ปาฏิหาริย์ร้ายนายคู่หมั้น3 ไม่วางสายตา
1051 Words
@PK university
"ทำไมวันนี้จะมาสายกว่าฉันอีก ลุงยุทธขับรถช้าเหรอ"ดารินทักทายเธอด้วยความแปลกใจที่ว่าวันนี้เธอมาเรียนสายเพราะปกติแล้วจะต้องเป็นเธอมากกว่าที่มาช้า
"ไม่ใช่ลุงยุทธขับรถช้า วันนี้อันมาแท็กซี่"
"ก็ไหนตอนที่ฉันโทรไปแกบอกว่าจะให้ลุงยุทธมาส่งไงแล้วมารถแท็กซี่ได้ยังไง"
"พอดีว่าลุงยุทธไปส่งพ่ออันที่บริษัท ไม่มีรถอันเลยนั่งแท็กซี่มา"
"แกก็น่าจะโทรบอกฉัน"
"ไม่เอาหรอกคอนโดดากับบ้านอันมันคนละทางเลย"
"ทีหลังไม่ต้องเกรงใจเลยฉันเป็นห่วงไม่อยากให้นั่งรถแท็กซี่คนเดียว"
"จ้า"
ห้องเรียน
"วันนี้อาจารย์จะให้พวกเธอจับกลุ่มกันทำรายงานมาส่งอาจารย์นะคะ กลุ่มละ 5คนค่ะคละชายหญิงด้วยนะ จะให้อาจารย์จับกลุ่มให้หรือว่าจับกันเองคะนักศึกษา"
"จับกันเองครับ/ค่ะ"
"เดี๋ยวอาจารย์ให้หัวข้อไปแล้วก็ไปจับกันเองนะ"
"ครับ/ค่ะ"
เพราะอาจารย์สั่งให้พวกเธอทำรายงานกันเป็นกลุ่มพวกเธอก็มาคิดว่าเราจะชวนเพื่อนคนอื่นมาอยู่กลุ่มด้วยแต่ว่าทั้ง 3คนก็ไม่สนิทกับเพื่อนผู้ชายคนไหนเลย
"ดาเราเอายังไงกันดี"
"ใครดีนะดาก็ไม่สนิทกับใครเลย ฟ้าล่ะรู้จักใครไหม"
"เราก็ไม่รู้จักใคร"พวกเธอกำลังคิดหนักกันเลยว่าจะหาใครเข้ากลุ่มดีแต่อยู่ดีๆก็มีเสียงนึงขึ้นมา
"สวัสดีพวกเธอเราขออยู่กลุ่มด้วยได้ไหม"เป็นเสียงของผู้ชายคนนึงที่เดินมาด้วยกันสองคน เขาสองคนน่าจะเป็นเพื่อนกัน
"สวัสดีเหมือนกันพวกนายยังไม่มีกลุ่มใช่ไหมเรามาอยู่กลุ่มด้วยกันสิ พอดีเลย 5คนชายหญิง"
"พวกนายสองคนชื่ออะไรกันหรอ"
"ฉันแดเนียลส่วนนั้นคราม
"ฉันฟ้าใสนะ ดาริน แล้วก็อันวา"ฟ้าใสแนะนำชื่อเพื่อนๆของตัวเองให้อีกฝ่าย
"เดี๋ยวเราจดรายชื่อไปให้อาจารย์นะ"เพื่อนๆทุกคนพยักหน้าเพื่อเป็นการตกลง
"งั้นพอแค่นี้ก่อนเนาะ วันหยุดเราค่อยหาเวลาว่างไปทำกันเพราะว่างานนี้ยังไม่ได้ส่งตอนนี้หรอก"
"อืม"
"ไปกินข้าวกันดีกว่า หิวข้าวแล้ว"
"ใครจัดตารางเรียนเนี่ยเรียนติดกันวันละ3ชั่วโมงต่อวิชา"
"หยุดบ่นได้แล้วดา"
"ก็มันเหนื่อยนี่อัน อันไม่เข้าใจหรอกก็อันเรียนเก่ง"
"อันเรียนเก่งมากหรอแบบนี้เราต้องขอความรู้กับอันแล้วสิ"
"อันเรียนเก่งมากคราม สมัยเรียนม.ปลายด้วยกันนะสอบได้ที่1ของห้องตลอด"
"โอ้โหแบบนี้เราคงไม่กลัวว่าตัวเองจะสอบไม่ผ่านแล้วสิ เรานี่เรียนไม่ค่อยรู้เรื่องเลย"
"เอาไว้ถ้าครามไม่เข้าใจตรงไหนก็ถามเราก็ได้เดี๋ยวเราสอนให้เอง"
"ขอบคุณมาก"
@โรงอาหารประจำคณะ
