พิชาร์กล่าวให้อดัมส์ฉุกคิดถึงความจริงว่าหล่อนไม่ใช่ผู้หญิงที่เขาจะรักได้
“เป็นไปได้สิครับ… ถ้าคุณอยากให้เป็นและผมอยากให้เป็น… ก็ไม่มีอะไรจะมาขวางความต้องการของเราได้… ”
เสียงของอดัมส์จริงจังจนน่ากลัว
“เราน่าจะเจอกันก่อน… ”
พิชาร์คิดในใจว่าถ้าย้อนเวลากลับไปได้ก็คงจะดี
“ก็เจอกันแล้วนี่ไง… ”
อดัมส์กระซิบเสียงกระเส่าข้างหู
“แต่เราก็รักกันไม่ได้… ”
พิชาร์เอามือลูบต้นแขนกำยำไปด้วยมัดกล้าม กลิ่นเหงื่อกลิ่นกายและฟีโรโมนอ่อนๆ ของอดัมส์ ทำเอาหัวใจของหล่อนแทบละลาย ความชิดใกล้ทำให้ใจเต้นระทึกขึ้นมาอย่างประหลาด
“ได้สิครับถ้าหัวใจของเรารู้สึกเหมือนกัน”
อดัมส์กอดหล่อนแน่นขึ้นอีก
“อดัมส์… ”
พิชาร์เรียกชื่อเขา… ช้า… ชัด…
“ครับ… ”
“ถามอะไรหน่อยได้ไหม… แต่นายจะต้องตอบความจริงนะ… ห้ามโกหก… ”
“ครับ… ถามมาได้เลยครับ”
“นายอยากมีอะไรกับฉันใช่ไหม”
พิชาร์แทบไม่เชื่อหูตัวเองว่าจะกล้าถามอะไรออกมาแบ
