"หมอขอแสดงความเสียใจด้วยนะครับ...คนไข้ไม่ตอบสนองต่อการรักษา"
เสียงของหมอดังขึ้นท่ามกลางความเงียบสงัดในห้องไอซียู ดั่งฟ้าผ่าลงมากลางใจของทุกคน คำพูดนั้นเหมือนโลกหยุดหมุนทันที เสียงหัวใจของพลอยใสแทบหยุดเต้น เธอเบิกตากว้างก่อนทรุดตัวลงร้องไห้อย่างบ้าคลั่ง มือสั่นระริกเอื้อมไปแตะใบหน้าของสิงหาที่ยังคงเย็นเฉียบ
"ไม่.. หือๆๆๆๆ พี่สิง..."
เสียงสะอื้นปนเสียงหายใจขาดห้วง เปลือกตาเธอแดงก่ำด้วยน้ำตาที่พรั่งพรูไม่ขาดสาย
"พี่ไม่รักษาสัญญา ไหนบอกจะไม่ทำให้พลอยเสียใจอีกไง..ทำไมทิ้งพลอยไปแบบนี้..พี่สิง..ได้ยินพลอยไหม..พลอยไม่ให้พี่ตาย..กลับมารับผิดชอบในสิ่งที่ทำนะ..."
เสียงร้องโหยหวนเต็มไปด้วยความเสียใจปนโกรธเคือง ร่างบางโน้มตัวลงกอดร่างที่แน่นิ่ง มือบางสั่นเทากอดเขาไว้แน่นราวกับจะฉุดเขากลับมาให้ได้ พลอยใสร้องไห้ไม่หยุด ร่างสั่นเทิ้มอยู่ในอ้อมแขนของพายุที่เข้ามากอดเธอไว้แน่น ดวงตาคมของชายหนุ่มมองไปยั
