ลิขิตรักวิศวะลวง

เสียงส้นรองเท้าดัง กึก! กึก! บนพื้นหินอ่อนของคอนโดหรูกลางเมือง แว่วสะท้อนในโถงทางเดินที่เงียบสงบ หญิงสาวในชุดทำงานสีชมพูหวานก้าวเดินอย่างมั่นใจ ในมือเธอถือแฟ้มแบบการ์ดงานหมั้นที่จะนำไปให้แฟนหนุ่มดู หัวใจของเธอเต็มไปด้วยความตื่นเต้นปนเขินอาย แต่ทันทีที่เธอเปิดประตูห้องออก… ทุกอย่างก็พังทลาย เสียงครางของผู้หญิงจากในห้องนอนฉีกอากาศรอบตัวให้แหลกสลาย หญิงสาวยืนนิ่ง ร่างแทบทรุดกับเสียงที่กำลังตำใจ "พี่ณัฐคะ… เราจะแอบคบกันแบบนี้อีกนานแค่ไหน…" "ลลินกลัวว่าถ้าพี่แต่งงานกับหมอแอลแล้ว พี่จะลืมลลิน…" เสียงหายใจถี่และเสียงแผ่วเบาตอบกลับมา "การแต่งงาน… อ้าา! ซี๊ด! มันก็แค่ผลประโยชน์ของสองตระกูล ไม่ได้มีความรักอะไรทั้งนั้น" หัวใจของเธอเหมือนถูกบีบจนไร้เรี่ยวแรง แบบการ์ดในมือร่วงหล่น เธอหมุนตัวออกจากห้องทันที ไม่เหลือแม้แต่คำถาม… เพราะคำตอบที่เจ็บที่สุด เธอได้ยินมันหมดแล้ว. บนถนนเวลาต่อมา เสียงเครื่องยนต์คำรามต่ำ ขับเคลื่อนรถสปอร์ตหรูสีแดงสดที่กำลังเร่งสปีดอย่างแรง ปลายเท้าของหญิงสาวกดคันเร่งด้วยความเคยชิน ก่อนจะถอนหายใจยาว ราวกับกำลังจะทิ้งบางอย่างไว้เบื้องหลัง อลินา กรระวิทย์ คุณหมอสาววัย 26 ปี ผู้ที่ชีวิตกำลังประสบความสำเร็จทุกด้าน ยกเว้น 'หัวใจ' วันนี้เธอไม่ได้หนีคนรัก แต่หนีความวุ่นวาย หนีการหลอกลวงของผู้ชายที่เธอเคยไว้ใจ หนี คำสั่งของพ่อแม่ที่ไม่เคยฟังเสียงของเธอ เธอแค่อยากใช้เวลาสักหนึ่งอาทิตย์ เพื่อ 'พักใจ' ในบ้านพักริมทะเลที่สงบ ท้องฟ้าเริ่มเปลี่ยนสี ลมจากทะเลตะวันออกพัดเบาๆ เธอผ่อนแรงกดจากคันเร่งเล็กน้อย พลางมองถนนโล่งเบื้องหน้าแต่ยังไม่ทันถึงบ้านพัก... ครืด... แกร็ก! เครื่องยนต์สะดุดอย่างกะทันหัน ก่อนที่หน้าปัดจะกระพริบ และทุกอย่างจะดับวูบลงในพริบตา "เห้ย! ไม่เอานะ อย่าดับตอนนี้สิ! เธอบ่นกับรถเสียงเข้ม ก่อนจะพยายามสตาร์ทใหม่แต่ไม่มีอะไรตอบรับ เหลือระยะทางแค่ไม่ถึงสามกิโลเมตรเท่านั้น... รถของเธอ... ดับสนิทกลางทางดื้อๆ เธอบ่นพึมพำกับตัวเองอย่างหัวเสีย ขณะผลักประตูรถหรูสีแดงแล้วก้าวลงมา มือเรียวถอดแว่นกันแดดราคาแพงออกอย่างหงุดหงิด ก่อนจะสบถเสียงเบา “บ้าไปแล้ว... อีกแค่สามกิโลก็จะถึงที่พักอยู่แล้วแท้ๆ” อลินายืนเท้าเอว หรี่ตามองไปรอบๆ สองข้างทางมีแต่แนวต้นสนกับไหล่ทางเปลี่ยว ไกลสุดสายตาไร้วี่แววของผู้คน แดดร้อนอบอ้าวของปลายบ่ายยังคงแผดเผาผิว แม้จะอยู่ใกล้ชายทะเลก็ตาม เธอหันซ้าย มองขวา ถนนที่เธอแล่นผ่านมาเมื่อครู่เงียบราวกับเมืองร้าง “จะให้ฉันเข็นรถไปถึงที่พักเหรอ... บ้าจริง!” เธอถอนหายใจยาว กัดริมฝีปากอย่างขัดใจ ก่อนจะเดินอ้อมไปเปิดฝากระโปรงหน้ารถ ไม่ได้คาดหวังว่าตัวเองจะซ่อมได้ แต่ก็อยากดูสักนิดว่าอะไรเสีย ซึ่งแน่นอนว่าเธอมองไม่ออกเลยสักนิด อลินายังถือว่าโชคดีอยู่บ้าง เมื่อไม่นานหลังจากรถดับ เธอก็เห็นรถกระบะคันหนึ่งแล่นผ่านมาอย่างช้าๆ ชายชราร่างท้วมในเสื้อกล้ามสีขาว กับหมวกปีกกว้างลดกระจกลง พร้อมเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงห่วงใย “รถเป็นอะไรหนู?” เธอรีบยิ้มอย่างสุภาพ ก่อนตอบกลับเสียงนุ่ม “รถเสียค่ะคุณลุง ไม่แน่ใจเลยค่ะว่าแถวนี้มีอู่ซ่อมรถไหม” คุณลุงมองดูเครื่องยนต์ครู่หนึ่ง ก่อนจะพยักหน้า “มีๆ เดี๋ยวลุงจะไปตามให้ เด็กมันอยู่ไม่ไกลนี่แหละ พักหลังๆ ก็มาช่วยอู่ซ่อม ช่างขยันอยู่” “ขอบคุณมากค่ะคุณลุง” เธอพนมมือไหว้ด้วยความดีใจ ไม่นานหลังจากนั้น เสียงเครื่องยนต์ของมอเตอร์ไซค์ก็ดังมาแต่ไกล ก่อนจะแล่นมาจอดหน้ารถหรูของเธออย่างนุ่มนวล ชายหนุ่มบนบิ๊กไบค์ สวมเสื้อช็อปสีเข้มกับกางเกงยีนสีซีดสะอาดตา หมวกกันน็อกสีดำสะท้อนแสงเงาของแดดยามปลายบ่าย เขาก้าวลงจากรถอย่างสง่างาม ก่อนจะถอดหมวกกันน็อกออก ผมดำขลับปรกลงบนหน้าผากอย่างเป็นธรรมชาติ คิ้วเข้ม ดวงตาคมเฉียบ ผิวขาวตัดกับแสงแดด ทำให้ทุกอย่างดูชัดขึ้น...จนน่าตกใจ อลินาถึงกับชะงักไปชั่ววินาที ดวงตาของเธอจ้องเขาโดยอัตโนมัติ ก่อนรีบเบือนสายตาอย่างไม่ให้เสียมารยาท “สวัสดีครับ รถเสียตรงไหนครับ?” น้ำเสียงนุ่มทุ้มเอ่ยขึ้น ก่อนเจ้าของเสียงจะย่อตัวลง เปิดฝากระโปรงรถอย่างคล่องแคล่ว อลินาเม้มปากนิดหนึ่ง นี่หรือ... “เด็กช่าง” ที่ลุงบอก? ...เด็กช่างอะไร หล่อขนาดนี้ควรไปถ่ายแบบมากกว่าจับไขควง “เอ่อ... ขับๆ มาแล้วมันดับไปเองค่ะ หนู เอ่อ...ฉันไม่แน่ใจว่าอะไรเสีย” เธอรีบปรับสรรพนามตัวเองอย่างเก้ๆ กังๆ เมื่อนึกขึ้นได้ว่าอีกฝ่ายอาจอายุน้อยกว่า เขาเงยหน้าขึ้น สบตาเธอแวบหนึ่งแล้วยิ้มมุมปาก “ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวผมเช็กให้” อลินานิ่งไปชั่วขณะ นอกจากหน้าหล่อๆ แล้ว รอยยิ้มก็ยัง...ใจบางได้อีก เธอถอนหายใจเบาๆ พลางคิดในใจ นี่ฉันมาพักใจ... หรือมาเจอด่านทดสอบหัวใจอีกด่านกันแน่เนี่ย? เมื่อรถยนต์ของเธอมาดับลงอย่างกะทันหันท่ามกลางความเครียดที่สะสมในใจของอลินา เธอหยิบขวดวิสกี้ขนาดเล็กในรถขึ้นมาจากช่องเก็บของ และกระดกลงคอโดยไม่สนใจสายตาคนอื่น ชายหนุ่มที่กำลังตรวจเช็กรถเงยหน้าขึ้น เหลือบไปเห็นท่าทางนั้น ก่อนจะส่ายหน้าอย่างเบาๆ แล้วพูดติดตลกด้วยน้ำเสียงไม่กวนมาก แต่เต็มไปด้วยความจริงใจ “สายรวย... แต่แรงเกินไปหน่อยนะครับ นี่ถ้ารักษารถดีๆ ก็คงไม่มาพังกลางทางแบบนี้หรอก” คำพูดนั้นทำเอาอลินาถึงกับหันกลับมาอย่างตกใจ “นี่...นายว่าอะไรนะ!” เธอเดินเข้าไปใกล้เขาด้วยสายตาแสดงความไม่พอใจ ชายหนุ่มเงยหน้าขึ้นมองพร้อมรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ ที่ทำเอาเธอใจเต้นแรงจนแทบหยุดเดิน “เปล่าครับ... ผมแค่แนะนำให้พี่ดูแลรถมากกว่านี้น่ะ” เขาตอบเสียงเรียบ อลินายักไหล่ “อืม...แล้วนายชื่ออะไร?” “คีตะครับ” ชายหนุ่มตอบทันที “เรียนอยู่หรือเปล่า?” เธอถามต่อด้วยความสนใจที่เพิ่มขึ้น “ครับ กำลังเรียนปี 4 วิศวกรรมครับ” คีตะตอบด้วยรอยยิ้มอ่อนโยน เธอยกคิ้วด้วยความสงสัย “แล้วช่วงปิดเทอมมารับจ๊อบแบบนี้ หาเงินเรียนเองเหรอ?” “ใช่ครับ” คีตะพยักหน้า อลินายิ้มมุมปากเหมือนเจอช่องทาง “อยากได้เงินง่ายๆ ไหมล่ะ?” คีตะเงยหน้าขึ้นมองอย่างสงสัย “ทำอะไรครับ?” เธอเดินเข้าไปใกล้จนเขาได้กลิ่นเหล้าจางๆ จากลมหายใจของเธอ แล้วพูดออกไปด้วยน้ำเสียงท้าทายแบบไม่อาย “นอนกับฉันสิ...”