06 หงุดหงิด
1226 Words
บริษัทMM
หลังจากที่พักงานไปอยู่อาทิตย์กว่าๆ ฉันก็ได้กลับเข้ามาทำงานตามปกติ ช่วงวันหยุดที่ผ่านมาฉันแทบจะไม่ได้ทำอะไรเลยนอกจากกินกับนอนใช้ชีวิตอยู่แต่ในห้องเกือบร้อยเปอร์เซ็นต์ บอกเลยว่าการได้กลับเข้ามาทำงานอีกรอบเป็นอะไรที่ฉันรู้สึกขี้เกียจมากๆ แต่ก็ต้องทำเพราะว่าอย่างนั้นก็ไม่มีเงิน
"อรุณสวัสดิ์ค่ะผู้จัดการ"
"มาแต่เช้าเชียวนะ ได้ลาพักร้อนไปเที่ยวไหนมาบ้างล่ะ"
"ไม่ได้ไปไหนเลยค่ะอยู่แต่ในห้องอย่างเดียว"
"เอ้อ วันนี้มีพนักงานใหม่เข้ามาทำงาน ถ้าไม่ยุ่งวุ่นวายอะไรพี่จะรบกวนช่วยสอนงานหน่อย วันนี้พี่ติดประชุมทั้งวันเลย ถ้าเด็กใหม่ที่เข้ามาทำงานทำอะไรไม่เป็นเลยเดี๋ยวจะเป็นเรื่องเอา"
"ได้สิคะ ว่าแต่เด็กใหม่ที่ผู้จัดการว่ามาหรือยังคะ"
"มาแล้วๆ พี่ให้ไปนั่งรออยู่ด้านในน่ะ"
"อ๋อ...เดี๋ยวต้นหอมจัดการให้เองค่ะไม่ต้องห่วง"
"โอเค ขอบใจมากนะที่รบกวนแค่วันเดียว"
"ค่า"
ฉันเดินเข้าไปด้านในเพื่อที่จะพาเด็กใหม่ที่ผู้จัดการบอกไปสอนงาน อย่างที่ผู้จัดการพูดก็ถูกนั่นแหละถ้าเด็กใหม่เข้ามาแล้วทำอะไรไม่เป็นเลยเดี๋ยวก็จะเป็นเรื่องเข้าอีกเจ้านายยิ่งเป็นคนแบบนี้อยู่ด้วย
"นี่นายใช่เด็กใหม่หรือเปล่า"
"ครับ ใช่ครับ" ผู้ชายคนนั้นรีบหันหลังกลับมา
พอได้เห็นหน้ากันก็ทำเอาฉันสตั้นไปเล็กน้อย ทำไมโลกมันต้องกลมขนาดนี้ด้วยนะอะไรที่ไม่อยากเจออะไรที่ไม่อยากเห็นมักจะมาให้เจอตลอดมาให้เห็นตลอดเลย
"ต้นหอม"
"นายเองหรอที่มาสมัครงาน"
"ใช่ เธอก็ทำงานอยู่ที่นี่หรอ"
"อืม ตามฉันมาสิผู้จัดการไม่ว่างสอนงานนาย เลยให้ฉันช่วยสอนนายแทนก่อน"
"โอเค"
"...." ฉันรีบเดินดุ่มๆ ไปที่โต๊ะทำงานของตัวเอง จะปฏิเสธตอนนี้ก็คงไม่ทันแล้วสินะ ดันรับปากกับผู้จัดการไปด้วยแล้วสิ ก็ใครจะคิดล่ะว่าจะเป็นเขา
"เธอทำงานอยู่ที่นี่นานแล้วหรอ"
"ได้สักพักแล้วล่ะ"
"อ๋อ..."
"นั่งลงรอตรงนี้ก่อนนะเดี๋ยวฉันไปเอาเอกสารมาก่อน"
"โอเคๆ"
ฉันเดินไปเอาเอกสารจากนั้นก็เริ่มสอนงานให้กับเด็กใหม่ที่ดันเป็นคนรู้จักของฉัน
ก็ไม่เชิงรู้จักหรอกเป็นคนที่ฉันเคยแอบปลื้มมากกว่า ตั้งแต่สมัยเรียนมัธยมแล้วเพราะนายนี่เป็นนักกีฬาของโรงเรียนก็เลยมีผู้หญิงมาชอบมาจีบมากมายแต่นายนี่ก็ดันไปชอบฟ้าฝัน ฉันก็เลยไม่พูดไม่แสดงอะไรออกไป
นายนี่เกือบจะได้เป็นนักกีฬาระดับประเทศอยู่แล้วแต่ที่บ้านไม่เห็นด้วยก็เลยต้องกลับมาเรียนต่อในสายงานที่ตัวเองไม่ชอบ มันก็น่าเห็นใจอยู่แหละแต่มันก็เป็นเรื่องที่ครอบครัวของเขาฉันเองก็ยุ่งอะไรด้วยไม่ได้หรอก
ตึก ตึก ตึก
"ทำอะไรกัน!"
"...." ฉันกับคนข้างๆ สะดุ้งไปตามๆ กันเมื่อมีเสียงดุดังขึ้น "ท่านประธาน"
"ฉันถามว่าทำอะไรแล้วนี่ใคร"
"พอดีผู้จัดการฝากช่วยดูแลพนักงานใหม่ค่ะ ผู้จัดการมีประชุมวันนี้ก็เลยไม่ว่างค่ะ"
"แล้วมันใช่หน้าที่ของเธอหรือไง?"
