เธอเห็นเด็กหญิงวัยไล่เลี่ยกับเธอกำลังนั่งร้องไห้อยู่ที่กระท่อมเก่าๆ หลังคามุงจางที่มีรอยรั่วมากมาย เป็นที่ที่เธอมักมาหลบภัยเป็นประจำเมื่อถูกมารดาและป้าๆ หาเรื่องทุบตี
“เธอๆ มานั่งร้องไห้ทำไมตรงนี้” ปาหนันถามเสียงสะอื้นไม่ต่างกัน
“โดนแม่เลี้ยงตีน่ะ เค้าหาว่าเราทำของเค้าแตก พ่อก็เชื่อ ตีจนเลือดไหลไปทั้งตัวเลย ฮึกๆ ฮือๆๆๆ” รติรส เด็กหญิงวัยสิบขวบเล่าให้ฟังอย่างไม่ปิดบัง
“แม่กับป้าก็ตีเรา หาว่าเราขโมยของ แถมยังไล่เราออกจากบ้านอีกด้วย เราไม่ได้ขโมยสักหน่อย เค้าใส่ความเรา” ปาหนันเล่าความทุกข์ของตัวเองบ้าง
“จริงเหรอ แล้วเธอชื่ออะไรล่ะ”
“ชื่อปาหนัน เธอล่ะชื่ออะไร ฉันไม่เคยเห็นมาก่อนเลย”
“ฉันชื่อรส ชื่อจริงรติรส พ่อเพิ่งพาแม่เลี้ยง น้องสาวแล้วก็ฉันย้ายมาอยู่ที่นี่น่ะ”
“งั้นเราเป็นเพื่อนกันนะ” ปาหนันยกนิ้วก้อยขึ้นให้เพื่อนใหม่จับ เพราะเห็นอีกฝ่ายยิ้มกลับมาอย่างเป็นมิตร
“ได้สิ เราเองก็ยังไม่
