“รู้แล้วทำไม ก็ลูกมันหนีไปกับผู้ชาย” นิตยาตอบก่อนจะเบ้ปาก
“น้านิด รสไม่ใช่คนแบบนั้น อย่าใส่ร้ายรสด้วยถ้อยคำทุเรศๆ น่าเกลียดๆ แบบนี้อีกนะ” ปาหนันเถียงกลับ
“ทำไมนังหนัน แกจะทำอะไรฉันฮะ! แกเป็นแม่มันหรือไงถึงได้เข้าข้างปกป้องมัน แล้วรู้ได้ไงว่ามันไม่ได้นิสัยแบบนั้น ต่อหน้าแก มันอาจจะหงิมๆ ก็ได้ แต่พอลับหลังมันอาจจะร่านแรด ใครจะไปรู้”
“หยาบคายที่สุด ไม่รู้น้าพลเอาน้ามาเป็นเมียได้ไง”
“ปากแกมันน่าตบล้างน้ำนัก” นิตยาโกรธจนเลือดขึ้นหน้าที่โดนเด็กเมื่อวานซืนด่าเอา
“เข้ามาสิ ฉันก็อยากตบหนังเหี่ยวๆ ของน้าเหมือนกัน” ปาหนันถลกแขนเสื้อขึ้นมาดวงตาวาวโรจน์อย่างเอาจริงไม่ได้ล้อเล่น นิตยาลดมือลงก่อนจะสะบัดหน้าพรืด
“ฉันไม่อยากเอาพิมเสนไปแลกกับเกลือ แกจะไสหัวไปไหนก็ไปไป๊” ว่าแล้วก็สะบัดก้นเดินเข้าบ้าน ปาหนันถึงกับส่ายหน้าไปมา คอตกเดินกลับบ้านอย่างผิดหวังที่ไม่ได้ข่าวคราวอะไรของเพื่อนเลยสักนิด
“แกไปไหน
