ตอนเย็นในงานเลี้ยงเล็กๆ
ภายใต้แสงไฟสวยอบอุ่น พิพิมตัวน้อยเดินถือดอกไม้ตามอาปริ้นซ์กับอาพริ้มพลอย น่ารักน่าเอ็นดู บรรยากาศราวกับภาพในฝัน
“ก่อนงานเลี้ยงจะเริ่ม เจ้าบ่าวเจ้าสาว พูดอะไรซักหน่อยไหมลูก”
เสียงม๊าของปริ้นซ์เอ่ยขึ้น
ปริ้นซ์จับมือพริ้มพลอยไว้ แล้วลุกขึ้นยืน
“ผมอยากขอบคุณทุกคน ที่เป็นส่วนหนึ่งของพวกเราสองคน
ผมไม่สัญญาว่าจะเป็นสามีที่เพอร์เฟกต์
แต่ผมสัญญาว่า จะเป็นผู้ชายที่พริ้มวางใจได้เสมอ
จะไม่ทำให้พริ้มร้องไห้
จะจับมือเธอไว้ทุกครั้งไม่ว่าเจออะไร
และจะรักเธอในทุกวัน เหมือนวันแรกที่ใจผมเลือกเธอ”
เสียงปรบมือดังขึ้นพร้อมกับน้ำตาคลอของหลายคน โดยเฉพาะพริ้มพลอยที่ยิ้มทั้งน้ำตา
“ขอบคุณนะ พริ้มไม่เคยคิดเลย ว่าปริ้นซ์จะรักพริ้มได้มากขนาดนี้ ถ้ารู้แต่แรก พริ้มจะไม่ลังเลอะไรเลย”
“ตอนไหนก็เหมือนกัน เพราะตอนนี้เราคู่กันแล้ว
ไม่มีทางที่ปริ้นซ์จะปล่อยมือ”
เขาโน้มตัวลงจูบหน้าผากเธอเบ
