ตั่บ! ตั่บ! ตั่บ!
"อ่าส์..." ร่างสูงปล่อยเสียงครางกระสัน ยามที่กระตุกเกร็งปล่อยน้ำใส่ร่องสาวได้ทุกหยาดหยด จนถึงในเวลาช่วงเย็นของวันนี้
"ขยับไปได้แล้ว..." ลินินบอกทั้งน้ำตา รีบผลักคนตัวสูงออกจากบนตัวเธอ แล้วผลิกตัวนอนตะแคงหันข้างปล่อยหยดน้ำตาไหลลงข้างขมับซ้ำแล้วซ้ำเล่า แคสเปอร์ใช้ความรุนแรงกับเรือนร่างบอบบางอย่างหนัก ทำเธอระบมเจ็บไปหมดทุกส่วน
ดึงเอาผ้านวมผืนหนาขึ้นคลุมปกปิดถึงลำคอระหง เธอไม่มีแม้แต่จะหันมองคนด้านหลัง ที่ตอนนี้ขยับตัวนั่งพิงหัวเตียงคงจะภูมิใจในผลงาน ที่สามารถเอาชนะเธอได้ทุกอย่างจริงๆ
"....." เปลือกตาบางค่อยๆ เลื่อนปิดลง เหมือนว่าฤทธิ์ไข้กลับมาเร่งงาน ทำเธอรู้สึกไม่ไหวต่อสิ่งรบเร้ารอบด้าน
แคสเปอร์รีบสะบัดตัวลุกจากเตียงรวดเร็ว กระแทกลมหายใจทิ้งเป็นระยะ ก่อนจะเดินออกนอกห้องนอนปล่อยความสงบเงียบ จนคนบนเตียงนอนหลับสนิท
ตุ๊บ!
เสียงเปิดประตูเปิดและปิดขึ้นใหม่อีกครั้ง เม