"โอ้โหทำไมคนเยอะแบบนี้"นี่เป็นเสียงของดารินที่พูดขึ้นมาเพราะตอนนี้โรงอาหารมีแต่นักศึกษาเยอะไปหมด พวกเธอมาทานอาหารที่โรงอาหารกัน ส่วนแดเนียลกับครามขอแยกไปทานกับเพื่อนตัวเองที่คณะอื่น
"แบบนี้เราจะนั่งโต๊ะไหนเต็มทุกโต๊ะเลย"
"เราช่วยกันมองหาโต๊ะว่างก่อนดีกว่า"
"ไปนั่งกับพี่ฉันกัน"ดารินพยายามจับมือเพื่อนทั้งสองคนให้เดินไปทางโต๊ะของพี่ชายตัวเอง แต่อันวากับฟ้าใสไม่ยอมเดินตามทั้งที่จับมือกันอยู่
"แต่เราไม่รู้จักพี่ชายแกนะจะให้ไปนั่งด้วยได้ยังไง"
"เดี๋ยวเราแนะนำให้เองฟ้า"
"มันจะไม่รบกวนพี่เขาแน่หรอดา"
"ยังไงก็ต้องเจอกันอยู่แล้ว ฉันจะพาไปแนะนำก็แล้วกัน"พวกเธอทั้งสามคนเดินจูงมือกันไปยืนอยู่หน้าโต๊ะๆหนึ่ง
"สวัสดีค่ะพี่ลูคัส ดากับเพื่อนๆขอนั่งด้วยได้ไหมไม่มีโต๊ะเหลือเลย"
"เชิญนั่งได้เลยครับน้องๆ"นั่นเป็นเสียงเพื่อนของลูกพี่ลูกน้องของดาริน
"ขอบคุณค่ะ"ดารินขอบคุณเพื่อนของพี่ชายตัวเองแล้วลงไปนั่งตามด้วยฟ้าใสและอันวา
"ชื่ออะไรกันบ้างเอ่ยพี่ชื่อคริสเตียนนะ"
"ดารินค่ะเป็นลูกพี่ลูกน้องของพี่ลูคัสจำได้ไหม ส่วนนี้ฟ้าใสแล้วก็อันวาเพื่อนของดาเอง"
"ทำไมพี่จะจำน้องดารินคนสวยไม่ได้สวยขึ้นนะเราไม่ได้เจอแค่ปีเดียวเอง"
"พี่คริสเตียนยังปากหวานเหมือนเดิมเลย"
"พี่เอเดนนส่วนนั้นไอ้ไบรอันมันไม่ค่อยชอบพูดหรอก"
"สวัสดีค่ะ"พวกเธอทั้งสามหันไปทักทายพี่ๆคนอื่นเสร็จแล้วหันมาคุยกัน
"พวกแกกินอะไรดี"
"อันก็จะคงเป็นข้าวผัดหมูใช่ไหมอัน"
"ใช่"ตอนนี้อันวากำลังนั่งจดจ่อกับลูกพี่ลูกน้องของเพื่อนสาวตัวเองเพราะว่าเป็นคนเดียวกันกับที่เธอเกือบเดินชนเมื่อวานที่ร้านอาหารตามสั่ง
"เจ้าแม่ข้าวผัดหมู กินแต่ข้าวผัดหมูจะเป็นหมูอยู่แล้ว"
เธอไม่ได้พูดอะไรเพียงแค่ยิ้มให้กับดารินเท่านั้น พอตกลงกันได้ทุกคนก็แยกย้ายไปซื้อข้าวของตัวเอง
หลังจากน้องสาวของผมเดินออกไปซื้ออาหารกับเพื่อนๆของเธอผมก็นั่งคุยกับเพื่อนตามปกติ
"ไอ้ลูคัสเพื่อนของน้องดารินมีแต่คนสวยๆ"
"มึงหยุดเลยนะปล่อยให้เด็กมันไปมีอนาคตที่ดีเถอะ"
"แล้วอยู่กับกูอนาคตมันไม่ดีหรือไง"
"ไม่ค่อยดี มึงหยุดความคิดเลย"
"น้องฟ้าใสน่ารัก น้องอันวายิ่งน่ารักเข้าไปใหญ่เรียบร้อยไม่ค่อยพูด"
"รีบกินเข้าไปข้าวนะหยุดพูดมากได้แล้ว"
"พูดแค่นี้ก็ไม่ได้"
ลูคัสทำท่าทางไม่สนใจคำพูดของคริสเตียนที่พูดเพราะตอนนี้เขากำลังนั่งมองเพื่อนของน้องสาวของตัวเองที่กำลังยืนซื้อข้าวอยู่คนเดียวแบบไม่วางสายตา
"นั่นมันผู้หญิงคนเมื่อวาน"
- Writer
