คนตัวเล็กเอนหลังพิงเก้าอี้แล้วทิ้งศีรษะแหงนมองเพดานหลังจากที่กินเค้กหมดไปห้าชิ้น กับน้ำชาเขียวปั่นอีกแก้วใหญ่ ลูบท้องไปมาด้วยความอิ่มแปล้ ก่อนจะเริ่มปลดเข็มขัดให้หลวมขึ้น
"อุ้ม" รัณย์ยิ้มขำส่ายหน้าเบาๆ ที่เธอยังมีนิสัยเหมือนเด็กน้อยของเขาเมื่อหกปีก่อน คนตัวเล็กจะนั่งตัวตรงทำหน้าอ้อน กางมือออกออดอ้อนให้เขาอุ้มยิ่งตอกย้ำความเป็นเด็กของเธอเข้าไปอีก
"ตะกละกินเข้าไปจนเดินไม่ไหว" แม้เวลาผ่านไปหลายปีเขาก็ยังคงความปากร้ายไม่เปลี่ยน
"ลุงอย่าว่าภิณสิ มาอุ้มภิณเลย" เมื่อถูกว่า คนตัวเล็กก็ยิ่งออดอ้อนคนตัวสูงเข้าไปอีก
"ไหนบอกโตแล้วไง เรียนมหาลัยแล้ว ไม่ใช่เด็กอายุสิบสอง ทำไมต้องให้อุ้ม" รัณย์แกล้งว่า
"ภิณจุก ภิณเดินไม่ไหว ลุงอุ้มภิณไม่ได้เหรอ หรือว่าแก่แล้ว เรี่ยวแรงก็เลยไม่ค่อยมี" คนตัวเล็กเหยียดยิ้มเยาะหยันเน้นย้ำคำว่าแก่อย่างชัดถ้อยชัดคำ
"เธอว่าฉันแก่สองครั้งแล้วนะ" น้ำเสียงของคนตัวสูงคล้ายมีค
