“แล้วจะออกไปยังไงทีนี้ เพราะเฮียแท้ๆ ทำให้หนูต้องมาติดแหง็กอยู่แบบนี้”
เสียงบ่นของคนตัวเล็กดังขึ้นพร้อมใบหน้าบูดบึ้ง ริมฝีปากเม้มแน่นราวกับพยายามกลั้นความขุ่นเคือง
วายุเอนตัวพิงพนัก มุมปากยกยิ้มเจือความพอใจ
“ก็ดีจะได้ถามเธอสักทีว่าเธอกลัวอะไร”
“กลัวอะไรคะ หนูไม่ได้กลัวอะไรสักหน่อย”
ลิลินตอบกลับด้วยท่าทีแง้งอน แต่แววตากลับสั่นระริกจนปิดไม่มิด
วายุขยับหน้าเข้ามาใกล้ จนลมหายใจร้อนจัดของเขาแทบจะทาบบนแก้มเนียน
“เธอกลัวว่าฉันจะมีผู้หญิงใช่ไหม”
“เปล่า แค่ไม่ชอบให้ใครมาคิดว่าหนูไปแย่งของรักของเขา โดยเฉพาะ...”
“โดยเฉพาะอ๊ะอาย”
เสียงเข้มขัดขึ้นทันที ทำให้คำพูดของเธอสะดุด เธอไม่แม้แต่จะเอ่ยชื่อผู้หญิงคนนั้น แต่เขากลับอ่านใจเธอทะลุ
ลิลินกัดริมฝีปากแน่น
“ไม่ใช่ หนูแค่ไม่ชอบยุ่งกับคนที่มีเจ้าของ เพราะฉะนั้นหลังจากนี้ไปกรุณาเลิกยุ่งกับหนูซะที”
วายุหัวเราะหยันเบาๆ ดวงตาคมกริบจ้องมองใบหน้าสว
