วันต่อมา
ครืด ครืด
เสียงมือถือเครื่องหรูดังขึ้น ทั้งที่เจ้าตัวยังไม่ตื่นด้วยซ้ำ
“โอ้ย!!ใครโทรมาอะไรแต่เช้าเนี่ย”
พริ้มพลอยบ่นอู้อี้ มือเล็กควานหามือถือที่หัวเตียง
“ฮัลโหล”
พริ้มกดรับแล้ววางมือถือไว้แนบหู ก่อนจะหลับตาลงต่อแล้วฟังแค่เสียง
{ยังไม่ตื่นอีกเหรอ }
เสียงปลายสายคือปริ้นซ์ คนที่พยายามโทรหาเธอวันละหลายรอบ
“นี่ นายว่างนักรึไง ไม่มีอย่างอื่นทำแล้วเหรอ”
เธอบ่นเขาทั้งที่ยังไม่ลืมตา
{อืม ว่างดิ ถามทำไมอยากให้ไปหาเหรอ}
เขาตอบเธออย่างกวนประสาท
“มีอะไรอีกป่ะจะนอนต่อ”
เธอบอกเขาอย่างหงุดหงิด
{มี}
ปริ้นซ์รีบพูด เพราะกลัวเธอจะวางไปซะก่อน
“อะไร”
เธอถามเสียงห้วน เพราะอยากนอนต่อเต็มที
{ลุกอาบน้ำแต่งตัว เดี๋ยวจะไปรับ}
“รับไปไหน ไม่ไปฉันจะนอน”
คนตัวเล็กยังเอาแต่ปฏิเสธเขาไม่หยุด
{ฉันไม่ได้ขอ แต่นี่คือคำสั่ง}
“เฮ้อ!!นายจะอะไรนักหนาฮะปริ้นซ์ เลิกยุ่งกับฉันซักทีรำคาญ”
ติ้ด!!
