"กินเก่งขนาดนี้เอาไปเก็บไว้ตรงไหนนักหนา" รัณย์เอ่ยขึ้นด้วยความสงสัยขณะนั่งมองคนตัวเล็กกินอาหารเมนูสารพัดกุ้งที่เขาออกไปซื้อมาให้ในระหว่างที่เธอยังหลับอยู่ พร้อมกับของหวานสุดโปรดปรานของเธออีกสิบชิ้นอย่างเอาอกเอาใจ ในเวลาที่ดวงตะวันลาลับขอบฟ้าไปแล้ว
หลังจากผ่านบทเรียนรักไปอีกหลายต่อหลายบทจนสาวน้อยสลบคาอก เธอนอนยาวหลายชั่วโมง พอตื่นขึ้นมาแข้งขาก็ไม่มีแรงที่จะก้าวเดินหรือแม้จะยืนทรงตัว อีกทั้งยังเจ็บร้าวระบมดอกไม้งามกลางกายเป็นที่สุด เขาจึงต้องอุ้มเธออกมาจากห้อง แล้วเธอก็ตั้งหน้าตั้งตากินอาหารตรงหน้าอย่างหิวโหย
แก้มสองข้างเต็มไปด้วยข้าวที่เธอตักเข้าปากคำแล้วคำเล่า ก่อนจะเคี้ยวมันไปเรื่อยๆ จนแก้มตุ้ย ปากจิ้มลิ้มสีแดงระเรื่อที่น่าสัมผัส ดวงตากลมโต ใบหน้าจิ้มลิ้มที่รับกับอวัยวะทุกส่วนบนใบหน้าอย่างน่ารักน่าใคร่
"อ๋อ รู้ละว่าไปอยู่ตรงไหน ตรงนมนี่เอง" น้ำเสียงทุ้มหยอกเย้าและรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ สา
