รถคันหรูค่อยๆแล่นมาจอดลงหน้าบ้านของลิลินอย่างเงียบเชียบ วายุเงยหน้ามองบ้านที่มืดสนิท ทุกคนคงหลับไปหมดแล้ว ก่อนรวบรวมสติทั้งหมดที่มี ก้มมองนาฬิกาบนหน้าจอโทรศัพท์มือถือ เผยให้เห็นเวลาตีสองห้าสิบนาที
“เธอคงนอนหลับไปแล้วสินะลิลิน”
เสียงพึมพำรอดออกจากลำคอ ท่ามกลางความเงียบจนบาสเองได้ยินทุกคำ
วายุเอียงตัวพิงเบาะสายตาจับจ้องเข้าไปในบ้าน ราวกับทุกมุมของบ้านเป็นภาพของเธอที่ทำให้หัวใจเขาปวดร้าว เขาอยากจะเข้าไป แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ในเวลานี้
“เฮียครับ…ตอนนี้มันดึกแล้วนะครับ ผมว่าเรากลับก่อนดีกว่า”
บาสเอ่ยเสียงแผ่วเบา เหมือนออกความเห็นเพียงเล็กน้อย
“ฉันขออยู่ตรงนี้ก่อน”
น้ำเสียงวายุเรียบนิ่ง แต่เต็มไปด้วยความห่วงใยและความเจ็บปวด
“ได้ครับเฮีย”
บาสรับคำ ก่อนนั่งเงียบๆให้วายุได้มองเข้าไปในบ้านของลิลินอย่างเต็มที่
เวลาผ่านไปอย่างเชื่องช้า จนกระทั่งหกโมงสิบนาที วายุจึงสั่งให้บาสออกจากตรงนั้น
“กลับ”
