งานเลี้ยงดำเนินไปถึงยามไฮ่ แขกเหรื่อทยอยกลับกันเกือบหมดแล้ว เว่ยถิงฟงออกมาส่งแขกด้วยตนเอง ของขวัญกองโตจากเหล่าญาติสนิทมิตรสหายสกุลเว่ยนำมามอบให้แด่รองแม่ทัพในงานเลี้ยงต้อนรับการกลับมาภูมิลำเนาในรอบสิบปี
แม้เว่ยถิงฟงไม่ได้กลับมาบ้านเกิด เขาก็ทำหน้าที่บุตรอย่างสมบูรณ์ ส่งตั๋วเงินมาให้ไม่เคยขาด หากได้รับบำเหน็จศึกคราใด บุตรชายคนเดียวของสกุลเว่ยไม่เคยลืมครอบครัว
แม้ครานี้เว่ยจางรู้สึกดีใจมากที่เห็นบุตรชายกลับมาเยี่ยมเยียนมาตุภูมิ แต่เห็นอาการกลุ้มใจของเว่ยถิงฟง คนเป็นพ่อรู้สึกกังวลไม่น้อย
ทุกคนยืนรอส่งท่านเจ้าเมืองขึ้นเกี้ยว
"เรื่องที่ฝากให้ไปคิด หวังว่าแม่นางเพ่ยซิ่วอิงคงไม่ลืม"
"ข้าขอปรึกษาครอบครัวอีกสักรอบเจ้าค่ะ ข้าซึ้งน้ำใจท่านเจ้าเมืองเหลือเกิน"
"ข้าก็เช่นกัน ขอบคุณที่หวังดีกับภรรยาของข้า" โจวเทียนเฉิงเอามือโอบไหล่ซิ่วอิง แสดงความเป็นเจ้าของอย่างเปิดเผย
"ข้าประทับใจในภาพวาดของซิ
