“เดี๋ยวหาห้องใหม่ให้ จะโกรธอะไรนักหนาวะ”
เขาพูดเหมือนเป็นเรื่องง่าย จะย้ายห้องแต่ละทีก็ต้องมีค่ามัดจำ มันย้ายได้ง่ายซะที่ไหน
“นายไม่ต้องมายุ่ง ต่อจากนี้นายเลิกยุ่งกับชีวิตฉัน ตั้งแต่นายเข้ามา ชีวิตที่เคยสงบสุขของฉันมันก็หายไปหมด”
“ช่วยไม่ได้ใครใช้ให้เธอหนีฉัน ลองหนีดูอีกสิตามแม่งถึงหน้ามหาลัยเลยคอยดู”
เธอมองหน้าเขาอย่างเหนื่อยหน่าย ก่อนจะนั่งลงเงียบๆเพื่อเก็บข้าวของ พร้อมกับน้ำตาที่ไหลลงสองข้างแก้มไปด้วย เขามันตัวปัญหาจริงๆ
“เจ็บแผลอะมาทายาให้หน่อย”
เขานอนลงบนที่นอนของเธออย่างถือวิสาสะ
และยังสั่งให้เธอไปทายาให้อีก
“ไม่!!นายทำตัวเอง ทาเองก็แล้วกัน”
กล่องยาถูกโยนไปอย่างแรง แต่เขาก็ไม่ได้หยิบขึ้นไปทาหรือทำแผลให้ตัวเอง หลังจากนั้นไม่นานเขาก็เงียบและเหมือนจะหลับไปแล้ว ผ้าแพรวางมือจากทุกอย่าง ยืนชั่งใจอยู่นานว่าจะทำแผลให้เขาดีรึเปล่า แต่สุดท้ายด้วยความเป็นคนของเธอ เธอก็ยอมแกะกล่องยาและท
