Bedtime Romance

Episode 20

Sibley's Point of View

I know I look so pathetic right now. Alam kong pagkatapos nito ay balik na naman ulit si Rhyzon sa gawi niya—ang saktan ako at ipamukha sa akin na hinding-hindi niya ako kayang mahalin; that he cannot love me the way I wanted him to. Pero wala na akong pakialam doon. I want him, and I am hoping this will somehow change how he sees me. Kahit sobrang liit lang ng chance na 'yon, ay isusugal ko. I will risk everything just to get the attention and love I deseve. Ganoon na ako ka-desperada, but the hell I care. As long as I can make him fall in love with me, then that's all that matters.

Napasinghap ako nang maramadaman ko ang ulo ng kahabaan niya na kumakatok sa lagusan ko. I can feel its massive head trying to pierce through my entrance. I can feel it poking my bud. Hanggang ngayon ay hindi ko pa rin talaga maiwasang humanga sa laki at taba ng kanya. Hindi ko tuloy napigilang mapalunok dahil sa takot na baka masaktan ako sa pagpasok nito. It's been quite a while since I had something enter me down there.

"Rhy..." I called, placing both of my hands on his abdomen to stop him from thrusting his massive length. "Slowly," I told him in a pleading tone. Tiningnan ko ang mga mata niya to make sure he heard me, but he looked like he heard nothing at all.

Napasigaw ako nang biglaan niyang isagad ang pagpasok. Umarko ang katawan ko habang pilit kong itinutulak ang tiyan niya upang mahugot ang nakabaon niyang alaga, but he is not letting me do it. He hugged my waist to make sure his length stays inside.

Napangiwi ako. Tila napunit ang aking pagkababáe dahil sa ginawa niya. Nanginit ang magkabilang tainga ko habang pilit kong pinapakalma ang sarili ko.

"I never thought you'll be this tight again, Sibley," bulong niya sa akin bago niya ako dinaganan at sinimulang halikan sa labi. He ravished my lips, claiming them as if it were his. Kasunod no'n ay ang pagsisimula niyang maglabas-masok.

Bawat hugot at diin niya ay may kasamang hapdi at sakit. Hindi ko magawang ma-enjoy ang ginagawa namin. He's way too far from being gentle. I was never a fan of rough séx but he's clearly making me experience it right now. Kahit lasing siya ay tila gusto niya pa ring ipamukha sa akin na siya at siya ang masusunod; that my words will never going to have weight and value in his ears.

"Rhy..." napapangiwi kong sabi. Halos hindi ko maibuka ang mga mata ko dahil sa pag-inda sa sakit na dulot ng ginagawa niya. "T-Take it slow. I'm hurting," muling pagmamakaawa ko.

"You asked for this, right?" bulong niya bago biglaang isinagad ang kahabaan niya.

Napasigaw ako. Doon ko naramdaman ang biglaang pag-agos ng luha sa gilid ng aking mga mata. Nanikip ang aking dibdib at nagsimula akong humikbi.

"The hell you're crying about?" anas niya bago itinigil ang kanyang ginagawa. Narinig ko ang malutong niyang mura bago hinugot ang alaga niya. Paulit-ulit siyang nagmura bago siya umupo sa tabi ko. He piercingly looked at me. Puno ng galit at inis ang mga mata niya habang tinitingnan ako. "You fùcking asked for it, kaya huwag kang umiyak diyan. I only gave you what you asked!"

He looks like he's sober now. Ramdam na ramdam ko ang galit at pagkadismaya sa boses niya. Huminga siya nang malalim bago niya naihilamos ang kanyang magkabilang kamay pataas sa kanyang buhok. "Get dressed and get out," malamig niyang sambit sa akin.

Hindi ako makaimik. I stayed quite and didn't move a bit. Tahimik lang akong umiyak habang niyayapos ang sarili. Hindi ko napigilang maawa sa sarili ko. Pakiramdam ko'y naubusan na ako ng halaga, na kahit basura ay higit pa sa akin. I feel so pathetic.

"Never mind. Ako na lang ang aalis," dinig kong sabi niya. At ilang sandali pa ay narinig ko ang pagbukas-sara ng pinto. I wanted to stop him. I wanted to say something and talk about what just happened, but I was too hurt to say anything. I am in great pain to even think of apologizing to him for forcing my way; for pushing myself too much; for being too desperate to get and win him back.

Huminga ako nang malalim bago pinunasan ang luha sa magkabilang pisngi ko. Bumangon ako at isa-isang inabot ang mga piraso ng suot ko. Hindi ko magawang maisuot ito nang maayos dahil labis na nanlalabo ang aking mga mata dahil sa mga luhang bumabara dito. Napuno ng tunog ng aking mga hikbi ang buong silid. Wala na akong pakialam kung marinig man ako ni Nanay, o maging ni Rhyzon na posibleng nasa labas lang. I wanted to let it all out. Gusto kong ibuhos lahat ng sakit sa pagkakataong ito dahil hindi ko alam kung kailan ako pwedeng umiyak nang ganito.

I never felt so low before. I never felt so devalued. Nakakapanliit. Ngayon ko lang napagtanto kung gaano ko ibinaba ang sarili ko.

Nang matapos akong magbihis ay nagdesisyon akong umalis na rin sa kwarto dahil hindi ko kayang manatili roon. Puno ng amoy ni Rhyzon ang kwarto. At kapag nanatili ako roon ay maiisip ko lang kung ilang babae na ang dinala niya roon—mga babaeng maayos niyang tinatrato; mga babaeng tila prinsesa niya kung ituring sa bawat gabing pinagsasaluhan nila. He used to treat me like that before. Ganoon na ganoon ang pagtrato niya sa akin, kaya nga ako nahulog nang lubusan.

Bawat hakbang ay napapangiwi ako dahil sa hapdi ng pagitan ng mga hita ko. Muli na naman akong naiyak habang tinutungo ang sarili kong kwarto.

I cried myself to sleep, hoping everything will be gone as I open my eyes tomorrow; that I will be able to forget this traumatic and painful night; that I will leave everything in my sleep, especially the fact that things didn't go as planned. What I thought to be something dreamy turned into a nightmare that will haunt me for quite some time.

---

Kinabukasan ay nagising ako na sobrang sakit ng ulo ko. Mahapdi pa rin ang pakiramdam ko sa ibabang parte ng katawan ko. Mas lumala pa nga, eh. Napangiwi ako nang bumangon ako. Pagsilip ko sa labas ay nataranta ako nang mapagtantong tirik na tirik na ang araw kaya biglaan akong napatayo mula sa aking kama. I quickly checked myself in the mirror and I couldn't help but curse at myself for looking so wasted. I look like a complete mess!

Maga ang mga mata ko. Literal na namamaga na halos magmukha akong singkit. Sobrang gulo rin ng aking buhok. Gustuhin ko mang bumaba agad para ipaghanda ng makakain si Rhyzon ay hindi ko na 'yon ginawa pa. I decided to put myself first. Pumunta ako sa banyo at nagdesisyong mag-cold shower na muna. I need to relieve the sores in my eyes. I need to freshen up. Tapos na ang paglukuksa ko; ang pagbibigay ko ng atensyon sa sakit. I need to move on since it will be bad for the child inside me if I dwell too much on pain and stress myself out.

Matapos ang mahigit isang oras ay natapos ako. Maga pa rin ang mga mata ko ngunit hindi na ganoon kalala. I checked the time and it's almost ten in the morning. Sigurado akong nakaalis na si Rhyzon kaya hindi na rin ako nagmadali pa. I casually went outside and check his room.

Malinis na ang silid niya. Maayos na rin ang kama. Wala na rin ang office bag na palagi niyang dala-dala kapag pumupunta sa opisina. Pagkatapos ay tumuloy na ako sa kusina para magluto ng makakain, pero natigilan ako nang makita ang mga platong naglalaman ng iilang pùtahe. Agad kong hinanap si Nanay para tanungin siya kung siya ba ang nagluto no'n.

Natagpuan ko siya sa mini garden, nagdidilig ng halaman. "'Nay," tawag ko sa kanya. Nang lumingon siya ay tinanong ko na siya tungkol sa pagkain pero mabilis siyang umiling.

"Si Sir Rhyzon ang nagluto ng lahat ng 'yon, 'nak," sambit niya at ngumiti. "Nadatnan ko siyang nagluluto kanina nang magising ako."

Napakunot ang noo ko. Kung totoo ngang nadatnan siya ni Nanay, ibig sabihin maaga siyang gumising? Alas singko nang umaga kadalasang gumigising si Nanay.

"Nga pala, saglit lang," aniya bago dali-daling pinatay ang tubig. "Ibinilin niya nga pala na initin ko ang sabaw na niluto niya para sa 'yo. Sabi niya ay ipakain ko raw sa 'yo lahat ng inihanda niya."

Kunot-noo ko siyang pinagmasdan bago sinundan pabalik sa kusina. Hindi ko tuloy mapigilang mapaisip kung bakit biglaang naging gano'n si Rhyzon. Never did he ever prepare something for me. Ano ang pumasok sa kokote niya at biglaan siya naghanda nang ganito?

"'Nak, pasensya na sa pagtatanong, pero nagkaayos na ba kayo ng asawa mo?" tanong sa akin ni Nanay habang inihahain ang sabaw sa mesa. Kaylaki pa ng kanyang ngiti habang naghihintay ng sagot ko.

