ภูผาที่ใบหน้าปรากฏรอยขีดข่วน สีหน้าบ่งชัดถึงอาการไม่พอใจขั้นสุด ทั้งอึมครึมจนน่ากลัว แต่ทว่าพอเห็นว่าเธอตื่นเเล้วก็รีบเปลี่ยนสีหน้าทันที ราวกับไม่ใช่คนคนเดียวกัน
“หนูตื่นแล้วเหรอ” รอยยิ้มดีใจผุดขึ้นบนใบหน้าหล่อเหลา เวลานี้ยิ่งทำให้ใจเธอสั่นไหว
“...”
“อย่าไปโกรธไอ้ผามันเลย มันรักหนูมากเลยนะ หายใจเข้าออกก็มีแต่หนู” อาทิตย์ดูเหมือนจะเข้าใจทุกอย่าง จึงเอ่ยดักขึ้นก่อน
“เฮียบอกแล้วเหรอ?” ภูผาถามพี่ชาย
“อือ คุยกันเองนะ เฮียไปดูแม่ก่อน”
“ครับ”
ภูผาพยักหน้ารับ พอพี่ชายตนเดินออกไปยังห้องของผู้เป็นมารดาซึ่งนอนอยู่ข้างกัน ชายหนุ่มจึงรีบเดินเข้ามานั่งลงตรงหน้าเธอ ท่าทางใจเย็นของเขายิ่งทำให้คะนิ้งกำมือเเน่นขึ้น เธอไม่กล้ามองหน้าเขาตรง ๆ เพราะไม่อยากเห็นรอยแผลที่ตัวเธอเองเป็นคนสร้างขึ้น
“หนูยังไม่หายโกรธป๊าเหรอ?”
“...” ไร้ซึ่งเสียงตอบกลับ
ภูผาสูดลมหายใจเข้าปอด ก่อนจะยึดมือเธอมากุมไว้แน่น พลันเอ
