา
“น้องอร...”
อัญชันพึมพำเรียกชื่อชัชชุอรเบาๆ ในลำคอ
เจ้าของชื่อแค่นยิ้มหยัน เดินมาหยุดตรงหน้า
“ขอโทษทีนะ ไม่ทันมองน่ะ”
แม้จะรู้ดีว่าน้องสาวต่างมารดาจงใจหาเรื่อง แต่หล่อนก็ไม่อยากจะเสียเวลาต่อปากต่อคำด้วย เพราะทุกครั้งที่หลวมตัวไปตามเกมของชัชชุอร หล่อนก็แพ้ทุกที
“ไม่เป็นไร ขอตัวนะ”
“จะรีบไปไหนล่ะ ไม่ทักทายกันหน่อยเหรอ หรืออย่างน้อยๆ ก็น่าจะถามถึงพ่อบ้าง”
เมื่อชัชชุอรเอาบิดาขึ้นมาอ้าง หล่อนจึงหยุดเดินหนี และหันไปเผชิญหน้า
“พ่อเป็นยังไงบ้าง”
ชัชชุอรยิ้มหยัน และไหวไหล่น้อยๆ “ก็สบายดี แต่บ่นคิ
