“เด็กดี”
“!!!”
เสียงหลอนหูดังขึ้นหน้าประตูห้องนอน คะนิ้งที่กำลังง่วนอยู่กับการเก็บของสำคัญก็ตกใจขีดสุด ดวงตากลมเบิกกว้าง ภายในตาเกิดเส้นสีเเดงฉาน นั่นเพราะความโกรธและเจ็บปวดเเล่นพล่านในใจ บวกกับที่เธอร้องไห้อยู่นานดวงตาจึงยิ่งน่ากลัว
“หนูเปิดประตูให้ป๊าหน่อยได้ไหมคะ ป๊าอยากเข้าไปหา” คนด้านนอกเอ่ยด้วยโทนเสียงอบอุ่นและอ่อนโยน
ช่างน่าสะอิดสะเอียนสิ้นดี …
เธอกำหมัดกัดฟันเเน่น คิดหาทางว่าจะหนีไปจากผู้ชายใจร้ายคนนี้อย่างไรดี!
“......”
“ป๊าขอโทษนะ” น้ำเสียงเขาฟังดูเศร้าสร้อย หากเป็นเมื่อก่อนคะนิ้งคงเชื่อสนิทใจไปแล้ว แต่ตอนนี้กลับตรงกันข้าม
รักมากก็ยิ่งเจ็บมาก รักได้ก็เกลียดได้เช่นเดียวกัน!
“ป๊ายอมรับผิดทุกอย่างเเล้วครับ เปิดประตูให้ป๊าหน่อยนะคนดี”
ภูผาที่ยืนอยู่หน้าประตู มือถือดอกไม้ช่อใหญ่ แม้ใบหน้าและแววตาจะฉายชัดถึงอาการเหนื่อยล้า แต่ทว่าเขากลับปรับน้ำเสียงให้ฟังดูปกติที่สุด เขายอมรั