"ฉันทราบค่ะว่านี่ไม่ใช่หน้าที่ของฉันแต่ผู้จัดการขอร้องให้ช่วยฉันก็เลยช่วยค่ะ"
"เหอะ! ฉันจะเอางานของฉันวันนี้เลยจัดการมาให้เรียบร้อยด้วย"
"ทำเสร็จเรียบร้อยแล้วค่ะท่านประธานเอาไปได้เลย" ฉันเอาแฟ้มที่วางอยู่ในลิ้นชักยื่นให้กับท่านประธานเพราะฉันรู้ว่าท่านประธานต้องเร่งเอางานตอนนั้นตอนนี้เดี๋ยวนั้นเดี๋ยวนี้อีกแน่ๆ ก็เลยแอบโทรมาหาผู้จัดการให้ส่งงานไปให้ฉันในเมล หลังจากนั้นฉันก็รีบทำจนเสร็จ ไม่อยากอยู่ห้องเบื่อๆ โดยที่ไม่มีอะไรทำแบบนั้น
"ไปชงกาแฟให้ฉันด้วย อย่าให้ฉันต้องรอนานรักษาเวลาด้วยและก็รู้จักให้ความสำคัญให้ทุกคน"
"ค่า...."
"...." ท่านประธานเดินเข้าห้องทำงานของตัวเองไปแถมยังปิดประตูแรงมากๆ อีกด้วย ตกลงเขากินยาลืมเขย่าขวดมาหรือเปล่าเนี่ย แค่ฉันสอนงานให้พนักงานคนใหม่ฉันก็ผิดหรอ ก็ผู้จัดการไม่ว่างนี่นา อีกอย่างฉันก็ไม่ได้จะสอนตลอดไปเลยสักหน่อย แค่วันนี้วันเดียวแค่นั้นเอง
"นี่เป็นประธานบริษัทหรอ?" คนข้างๆ กระซิบถาม ซึ่งฉันก็หันไปแล้วพยักหน้าให้เป็นคำตอบ นี่แหละประธานบริษัทที่แสนจะเอาแต่ใจตัวเองไม่รู้ว่าไปกินรังแตนที่ไหนมาแต่เช้าถึงได้มีสภาพเป็นแบบนี้
ติ๊ด!
( กาแฟฉันรีบเอามาให้สิ )
"ค่า...เดี๋ยวฉันมานะนายก็ทำความเข้าใจกับงานไปก่อนเลย"
"โอเค"
ผ่านไปสักพัก
ฉันเดินเข้าไปในห้องทำงานของท่านประธานพร้อมกับกาแฟที่เพิ่งจะทำเสร็จมาร้อนๆ วางลงตรงหน้าของเจ้านาย
"ได้แล้วค่ะกาแฟ"
"งานไม่เรียบร้อยนะ"
"คะ? ไม่เรียบร้อย"
"ใช่ เอาไปทำมาใหม่และฉันต้องได้วันนี้ด้วยเร่งทำให้เสร็จ อยากจะสอนงานสอนอะไรก็สอนกันไปแต่งานของฉันต้องเสร็จด้วย ถ้าไม่เสร็จวันนี้เธอก็ต้องทำโอทีอยู่ที่นี่"
"ทราบแล้วค่ะท่านประธาน"
ฉันถือเอกสารเดินกลับมาที่โต๊ะทำงานด้วยความรู้สึกที่เบื่อหน่าย มันกลับมาอีกแล้วเหรอไอ้อารมณ์ที่เอาแต่ใจของเจ้านายเนี่ยฉันตามไม่ทันแล้วนะ
"โดนเจ้านายดุมาหรอ?"
"ไม่มีอะไรหรอก แค่งานไม่เรียบร้อยน่ะ ฉันเลยต้องเอากลับมาทำใหม่"
"ดุเหมือนกันนะเจ้านายเธอเนี่ย"
"ตอนมาสมัครนายไม่ได้อ่านเลยหรอ?"
"ไม่อะ เฮ้อ...เธอก็น่าจะรู้ว่าฉันไม่ได้ชอบงานอะไรแบบนี้เลยแต่ที่ต้องทำก็เพราะ...ครอบครัว"
"ทำๆ ไปเหอะงานแบบนี้ก็สบายดีออกได้นั่งอยู่ในห้องแอร์เย็นๆ เงินเดือนก็ดีสวัสดิการก็ดี"
"เธอยังจำได้หรือเปล่าว่าฉันเคยเป็นนักกีฬาของโรงเรียน"
"ก็พอจะจำได้ นายเป็นเพื่อนฉันนะทำไมฉันจะจำเพื่อนตัวเองไม่ได้"
"จริงสิ.."
ติ๊ด~
( เอาเอกสารบนโต๊ะทำงานของผู้จัดการขึ้นมาให้ฉันหน่อย อ้อ...ยกมาทั้งหมดเลยนะฉันต้องการใช้งานด่วนเร็วๆ ด้วยล่ะฉันรีบ )
"ค่า..."
พูดยังไม่ทันขาดคำเลยเขาเอาอีกแล้วจะอะไรกันนักกันหนากับฉันเนี่ย เพิ่งจะออกมาจากห้องของเขาเมื่อกี้นี้เองจะเอาเอกสารอีกแล้ว นี่เขากำลังใช้งานฉันเพื่อชดใช้ที่ฉันลาพักร้อนมาหรือไง
"นายจัดการตามที่ฉันบอกไปเลยนะ รู้สึกเหมือนว่าฉันจะโดนใช้งานทั้งวัน คงไม่มีเวลาสอนนายหรอก"
"ให้ฉันลงไปช่วยไหม เอกสารที่กองอยู่บนโต๊ะของผู้จัดการเยอะเหมือนกันนะ"
"ไม่เป็นไรเดี๋ยวฉันจัดการเอง ทำหน้าที่ของนายไปเถอะ"
"โอเคๆ"
- Writer
