“ไอ้ลูกเวรนี่ แทนที่จะลงมาขอดีๆ ยกมือไหว้เป็นกิจจะลักษณะ ไม่เคยเลยนะแก”
แม้นางดวงใจจะบ่นแต่ก็ไม่จริงจังนัก รีบควักเงินส่งให้บุตรชายเพราะต้องรีบขายของ เนื่องจากลูกค้ายังเยอะอยู่ ปาหนันรู้ดีว่ามารดาเป็นคนปากร้าย แต่นางกลับรักน้องๆ ของเธอมาก เธอยังนึกน้อยใจเสียหลายครั้งที่มารดามักเข้าข้างน้องๆ ดุด่าเธออย่างไร้เหตุผลอยู่เป็นประจำ ทุกครั้งท่านก็ลำเอียงอย่างเห็นได้ชัด ข้าวของอะไรท่านจะให้น้องๆ ของเธอก่อน ตั้งแต่เล็กจนโตเธอเลยไม่มีของใช้อะไรดีๆ กับใครเขา แม้จะหาซื้อมาเองด้วยน้ำพักน้ำแรง แต่ถ้าน้องอยากได้ เธอต้องเสียสละ เพราะมารดาพูดกรอกหูตลอดว่าเป็นพี่ต้องเสียสละให้น้อง
“ไปแล้วแม่ ไปแล้วพี่หนัน” ปราชญ์ยัดเงินใส่ลงกระเป๋าพร้อมกับบิดคันเร่งรถที่เสียงดังอย่างกับท่อแตกเพราะรถโดนดัดแปลงหลายอย่างมุ่งไปข้างหน้าทันที เสียงสรรเสริญแต่เป็นคำด่าไล่หลังตามไปติดๆ จนนางดวงใจและปาหนันถึงกับส่ายหน้าไปมาด้วยคว
