มะลิเด็กเสี่ยสิงห์

Intro

Intro

ภายใต้ความเรียบร้อย และอ่อนหวานหญิงสาววัยแรกแย้มอย่างมะลิยังคงมีความขยัน และอดทนขัดกับบุคลิกภายนอกที่หลายคนเห็น ความยากลำบากที่ได้พบเจอมาตั้งแต่เด็กเพราะเสียพ่อผู้เป็นเสาหลักของครอบครัวไปตั้งแต่เธออายุได้ห้าขวบเศษ ส่วนแม่ก็ได้แยกทางไปมีครอบครัวใหม่ตั้งแต่เธอสองขวบ และไม่ได้ติดต่อกันอีกเลย จนกระทั่งวันนี้วันที่เธอมีอายุครบยี่สิบปีเธอก็แทบจะจำหน้าผู้เป็นแม่ของตัวเองไม่ได้แล้ว

ทั้งชีวิตของเธอที่เติบโตมามีเพียงปู่กับย่าที่คอยดูแลเธอให้เติบโตมาถึงแม้จะด้วยความยากลำบาก แต่ท่านทั้งสองก็รักและดูแลเธออย่างสุดหัวใจเท่าที่คนแก่สองคนจะทำได้ ทำให้เธอเติบโตมาพร้อมกับความรัก และความเอาใจใส่จนถึงตอนนี้ที่เธอเองต้องเป็นฝ่ายเลี้ยงดูพวกท่านในวัยชราที่ร่างกายไม่แข็งแรง หนำซ้ำผู้เป็นปู่ยังเป็นมะเร็งที่ต้องได้รับการรักษาอย่างต่อเนื่องค่าใช้จ่ายในการรักษาก็เพิ่มขึ้นทุกวัน ทำให้เธอตัดสินใจออกจากมหาวิทยาลัยถึงแม้จะได้ทุนเรียนฟรีหนึ่งร้อยเปอร์เซ็นต์ก็ตาม เพราะเวลาที่มีไม่พอที่จะทำให้เธอหาเงินมารักษาปู่ของเธอได้

“ถ้าเหนื่อยก็พักเถอะลูก ปู่ไม่เป็นไรหรอกแก่ป่านนี้แล้ว เสียเงินรักษาเปล่าๆ”

“ทำไมปู่พูดแบบนั้นล่ะจ๊ะ ถ้าหนูไม่ทำเพื่อปู่จะให้หนูทำเพื่อใคร” มะลิจับมือปู่ผู้เป็นที่รักของเธอประสานเอาไว้ พลางปลอบโยนจิตใจชายชราด้วยน้ำเสียงอ่อนหวานแบบทุกครั้ง

“ทำเพื่อตัวเองบ้างก็ได้ ที่ผ่านมาทำงานได้เงินก็เอาไปรักษาปู่หมด เรียนก็ไม่ได้เรียนทั้งๆ ที่มีโอกาส…ฮึก” เมื่อนึกถึงโอกาสเล่าเรียนของหลานสาวที่ต้องสูญเสียไปก็อดทำให้ไพโรจน์หลั่งน้ำตาออกมาไม่ได้

“ปู่อย่าร้องไห้สิจ๊ะ เมื่อก่อนปู่ดูแลหนูมาด้วยความเหนื่อยยากขนาดไหนหนูรู้ดี และหนูก็รู้ว่าปู่กับย่าอยากให้หนูมีอนาคตมากกว่าใคร แต่หนูจะมีอนาคตไปเพื่ออะไรถ้าไม่มีปู่กับย่าเป็นกำลังใจ เพราะฉะนั้นปู่ต้องเข้มแข็งสู้กับโรคร้ายนี้แล้วอยู่กับหนูไปนานๆ เลยนะ”

“หนูเข้านอนเถอะ พรุ่งนี้ต้องไปทำงานแต่เช้า” ไพโรจน์พยายามเช็ดน้ำตาตัวเองเพื่อให้หลานสาวสบายใจ

“ฝันดีนะจ๊ะ” มะลิสวมกอดผู้เป็นปู่พร้อมกับพยุงร่างกายที่ไม่แข็งแรงของไพโรจน์ไปส่งที่หน้าประตูห้องนอนของเธอ

“ส่งปู่แค่ตรงนี้แหละ ปู่เดินเองได้” ไพโรจน์บอกหลานสาวก่อนจะเดินแยกไปยังที่นอนของตัวเองที่ปูเสื่อนอนอยู่กลางบ้าน

มะลิมองปู่ที่เข้ามุ้งไปจนลับสายตาด้วยความรู้สึกที่อัดแน่นเต็มไปหมด ทั้งดีใจที่เขายังมีชีวิตคอยเป็นกำลังให้เธอ และเสียใจที่ไม่สามารถดูแลทั้งสองคนได้ดีกว่านี้ เพราะค่ารักษาพยาบาลเธอก็แทบจะหาได้ไม่พอในแต่ละครั้ง แต่เธอก็ไม่เคยนึกโกรธ หรือเสียดายกับสิ่งที่เธอตัดสินใจทำลงไปเลย เพราะความหวังทั้งหมดของชีวิตเธอก็คือสามีภรรยาวัยชราคู่นี้