“แกดูยัยนั่นสิดัดจริตฉิบหาย อ่อยเฮียสุดริดเลยมั้งนั่น หึ! คงจะคันมากล่ะสิดูจากสายตาก็รู้”
เมยเบ้ปากใส่ทันทีที่เห็นอ๊ะอายคลอเคลียวายุอยู่ตรงโต๊ะส่วนตัวในบาร์ ดวงตาหญิงสาวเต็มไปด้วยความหมั่นไส้จนแทบพุ่งไปกระชากผม
“ก็คงงั้นแหละ”
เสียงลิลินแผ่วเบา ร่างบางหันหน้าหนีภาพตรงหน้า แต่อกกลับแน่นหน่วงจนหายใจไม่ออก ทั้งที่รู้ว่าเธอไม่มีสิทธิ์จะรู้สึก แต่หัวใจกลับเจ็บร้าวเหมือนกำลังถูกขยี้
เมยมองตามแล้วขยับปากด่าอีกไม่หยุด
“อุจาดตาชะมัดทำตัวไม่สมวัย ไม่รู้จักคิดว่าตัวเองเป็นเด็กเป็นเล็ก สงสัยจะติดนิสัยมาจากแม่ละสิไม่แปลกใจเลยจริงๆ”
คำพูดแรงๆของเมยเหมือนยิ่งฟังลิลินก็ยิ่งก้มหน้าแน่นิ่ง พยายามกลืนก้อนสะอื้นลงไปให้ลึกที่สุด
“เฮียเองก็เต็มใจ แล้วก็ดูเหมือนจะชอบด้วย ถึงปล่อยให้อ๊ะอายทำขนาดนั้น”
ลิลินเอ่ยออกมาเสียงขื่น เธอไม่แม้แต่จะหันไปมอง แต่คำพูดที่พูดออกไปนั้นกรีดบาดหัวใจตัวเองชัดๆ ราวกับว่ากำลัง
