“ทำไมทำหน้าเหมือนคนไม่ขี้สามวันติดล่ะจ๊ะ?” เสียงทักทายแรกที่ดังขึ้นทำให้คะนิ้งรีบเปลี่ยนสีหน้าทันที เธอไม่รู้ตัวเลยสักนิดว่าตัวเองนั่งทำหน้าบูดบึ้งอยู่ตลอดเวลา
“เปล่าซะหน่อย”
“แกเครียดเรื่องอะไรนิ้ง? ฉันดูออกนะย่ะ” โมเดลที่ใส่ชุดนักศึกษาเช่นเดียวกับคะนิ้ง เดินมานั่งลงม้าหินอ่อนข้างกัน
“ก็ไม่เชิงเครียดหรอกเดล แต่แค่น้อยใจ มั้ง?” เธอเองก็ไม่อาจแน่ใจว่าเพราะแค่เธอน้อยใจหรือเปล่า หรือเพราะว่าเธอคิดแบบอื่นกันแน่?
“น้อยใจปะป๊าแกเหรอ? ทำไมอ่ะ ป๊าแกก็เอาใจแกดีออก ฉันไม่เคยเห็นป๊าจะขัดใจอะไรแกเลยนะ” โมเดลยกมือขึ้นเท้าคางมองเพื่อนสาวอย่างสงสัย
“ป๊าตามใจทุกอย่างก็จริง แต่มีเรื่องเดียว… แกไม่อยากออกมาเปิดตัวกับฉันเลย”
ปลายเสียงดูเหมือนเศร้าไม่ใช่น้อย ไม่รู้สิ… เธอรู้สึกว่าเธออยู่ในโลกที่มีแค่เขากับเธอจนมันน่าเบื่อแล้ว เธออยากให้เขาพาเธอออกมาและมีตัวตนกับโลกภายนอกบ้าง
“เอาน่า~ป๊าอาจจะยังไม่พร้อม
