“แกว่ายัยลิลินดูซึมๆไหม”
บี๋เอ่ยขึ้นทันทีที่เห็นลิลินลุกออกไปจากโต๊ะ
“ใช่ ฉันก็คิดแบบนั้น”
เมยพยักหน้า สีหน้าครุ่นคิดตามเพื่อน
“มีอะไรเกิดขึ้นรึเปล่าระหว่างนี้”
บี๋ถามต่อด้วยความอยากรู้
“ไม่มีนะแก ล่าสุดก็เรื่องของพ่อนั่นแหละ แต่ก็ผ่านมาหลายวันแล้วนะ อีกอย่างลิลินก็ไม่เคยพูดถึงเลยด้วย”
เมยตอบแต่สีหน้ากลับขึ้นสีแดงจัดจนบี๋เผลอยิ้มออกมา
“อ้าวเดี๋ยวนะยัยเมย ทำไมหน้าแกแดงขนาดนั้นอะ เมาแล้วใช่ไหมเนี่ย”
บี๋ยื่นมือไปจับแก้มเพื่อนที่ร้อนผ่าว แอบหัวเราะคิกคักเมื่อเห็นเมยรีบหลบตา
"จะบ้าเหรอฉันยังไม่เมาสักหน่อย"
"แน่ใจหรอ"
"นั่นสิแน่ใจไหมเมย ทำไมแก้มแดงอมชมพูขนาดนั้น"
ชุวเองก็ทักท้วงขึ้นมาด้วย สายตาจ้องมองมาที่แก้มของเมยที่เริ่มแดงขึ้นมามาก
ด้านวีระยังคงนั่งนิ่ง สายตาจ้องตามร่างบางที่เดินหายลับไปทางห้องน้ำ เขากระดกเครื่องดื่มเข้าไปอึกใหญ่เหมือนอยากกลบความรู้สึกในใจ ความเสียดายกัดกินหัวใ