Isang pilit na ngiti ang pinakawalan ko bago marahang tumango.

"Mabuti naman kung gano'n," nasisiyahang sambit niya bago nagpaalam na babalik na sa garden para ituloy ang trabaho.

Nang makaalis siya ay muli na namang bumigat ang pakiramdam ko. How I wish na gano'n nga ang nangyari; na tuluyan na kaming nagkaayos. Pero alam ko sa sarili ko na malayong mangyari 'yon. I don't know what got into him to prepare all of these, but I am pretty sure na hindi 'yon ang rason.

---

Buong maghapon na 'yon ang nasa isip ko. I kept on thinking about his reason for doing that. Pero wala talaga akong ibang maisip. Kaya hinayaan ko na lang 'yon.

It was four in the afternoon when I received a message from him, telling me to cook for dinner dahil dito siya kakain. What surprised me more is the fact that he said he wanted to dine with me.

Nagtataka man, ay ginawa ko pa rin ang request niya. Hindi pa rin naalis sa isip ko ang nangyari kagabi, but I have to move on; I have to keep going as if nothing happened. I will reach nowhere if I let myself get stuck to it.

Agad kong sinabihan si Nanay na tulungan ako sa paghahanda. I wanted to prepare at least three dishes para may pagpipilian siya. I selected his top three favorite foods.

It was seven in the evening when he arrived home. Hindi ko mapigilan ang kaba sa aking dibdib habang hinihintay siyang magsalita. I don't know what's going on inside his head, kaya hindi ako mapakali. I started setting up the plates, still waiting for him to say something but he's not saying anything. Mas lalo lang lumalala ang pag-o-overthink ko dahil doon.

Umupo na lang ako at nagsimulang kumain, pero wala pa rin siyang sinasabi. All I can hear is the clashing sound of the plate and his utensils. Ilang beses ko siyang tinapunan ng tingin pero mukhang wala talaga siyang balak magsalita, kaya nagdesisyon akong ako na lang.

"Rhyzon..." I called him. Humugot ako ng malalim na hininga. "About the meals earlier. Sinabi sa akin ni Nanay na ikaw raw ang maygawa no'n?" panimula ko.

"Yes," diretso niyang sagot bago siya mag-angat ng tingin. He looked straight into my eyes. "That's my way of apologizing," aniya na labis kong ikinabigla. Bahagya pang nanlaki ang mga mata ko kaya kumunot ang noo niya. "Don't react as if it's something I wouldn't do. I am not a total ásshole, Sibley. I know I did something wrong last night. May hangganan din naman ang pwede kong gawin sa 'yo. Last night was way beyond it, so I am sorry."

Hindi ako makapagsalita. I was in complete awe while trying my best to digest what he just said. Apologizing was the least I expected him to do, especially to me that he loathes the most.

"But it doesn't mean I'll let what you did slip away," aniya bago tumalim ang titig niya. "I wanted to have dinner with you to tell you how disappointed I am at you for doing that." Sinalubong niya ang titig ko. Nakakapanghina ang titig niya. I can see hate clouding his eyes. "Let me clear everything to you..." aniya.

Huminga ako nang malalim para ihanda ang sarili ko sa sasabihin niya. Actually, I already know what he's going to say, pero iba pa rin kasi talaga kapag sa bibig niya mismo manggaling.

"I may be sorry for what I did to you last night, but it doesn't lessen the hate I feel towards you," mariin niyang sambit. "And one more thing, never push yourself to me again. Don't step that low just to get attention, because you'll never get it from me anyways. No. Matter. How. Low. You. Get," dagdag niya at binigyang diin ang huling mga sinabi.

Ramdam ko ang paninikip ng aking dibdib. I was already expecting to hear this from him, but I didn't expect it would hurt me this bad.

Isang mahinang tango lang ang iginanti ko sa kanya bago pilit na ngumiti. "I see. I got it," tumatangong sabi ko. "How's the food? Did you like them?" tanong ko para ibahin ang pokus ng usapan, pero naningkit ang mata niya sa akin bago siya biglaang tumayo. Marahas niyang binitiwan ang hawak niyang kutsara at tinidor bago tumingin sa akin.

"Stop giving me that look!" sigaw niya. "Stop acting as if you're not affected in any ways," halos pabulong niyang sabi. I can see him clenching his fists. "I really hate you, Sibley," dagdag niya bago mabilis na umalis paakyat sa kwarto niya.

Nang tuluyan siyang makaalis ay doon ko nabitawan ang hawak kong kubyertos kasunod ng pagragasa ng mga luha ko.

Ano ba ang pwede kong gawin para matapos na 'tong paghihirap kong 'to?