หมอมาเฟียฤทธิ์ร้าย

2. ไม่ทิ้งร่องรอย

ปัก ปัก ปัก

ปัก ปัก ปัก!

กระทั่งในที่สุดน้ำกามสีขาวขุ่นระเบิดปล่อย จนล้นทะลักเต็มร่องงามไหลย้อยลงใส่ผ้าปูที่นอนสีขาว แต่นั่นก็ยังไม่ทำให้คนมีอารมณ์พลุ่งพล่านเสร็จสิ้นดี ถึงไม่ยอมถอนแก่นกายออกจากโพรงนุ่มๆ ผิดกับคนใต้ร่างนอนหายใจหอบ สะลึมสะลือเปลือกตาจะปิดอยู่รอมร่อ พอได้เห็นเค้าโครงใบหน้าสวยพริ้มดั่งร่างกายจริงๆ

"ชื่อนินงั้นเหรอ...ครางต่อสิเสียงเพราะดีนะ"

.

.

"หื้ม...กะเกิดอะไรขึ้น!" เปลือกตาบางค่อยๆ เลื่อนเปิดเมื่อเจอแสงกระทบช่วงเช้าตรู่ แต่ต้องตกใจอย่างหนักกับการเห็นผู้ชายแปลกหน้านอนหลับอยู่ด้านข้างตัวเธอ จะเห็นได้แค่เสี้ยวหน้าคมที่นอนตะแคงเท่านั้น

ลินินรีบลุกมาสำรวจเรือนร่างตัวเอง ไม่พบว่ามีเสื้อผ้าใดสักชิ้น ร่องรอยสวาทก็เต็มไปทั้งกาย ชนิดที่ว่าดึงให้ใจดวงเล็กแทบหยุดเต้นตามไปด้วย ทำไมเธอถึงจดจำเรื่องราวมันไม่ได้เลย รู้แค่ว่าดื่มกับเพื่อนสาวแล้วภาพมันก็เบลอไปหมด

"....." เธอรีบควานหาชุดเดิมของเมื่อคืนมาสวมใส่เร่งรีบ แม้จะเจ็บส่วนล่างกลางกายสาวหนัก กับการที่เสียพรหมจรรย์ให้คนแปลกหน้า แต่อย่างน้อยตอนนี้เขาก็หลับอยู่ สมควรจะรีบหนีไปให้เร็วดีกว่าตื่นมาแล้วต้องเจอหน้ากันต่อ

ตุ๊บ~ แรงเหวี่ยงแขนใหญ่ฟาดใส่ที่ด้านข้าง ทำลินินสะดุ้งเบาๆ จัดการสวมกระโปรงตัวสั้น ก่อนจะเหลียวไปเห็นคราบคาวเต็มเตียง เปื้อนผ้าปูสีขาวจนเด่นชัด

"ทำไมมันต้องเป็นอย่างนี้นะ!" เสียงหวานเอ่ยตัดพ้อเบาๆ หยิบเอากระเป๋าสะพายขึ้นคล้องไหล่มน เธอดันเห็นบัตรเครดิตและเงินจำนวนนึงวางไว้ ราวกับว่าอีกฝ่ายคิดว่าเธอเป็นหญิงขายบริการ

สองเท้าเล็กแทบหมดแรงเดิน เธอกำลังถูกลดคุณค่าจากคนแปลกหน้าอย่างงั้นเหรอ ครั้นอยากจะรู้ว่าเขาคือใครก็เริ่มลังเล หากเป็นคนนิสัยไม่ดีอย่างที่กระทำก็คงเป็นเรื่องใหญ่

ลินินตัดสินใจเดินออกนอกห้องทันที เธอจะถือซะว่าทำบุญให้ตัวเองครั้งใหญ่ เพื่อที่จะไม่ต้องพบเจอเรื่องเลวร้ายแบบนี้อีกแล้ว

"หื้ม...ไปไหนว่ะ!" เสียงเข้มเอ่ยขึ้น ทันทีที่ได้ยินเสียงประตูเปิดและปิดค่อนข้างดัง แต่ตอนนี้เขาก็ไม่พบเจ้าของเรือนร่างบริสุทธิ์อีกแล้ว แม้กระทั่งใบหน้าก็ยังไม่ได้ดูเต็มๆ ตา

