เช้าวันต่อมา
“อือ…ที่นี่…ที่ไหนกัน”
เสียงหวานแผ่วเอ่ยขึ้นเมื่อร่างบางพลิกตัวไปมา ก่อนเปลือกตาจะค่อยๆเปิดออก ดวงตาแดงก่ำจากการดื่มเหล้าเมื่อคืนกะพริบถี่ๆ พยายามปรับแสงรอบห้องให้ชัดเจนขึ้น
ไม่ใช่เพดานห้องนอนของเธอ ไม่ใช่เตียงนุ่มในคอนโดหรูของเธอ หัวใจของอ๊ะอายกระตุกวูบ ก่อนริมฝีปากจะยกยิ้มบางๆ ขึ้นมาเองเมื่อสมองปะติดปะต่อความทรงจำเมื่อคืน
“อย่าบอกนะ…ว่าคุณวายุพาฉันขึ้นมานอนบนห้องของเขา”
เสียงพึมพำหลุดออกมาพร้อมแก้มเนียนที่ขึ้นสีแดงระเรื่อ นัยน์ตาเป็นประกายเต็มไปด้วยความคาดหวัง เธอเชื่อไปแล้วว่าในที่สุดเธอก็ได้ในสิ่งที่ปรารถนามาตลอด ทว่าความฝันหวานนั้นอยู่ได้เพียงเสี้ยววินาที
“ตื่นแล้วเหรอ”
เสียงเข้มทุ้มดังขึ้นจากปลายเตียงเย็นชา และกดต่ำเสียจนเธอสะดุ้ง
อ๊ะอายรีบหันไปตามต้นเสียง ดวงตาเป็นประกายทันทีที่เห็นร่างสูงสง่าในชุดสูทสีกรมเข้ม วายุนั่งไขว่ห้างอย่างนิ่งสงบที่โซฟา ดวงตาคมกริบจับจ้
