“อย่าค่ะ เดี๋ยวใครมาเห็นเข้า”
“ก็บอกแล้วไงว่าไม่แคร์”
“แต่... บัวไม่อยากให้ใครรู้นี่คะ”
ภวินท์ถอนใจออกมาเบาๆ และก็เปลี่ยนจากการอุ้มเป็นการกุมมือเล็กแทน
ร่างอรชรของบัวรินถูกฉุดรั้งให้เดินตามร่างสูงใหญ่ของภวินท์ขึ้นไปยังห้องนอน ซึ่งเป็นห้องนอนของเขา
เตียงใหญ่ที่มีผ้าคลุมสีเทาเข้มอยู่เบื้องหน้า ก่อนที่เขาจะดันร่างสาวให้ล้มลงนอนหงาย จากนั้นก็สลัดเสื้อผ้าบนเรือนกายกำยำออกด้วยความรีบร้อนไร้ความอดทน
ความเป็นชายของเขาชูชันน่าเกรงขาม มันใหญ่ยาว และดุร้ายเหลือเกิน
บัวรินหน้าแดงระเรื่อ ลืมความวิงเวียนไปชั่วขณะ ตอนนี้ตรงใจกลางร่างสาวกำลังร้อนรุ่มคล้ายกับถูกสุมด้วยเปลวไฟ
“คุณไบร์ท...”
เขาพาเรือนร่างสง่างามสมบูรณ์แบบเดินเข้ามาใกล้เตียงนอนอย่างเชื่องช้า ดวงตาคมเข้มจ้องมองที่หล่อนตลอดเวลา
“ถอดเสื้อผ้าออกสิบัวริน แล้วอ้าขารอฉัน”
หล่อนเหมือนถูกมนต์สะกด และทำตามคำสั่งเสียงแปร่งพร่าของภวินท์อย่างง่