"หมายความว่าไง?" พอเขาหันไปเจอบัตรเครดิตกับกองธนบัตรจำนวนหลายหลักวางไว้เหมือนเดิม มันก็กระตุ้นความคิดนึงแทรกขึ้นมา หญิงสาวคนเมื่อคืนนี้ใช่คนที่เพื่อนเขาจองตัวไว้หรือเปล่า

คราบคาวบนเตียงยังตราตรึงเด่น เรียกสติสัมปชัญญะให้เจ้าตัวรีบลุกใส่เสื้อผ้า เขาดันไม่ใช้กล่องถุงป้องกันเลยสักชิ้น มัวแต่ลุ่มหลงในร่างกายสะอาดบริสุทธิ์

ครืน~ ครืน~

"ว่าไงครับ" มือหนาคว้าเอาโทรศัพท์มือถือขึ้นกดรับสายแฟนสาว

"ฟ้าไม่เห็นพี่แคสเปอร์ตั้งแต่เมื่อคืนเลยนะคะ ไหนว่าจะแวะมาหาแสดงว่าไม่คิดถึงฟ้าแล้วเหรอ?"

"ขอโทษทีนะเมื่อคืนพี่โดนเพื่อนมอมเหล้าน่ะ ไว้คืนนี้จะชดเชยให้ดีไหม" ขณะคุยสายสนทนาเขาก็รีบใส่เสื้อผ้าลวกๆ เห็นเงาสะท้อนในกระจก พบคราบลิปสติกบนลำคอหนาเป็นสีชมพูกลีบกุหลาบ

"ได้ค่ะ งั้นฟ้าไปรอพี่เปอร์ที่โรงพยาบาลนะไว้เจอกันนะคะ"

"ครับ" สิ้นสายสนทนาเสร็จเรียบร้อย มือหนากดเข้าหน้าจอโทรศัพท์ต่อสายหาเพื่อนสนิททันที

"ว่าไงไอเพื่อนรัก" เฮนรี่เอ่ยรับสายเสียงทะเล้น

"เมื่อคืนมึงส่งสาวที่ไหนมาว่ะ?" ร่างสูงทิ้งกายลงข้างเตียงกว้าง

"สาวที่ไหนล่ะมึงไม่ได้ลากกลับไปด้วยสักหน่อย คนของมึงบอกว่าเจ้านายขึ้นไปบนห้องกับคนอื่นแล้ว"

"ใครว่ะ! กูจำไม่ได้!" คนบอกยกมือกุมขมับครุ่นคิด หากจำได้ลางๆ ตอนนั้นเขาแทบไม่เหลือสติสัมปชัญญะอยู่เลย แล้วก็ขึ้นมาบนห้องพักพร้อมหญิงสาวคนนึง เธอกำลังยืนเมาอยู่หน้าชั้นอย่างหนัก

"อะไรของมึงว่ะ! เพิ่งจะโทรหากูตอนนี้ไม่ใช่ว่าจัดไปหลายรอบแล้วเหรอ?"

"ก็เออไง! งั้นก็ช่างเถอะกูจะรีบไปหาปลายฟ้า"

"เออๆ ไว้ชวนมาดื่มด้วยกันล่ะ"

"เออ" แคสเปอร์นำธนบัตรพวกนั้นกับบัตรเครดิตยัดใส่กระเป๋ากางเกง เขาอุตส่าห์ให้ค่าถูกใจมหาศาลกว่าคนอื่นๆ เสียอีก แต่เธอไม่อยากได้ก็ใช่ว่าเขาจะต้องสนใจอีก ในเมื่อแฟนสาวยังรอคอยจะพบหน้ากัน

ช่วงเวลาต่อมา_

"ฟ้าคิดถึงพี่แคสเปอร์จังเลยค่ะ ดีใจจังเลยที่พี่เปอร์ก็คิดถึงฟ้า" แฟนสาวรีบโผกอดคนรักแน่น หลังไปเรียนต่อต่างประเทศอยู่เกือบสองปีกว่า ทว่าแฟนหนุ่มของเธอมีอายุมากกว่าถึงเจ็ดปี

"พี่ก็ต้องรอฟ้าสิครับ กลับมาทั้งทีอยากได้ของขวัญอะไรไหม?" ร่างสูงผละอ้อมกอดของแฟนสาวออก คว้าเอาเสื้อกาวน์ตัวยาวมาสวมใส่ในฐานะของแพทย์ พ่วงตำแหน่งเป็นถึงรองผู้อำนวยการโรงพยาบาล

"งั้นก็แล้วแต่พี่แคสเปอร์จะเซอร์ไพรส์เลยค่ะ ฟ้าชอบทุกอย่างที่พี่เปอร์เลือกให้" เธอรีบมานั่งเก้าอี้ทำงานฝั่งตรงข้ามแฟนหนุ่ม ถึงจะอายุต่างกันหลายปีก็ไม่เป็นอุปสรรคใด

"งั้นคืนนี้เราไปทานข้าวกัน ถือว่าเลี้ยงฉลองต้อนรับเรากลับมาดีไหมล่ะ"

"ได้สิคะ สำหรับพี่เปอร์..ฟ้าต้องว่างอยู่แล้ว"

"แล้วเมื่อคืนที่ไปดื่มกับเพื่อนเป็นยังไงบ้าง ไม่เห็นส่งรูปให้ดูเลยนะ" คนบอกมองหน้าแฟนสาวคำตอบ เธอยังรักสนุกพอๆ กับเขา ยกเว้นเรื่องความเหมาะสมที่ใครก็เห็นดี

"เมื่อคืนนี้ฟ้าดื่มหนักไปหน่อยค่ะ จำอะไรแทบไม่ได้เลย" เธอรีบยิ้มแก้เขิน เหลือบมองซองยาบางอย่างในกระเป๋าสะพายที่มันพ้นซอกซิปออกมา

"ทีหลังระวังตัวหน่อยนะ เป็นผู้หญิงอย่าดื่มเยอะขนาดนั้นมันไม่ดี" มือหนายกขึ้นมาลูบศรีษะแฟนสาวอย่างเอ็นดู ถึงจะหันไปสนใจประวัติคนไข้ต่อ

"ได้ค่ะ ทีหลังฟ้าจะระวังตัวเองให้มากๆ เลยนะคะ เพราะว่ามีแฟนขี้หวง"

"ดีมาก"

"งั้นฟ้าขอไปทำงานที่บ้านต่อแล้วนะคะ ไว้เจอกันตอนเย็นนะคะ"

"ครับ" เขายิ้มรับตอนที่ปลายฟ้าถือโอกาสพุ่งมาหอมแก้มสาก ทำใบหน้าหล่อเหลาของชายวัยยี่สิบเก้าปีหลุดยิ้ม

ก็อก~ ก็อก~

"เข้ามา" น้ำเสียงเข้มกลับมาเป็นปกติ ตอนที่แฟนสาวเดินพ้นบานประตูไปแล้ว เป็นบอดี้การ์ดคนสนิทเดินสวนเข้ามาต่อ

"คนที่นายให้ตามหา ยังไม่มีใครในร้านนั้นเคยเจอเธอเลยครับ" สปายรีบรายงานเจ้านายคนสนิท เผื่อว่าหญิงสาวคนที่เจ้านายตามหาอาจจะเป็นสายลับที่ใครส่งมาก็ได้

"แล้วรูป?" นิ้วชี้ยาวเคาะลงมุมโต๊ะทำงาน

"เธอหนีออกไปทางหลังร้านครับ ไม่มีใครตามทันเลยครับ"

"พวกมึงทำงานกันยังไง! ออกไป!" ร่างสูงตะหวาดเสียงดังไม่พอใจ ข้อมูลที่เขาอยากรู้ดันไม่มีใครตามหาให้ได้ จะจดจำได้แค่เพียงเสี้ยวหน้าสวยๆ พอร่ำไร กับกลิ่นกายหอมแบบที่ไม่เคยเจอมาก่อนก็เท่านั้น

....................................