“เพื่อนตอนเด็กหรือ…แมวน้อยของพี่กำลังวางแผนอะไรอยู่กันแน่”
คำพูดนั้นทำเอาน้ำหอมสะดุ้งเล็กน้อย ก่อนจะยิ้มกลบเกลื่อน
“ก็… เพื่อนสมัยเด็กจริง ๆ ค่ะ ชื่อคะนิ้ง เราไม่ค่อยได้คุยกันนานแล้ว”
เว่ยหลงเลิกคิ้ว มองลึกเข้าไปในดวงตาของเธอ
“งั้นเหรอ…”
เสียงของเขาไม่ได้แข็ง แต่กลับมีแววแปลก ๆ เหมือนกำลังพิจารณาอยู่ในใจว่า เธอโกหกหรือเปล่า
หญิงสาวเม้มริมฝีปากแน่น หัวใจเต้นแรง เธอรู้ว่าเขาไม่ใช่คนที่หลอกง่าย เลยต้องรีบเปลี่ยนบรรยากาศ
“พี่เว่ยอย่าทำหน้าดุแบบนั้นสิคะ เดี๋ยวฉันกลัวพี่นะคะ”
เธอพูดเสียงออดอ้อน แล้วค่อย ๆ เดินเข้ามาใกล้เขาอีกนิด ดวงตากลมโตมองสบตาเขาอย่างตั้งใจ
“ฉันไม่ได้ทำอะไรผิดนะคะ แค่คิดถึงเพื่อน… ไม่ได้แอบวางแผนอะไรอย่างที่พี่คิดเลย”
เว่ยหลงขยับยิ้มเล็กน้อย
“ใครบอกว่าพี่คิดแบบนั้น”
“ก็พี่จ้องฉันขนาดนั้น ใครจะไม่รู้ล่ะคะ~”
เธอพูดพร้อมเอียงคอนิด ๆ เสียงนุ่มเหมือนแมวขี้อ้อน
เว่ยหล
