บทที่ 2

2458 Words

หลังจากเดินแบบเป็นที่เรียบร้อย นายแบบหนุ่มได้ร่วมถ่ายภาพหมู่และภาพคู่ยื่นโพสต์ท่าสวยๆ ให้บรรดานักข่าวและช่างภาพจากสำนักข่าวต่างๆ สัมภาษณ์พร้อมทั้งถ่ายภาพกันพักใหญ่ จากนั้นเขาจึงขอตัวกลับ ระหว่างที่นายแบบหนุ่มกับผู้จัดการส่วนตัวกำลังเดินกลับไปที่รถยนต์ ทันใดนั้นได้มีสายสำคัญโทรเข้ามือถือของวาพอดี "สวัสดีครับคุณเดย์ ตอนนี้อยู่ไหนครับ" เขาทักทายปลายสายด้วยน้ำเสียงออดอ้อน แทนที่จะเป็นสายที่โทรหาไถ่ถาม "ผมน่าจะถามคุณมากกว่า ว่าคุณอยู่ไหน อยู่กับใคร" "วาไม่ได้อยู่กับใครหรอกครับ ก็อยู่กับนะสองคนนี่แหละ คุณโทรมามีอะไรหรือเปล่าครับ" เขาฟังน้ำเสียงของคนปลายสายก็พอจะรู้ว่า คนปลายสายต้องมีอะไรไม่พอใจเขาอย่างแน่นอน "เดี๋ยวผมจะไปรอคุณที่บ้านนะครับวา" "วาว่าเราไปร้านประจำดีกว่าครับ อย่าไปที่บ้านเลย" "ทำไมไปที่บ้านไม่ได้ครับ มีอะไรหรือเปล่าครับวา" “ไม่มีอะไรครับ วาหิวแล้วอ่า นะครับ" "ครับ ถ้าอย่างงั้นผมจะรอที่ร้านนะครับ" "ได้ครับ" เขากดวางสายด้วยความไม่สบายใจเล็กน้อย "มีอะไรหรือเปล่าวา ดูหน้าเครียดๆ" "ดูคุณเดย์ไม่ค่อยพอใจที่คุณเอ็มให้ดอกไม้วาน่ะ" "แล้ววาจะทำยังไงต่อ" "ก็ไม่รู้เหมือนกัน เดี๋ยวแวะไปที่ร้านประจำก่อนได้ป้ะ วาให้คุณเดย์ไปรอที่นั่นไม่อยากให้เขาไปที่บ้านเลย" "ได้ซิ.." "ขอบใจนะ" วายุพูดจบก็มีสายของเอ็มโทรเข้ามือถือเขาตามมาอีกสาย "ฮัลโหล... สวัสดีครับคุณเอ็ม" "สวัสดีครับคุณวา อยู่ไหนครับเนี่ย ผมรอคุณที่หน้าบ้านได้เกือบ 10 นาทีแล้วนะครับ ถึงหรือยังครับ!" เมื่อเขาได้ยินปลายสายพูดแบบนั้น วารู้สึกตกใจกับสิ่งที่ได้ยิน "คุณไปรอวาที่คอนโดดีกว่ามั๊ยครับ วากำลังขับรถไปคอนโดครับ" "อย่างนั้นผมไปรอที่คอนโดคุณก็ได้ครับ" "คุณเอ็มครับ สักครู่นะครับมีสายเข้าครับ" "ครับคุณวา" นายแบบหนุ่มรีบกดพักสายแล้วโทรออกหาเดย์ทันที "คุณเดย์ครับ วาไปที่ร้านไม่ได้แล้วนะครับ บังเอิญมีธุระด่วนครับ เดี๋ยวค่อยเจอกันวันหน้าได้มั๊ยครับ?" ปลายสายเงียบไปพักหนึ่งราวกับว่ากำลังคิดอะไรอยู่ ก่อนจะตอบคนปลายสายมา "ผมถึงร้านพอดีครับ คุณแน่ใจนะครับว่าไปทำธุระจริงๆ" "จริงครับคุณเดย์ วาจะโกหกคุณทำไมแค่นี้ก่อนนะครับ" "ถ้าอย่างนั้นค่อยนัดเจอกันอีกทีก็ได้ครับ" เขาวางสายจากเดย์ แล้วกดเลิกพักสายจากเอ็มเพื่อสนทนาต่อ "คุณเอ็ม วาขอโทษนะครับ เมื่อครู่นี้มีลูกค้าโทรมาอยากให้วาเข้าไปแก้งานใหม่ คงไปเจอคุณที่คอนโดไม่ได้แล้วครับ เดี๋ยวค่อยเจอกันใหม่นะครับ วาขอโทษคุณจริงๆ ครับ" "ไม่เป็นอะไรครับคุณวา เราค่อยนัดเจอกันใหม่ก็ได้ครับ รู้มั๊ยครับว่าผมคิดถึงคุณมากแค่ไหน แต่ไม่เป็นอะไรครับ หากคุณมีงานด่วนเข้ามา" วายุรู้สึกผิดกับการกระทำของตัวเอง ท้ายที่สุดมันก็เลี่ยงไม่ได้ที่จะไม่ทำแบบนี้ "ขอบคุณนะครับที่เข้าใจวา" "ครับผมเข้าใจคุณ สวัสดีคุณวา" "สวัสดีครับ" สีหน้าของเขาแสดงออกว่าไม่สบายใจอย่างเห็นได้ชัด... "นะวาไม่ได้ทำผิดใช่มั๊ย ที่ทำแบบนั้นเพราะไม่อยากให้เขาทั้งสองคนทะเลาะกัน วาทำถูกใช่มั๊ย" "อย่าคิดมากเลย วาทำถูกแล้วเพื่อให้เกิดความสบายใจทั้งสองฝ่าย ถ้าเป็นนะนะก็ทำแบบนี้... สรุปกลับบ้านใช่มั๊ยครับ?" "คงต้องเป็นอย่างนั้นแหละ ในเมื่อวาไปหาใครไม่ได้ก็คงต้องกลับบ้าน อีกอย่างวาอยากพักเต็มทีแล้ว" การตัดสินใจของนายแบบหนุ่มนับว่าเป็นการตัดสินใจที่ถูกต้องที่สุด ณ เวลานั้น ตารางงานของเขาเต็มทุกวัน แต่เขาก็ไม่ลืมที่จะแทรกวันหยุด 1 วันของแต่ละสัปดาห์นั้นด้วย เพราะเขาคิดเสมอว่าการพักผ่อนเป็นช่วงเวลาชาร์จแบตร่างกายได้ดีที่สุด สิ่งสำคัญทุกๆ วันหยุด วาจะปิดมือถือทุกเครื่องเพื่อที่จะได้พักผ่อนได้เต็มที่ที่บ้านพักของเขา "อยากกินอะไรเป็นพิเศษมั๊ยวา?" "วาว่าบาร์บีคิวทะเลดีมั๊ย ไขมันน้อยดี โปรตีนสูง" "ได้เลย ไปรอที่สระว่ายน้ำเลยนะ เดี๋ยวนะเตรียมอุปกรณ์ไปทำกินตรงนั้นกัน" "จ้า มีอะไรให้ช่วยก็บอกนะ" "ได้ซิ" ทุกวันหยุด นายแบบหนุ่มและผู้จัดการหนุ่มจะชอบหาอะไรหรือไม่ก็ทำกิจกรรมสนุกๆ กันสองคน เพื่อเป็นการพักผ่อนร่างกายซึ่งเป็นการชาร์จแบตร่างกายแบบนี้เป็นประจำ "ติ๊งน่อง... ติ๊งน่อง…" เสียงกริ่งหน้าบ้านดังขึ้นระหว่างที่ทั้งคู่กำลังสนุกกับการกินบาร์บีคิวทะเลที่เพิ่งสุกได้ที่ "ไม่ต้องลุกหรอก เดี๋ยวนะไปดูเอง" "ขอบใจนะนะ" ผู้จัดการหนุ่มวางจานและส้อมลงบนโต๊ะก่อนที่จะลุกขึ้นเดินไปดูหน้าบ้าน… "อ้าว คิดว่าใครน้องกันต์นี่เอง" "สวัสดีครับพี่นะ พี่วาอยู่มั๊ยครับ" "อยู่ครับ นั่งเล่นที่สระว่ายน้ำน่ะ" "ผมมารบกวนวันพักผ่อนของพี่ๆ หรือเปล่าครับ?" เด็กหนุ่มมีสีหน้าเกรงใจ "ไม่เป็นไรอย่าคิดมากสิ พี่กับพี่วาไม่มีปัญหาอยู่แล้ว" "ขอบคุณครับพี่นะ" ทั้งคู่ช่วยกันปิดประตูรั้วบ้านแล้วเดินตรงไปยังสระว่ายน้ำข้างบ้าน ซึ่งกำลังมีนายแบบหนุ่มนั่งทานบาบีคิวอย่างเอร็ดอร่อยในชุดสบายๆ บนเก้าอี้นอนอาบแดด "สวัสดีครับพี่วา" "สวัสดีครับน้องกันต์ มาๆ กินบาร์บีคิวด้วยกัน กำลังร้อนๆ น่ากินเลย" "ขอบคุณครับ" เด็กหนุ่มหยิบบาร์บีคิวขึ้นมาทานตามคำชวนของนายแบบหนุ่ม "เป็นไงบ้างช่วงนี้โรงเรียนมีกิจกรรมอะไรหรือเปล่า พี่ไม่เห็นได้ยินข่าวอะไรเลย" นายแบบหนุ่มเอ่ยถามเด็กหนุ่มอย่างคุ้นเคย "ยังไม่มีครับแต่ปลายเดือนหน้ามีงาน Open House ครับ" "โห ดีเลยถือว่าเป็นการชวนพี่เลยละกันนะ" วาแสดงความดีใจกับกิจกรรมที่กำลังจะเกิดขึ้นที่โรงเรียนเก่าของเขา "ผมยังไม่แน่ใจนะครับว่าจะเป็นวันที่เท่าไหร่ เดี๋ยวผมจะบอกพี่ทางไลน์อีกทีนะครับ" "ได้ครับน้องกันต์ งานโรงเรียนพี่ไม่พลาดอยู่แล้ว" "ครับ พี่เป็นรุ่นพี่ที่เป็นแบบอย่างที่ดีของพวกผม ทั้งหล่อ ทั้งสวย ทั้งเก่ง เป็นไอดอลของน้องๆ หลายคนเลยครับ" "ขอบใจนะ เฮ้อ! เราน่ะมีแฟนหรือยัง น่ารักแบบนี้พี่ว่ามีสาวๆ มาติดเยอะเลยละสิ.. ใช่มั๊ย?" "โห พี่วาก็พูดเกินไปครับ ไม่มีหรอกครับสาวๆ ผมมีคนที่ผมชอบอยู่แล้วครับ" "บอกหน่อยได้ป้ะว่าใคร นะๆ บอกหน่อยนะ" "ผะ...ผะ...ผมบอกไม่ได้จริงๆ ครับพี่วา" "ทำไมล่ะ" "แฮร่ๆ" เด็กหนุ่มอย่างกันต์ เมื่อเจอคำถามแบบนี้ถึงกับเขินหน้าแดง จนต้องเอามือลูบผมแก้เขินกันเลยทีเดียว ทั้ง 3 คนพี่น้องต่างสนทนาอย่างสนุกสนาน เปี่ยมไปด้วยรอยยิ้มปนเสียงหัวเราะ 'กันต์ กฤติภูมิ พุ่มพฤกษา' เด็กหนุ่มนักเรียน ม.ปลาย เป็นรุ่นน้องโรงเรียนเดียวกันกับวา ด้วยความเป็นเด็กอัธยาศัยดี มีน้ำใจ น่ารัก มาดกวน ตรงไปตรงมา จึงทำให้สาวๆ ให้ความสนใจมากมาย แต่เด็กหนุ่มกลับไม่สนใจใครเลย เมื่อครั้งที่วายังเรียนอยู่ ก็ได้น้องกันต์นี้แหละคอยช่วยงานในทุกเรื่อง ตอนนั้นวาเป็นถึงประธานสภาของโรงเรียน ส่วนน้องเขาเป็นเด็กกิจกรรม จะชอบมาวนเวียนในห้องสภาอยู่ตลอดจนได้เข้ามาช่วยเหลือวาในเรื่องต่างๆ ไม่ว่าจะเป็นเรื่องเอกสาร เรื่องการขนของและอีกมากมาย ทำให้ทั้งคู่สนิทกันมากเป็นผลให้ใครหลายคนในโรงเรียนคิดว่าทั้งคู่เป็นแฟนกัน แต่หากเป็นเรื่องจริงก็คงดีสำหรับน้องกันต์สินะ "ฝีมือการทำบาร์บีคิวของพี่นะนี่ไม่ตกเลยนะครับ อร่อยมากเลย เดี๋ยวว่างๆ ผมจะมาเรียนทำอาหารด้วยได้มั๊ยครับ" "พอเหอะ แบบนี้พี่ก็เขินแย่ดิ พี่พอทำได้ ไม่ได้เก่งมากมายหรอกครับ ถ้าจะให้ช่วยสอนพี่ก็ยินดีครับน้องกันต์" "อร่อยจริงๆ นะนะ" "ขอบคุณครับ วันหลังจะทำให้กินใหม่ มาอีกนะครับน้องกันต์" คนถูกชมถึงกับยิ้มแก้มปริ "พี่ครับ เย็นแล้วเดี๋ยวผมขอตัวกลับบ้านก่อนนะครับ ยังไงค่อยเจอกันใหม่" "กลับดีๆ ล่ะ" "ครับ สวัสดีครับพี่นะ สวัสดีครับพี่วา" เด็กหนุ่มยกมือไหว้คนทั้งสองอย่างสุภาพพร้อมทั้งส่งยิ้มให้วา "สวัสดีจ้า ถึงบ้านแล้วก็ไลน์มาบอกด้วยนะกันต์" "ครับผม" หนุ่มน้อยเดินออกจากบริเวณสระน้ำข้างบ้านตรงไปยังประตูบ้านโดยมีนะเดินไปส่ง จากนั้นเขาก็รีบกลับมาช่วยวาเก็บของเข้าบ้านเพื่อทำความสะอาดบริเวณขอบสระว่ายน้ำช่วยกันให้สะอาดดั่งเดิม ช่วงค่ำของวันนั้น เมื่อถึงเวลาพักผ่อนนายแบบหนุ่มเตรียมตัวจะเข้านอน ก็ไม่ลืมเช็คมือถือของเขาว่ามีอะไรเกิดขึ้นบ้างหลังจากที่เขาปิดเครื่องมือสื่อสารมาทั้งวัน ปรากฏว่ามีข้อความ สายที่โทรเข้ากว่าร้อยสาย ข้อความสนทนาจาก IG Line Facebook twitter และโซเชียลอีกหลายโปรแกรมเสียงแจ้งเตือนดังระงม เขาค่อยๆ ตอบข้อความเหล่านั้นจนครบรวมถึงการโทรกลับสายสำคัญ "ฮัลโหลสวัสดีครับ คุณเอ็ม" "สวัสดีครับ สบายดีนะครับโทรไปไม่ติดเลย” "ต้องขอโทษด้วยครับ วันนี้เป็นวันหยุดวาเลยปิดมือถือไว้ ไม่โกรธวานะครับ" "ไม่โกรธครับผมเข้าใจ ผมรู้ว่าคุณต้องการเวลาพักผ่อน ผมแค่อยากบอกคุณว่าผมคิดถึงคุณมากนะครับวา" "ขอบคุณนะครับที่เข้าใจวา วาก็คิดถึงคุณครับ ยังไงเราค่อยเจอกันนะครับ" วาพยายามบ่ายเบี่ยงอย่างสุภาพที่สุด "ครับ เราค่อยเจอกันครับ ผมไม่รบกวนคุณดีกว่า คุณพักผ่อนเยอะๆ นะครับ ฝันดีครับ" "ฝันดีครับคุณเอ็ม" "ครับผม" เมื่อจบบทสนทนาเขาจึงกดวางสายและโทรหาเดย์เป็นรายต่อไป "สวัสดีครับคุณเดย์" "สวัสดีครับคุณวา เป็นอะไรไปให้หรือเปล่าครับเงียบเลยติดต่อก็ไม่ได้" ปลายสายมีน้ำเสียงไม่พอใจเล็กน้อย "อ๋อ! คือวันนี้เป็นวันหยุดของวาครับเลยปิดเครื่องไว้ ขอโทษคุณเดย์ด้วยครับ" "เหรอครับ ถ้าอย่างนั้นอาทิตย์หน้าก็เป็นวันหยุดของคุณ คุณจะสะดวกมั๊ยครับ" "มีอะไรหรือเปล่าครับคุณเดย์?" "ผมว่าเราไปเที่ยวมัลดีฟกันมั๊ยครับ เราไม่ได้เที่ยวด้วยกันนานแล้วนะครับ" "วาขอดูแพลนงานก่อนนะครับ ว่ามีงานอะไรเร่งด่วนหรือเปล่า ถ้าไม่มีเดี๋ยววาบอกคุณเดย์อีกทีครับ" "ครับผมจะรอฟังข่าวดีนะวา คุณจะได้ไปเที่ยวกับผมสักที ผมวางโปรแกรมหลายรอบแล้ว ก็ไม่ได้ไปกันสักที..." "ขอบคุณคุณเดย์ครับที่เข้าใจวา ยังไงวาขอตัวนอนก่อนนะครับ เริ่มง่วงแล้วฝันดีครับคุณเดย์" "ครับวา ฝันดีครับ รักวานะครับ” ปลายสายหยอดคำหวานก่อนวางสาย "เช่นกันครับ" เมื่อเขากดวางสายทั้งหมดไป ทำให้เขารู้ว่าเขาสบายใจและเป็นตัวเองมากที่สุด มีหลายครั้งที่เขาพร่ำบ่นกับตัวเองว่า สิ่งที่เขาทำทุกวันนี้ทำไปทำไม เพื่อใคร ต้องคอยหลบคนนู่น หลีกคนนี้ เพื่อไม่ให้รถไฟชนกัน สำหรับเดย์ในสายตาเขาที่อีกฝ่ายพร่ำบอกว่ารัก ว่าชอบเขา กลับมีคนเห็นเดย์เดินควงสาวเที่ยวห้างดัง หรือไม่ก็ควงสาวตามผับตามบาร์หลายต่อหลายครั้ง บางครั้งวาเคยเห็นกับตาตัวเองแต่คนสนิทกลับแก้ตัวน้ำขุ่นๆ มันคืออะไร เขายอมรับกับตัวเองเสมอว่าผู้ชายคนนี้เป็นคนที่เขามีใจให้มากกว่าทุกคน ไม่ใช่เพราะว่า เดย์รวย เป็นไฮโซ เป็นนักธุรกิจดัง หรือมีสิ่งของปรนเปรอมากมาย แต่สิ่งที่วาเห็นในตัวของเดย์คือความเสมอต้นเสมอปลาย ความมุ่งมั่น การดูแลเอาใจใส่ที่เขาไม่เคยได้รับจากใครมาก่อน ทำให้เขาโอนเอนความรู้สึกภายในใจให้กับเดย์มากกว่าคนอื่นเสมอมา ด้วยความที่เดย์เป็นหนุ่มนักธุรกิจไฮโซ ร่ำรวย เดย์จึงมีสาวๆ หลงใหลในตัวเขาเพื่อหวังสิ่งตอบแทนโดยการพลีกายให้คนสนิทของวาเชยชมไม่ซ้ำหน้า กิตติศัพท์ของเขาร่ำลือในเชิงเสียๆ หายๆ ไม่เว้นวัน สิ่งที่วาได้รับคือความไม่ซื่อสัตย์และคำหลอกลวงเสมอมาเช่นกัน เมื่อทุกอย่างเป็นแบบนี้วาจึงทำใจให้รักคนที่ไม่มีความจริงใจได้ยาก ส่วน 'เอ็ม อังกูร บุญเดชา' หนุ่มนักเรียนนอกมีดีกรีเกียรตินิยมอันดับหนึ่งมาโดยตลอด เพิ่งจบการศึกษาจากต่างประเทศมาหมาดๆ ในสายตาวา เอ็มเป็นผู้ชายที่ตรงใจเขาที่สุด เพียบพร้อมทุกอย่าง มีความรู้ความสามารถ ความจริงใจ ความซื่อสัตย์ ความเสมอต้นเสมอปลาย การดูแลเอาใจใส่ มั่นคงในชีวิต ซ้ำยังมีบ้าน รถ ทรัพย์สมบัติ แต่เอ็มก็มีข้อเสียคือเขาเป็นคนซื่อเกินไป หูเบา เชื่อคนง่าย ลุ่มหลงอะไรง่าย วาคิดว่า หากอยู่ด้วยกันไปวันหนึ่งเขาแก่ตัวไป ไม่ดูดีเหมือนตอนนี้เด็กหนุ่มคงทิ้งเขาแน่ รุ่งเช้าของอีกวัน ก๊อก… ก๊อก... “วาครับ… วา..." เสียงเคาะประตูจากด้านนอกดังสนั่น ทำให้เขาถึงกับสะดุ้งด้วยความตกใจ "ตื่นแล้วๆ... " "เก้าโมงครึ่งแล้วนะ วันนี้มีงานเช้านะ" พอวาได้ยินแบบนั้นถึงกับตาโตด้วยความตกใจ หันมองนาฬิกาโบราณที่แขวนไว้เหนือบานประตูห้องนอน "เก้าโมงครึ่ง!! มีงานสิบโมงแม่เจ้า! หลับเป็นตายเลย มัวนอนคิดอะไรเพ้อเจ้ออยู่เนี่ยเรา ตื่นสายแล้ว ขอเวลา 10 นาทีนะนะ" เขาตะโกนตอบรับผู้จัดการส่วนตัวด้วยน้ำเสียงตกใจปนความกังวล

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more