ความในใจที่อยากบอก ตอนจบ

1947 Words

Rrrrrrrrrr 'คุณพ่อ' "ค่ะคุณพ่อ" นิสากดรับสายผู้เป็นบิดา " " ปลายสาย "แล้วพี่ขุนเขาล่ะคะ" " " ปลายสาย "เอ่อ ดะ ได้ค่ะ จะให้นิสาไปกี่วันคะ อ่อ...ค่ะ" นิสาวางสายจากผู้เป็นบิดาก่อนจะถอนหายใจเฮือกใหญ่ เกริกชัยขอให้เธอไปดูงานสำคัญกับขุนศึกที่พัทยา ต้องไปค้างที่นั่น3วัน เขายังบอกอีกว่าให้รีบไปเก็บเสื้อผ้า ขุนศึกจะมารับไม่กี่ชม.นี้ เขาบอกว่ามันเป็นงานด่วน แล้วขุนเขาก็ติดงานไปด้วยไม่ได้ รถหรูแล่นเข้ามาจอดด้านหน้าของคฤหาสน์ ร่างสูงกดเลื่อนประตูให้คนตัวเล็กขึ้นมาก่อนจะสั่งลูกน้องให้ยกกระเป๋าเธอขึ้นรถ "ออกรถ" เขาสั่งเสียงเข้ม "เราจะไปกันสองคนเหรอคะ" นิสาถามอย่างกังวล ตั้งแต่วันที่เธอตัดสินใจคบกับขุนเขา ขุนศึกก็ไม่มาตอแยเธอเลย แม้แต่หน้าเขาก็ยังไม่มาให้เธอเห็น "ใช่ ทำไมเหรอ" น้ำเสียงของเขาดูเยือกเย็น ไร้ความรู้สึก "เปล่าค่ะ" บทสนทนาก็จบลงเพียงเท่านั้น มีแค่ความเงียบและเยือกเย็นของเครื่องปรับอากาศรถคันใหญ่ จนหญิงสาวรู้สึกว่าเธอเริ่มหนาวขึ้นมาซะอย่างนั้น เธอนั่งกอดแขนตัวเอง แต่คนที่นั่งข้างๆกลับสังเกตเห็น "หนาวเหรอ" "เปล่าค่ะ" เธอปฏิเสธเขาทันที เรื่องอะไรเธอจะยอมรับล่ะ ฟุบ ขุนศึกโยนเสื้อคลุมของเขาให้เธอจนคนตัวเล็กสะดุ้งเฮือก "คุณอา" เธอจ้องหน้าเขาอย่างเองเรื่อง "เดี๋ยวไอ้ขุนเขาจะมาว่าอาได้ว่าดูแลแฟนมันไม่ดี" เขาพูดประชดประชันอีกฝ่ายแต่ใบหน้ายังคงนิ่งไร้ความรู้สึกใดๆ หญิงสาวเถียงไม่ออกจึงยอมรับเสื้อจากเขาไปใส่เงียบๆ ที่พัก... "ขอโทษด้วยนะคะลูกค้าพอดีว่าห้องเต็มเหลือแค่ห้องเดียวจริงๆค่ะ" พนักงานบอกกับร่างสูงที่กำลังยืนรออยู่ "แถวนี้พอจะมีที่พักอีกไหมครับ" "ดึกขนาดนี้ น่าจะเต็มหมดแล้วค่ะ" พนักงานก้มศีรษะให้เขาเล็กน้อย "ไม่มีจริงๆเหรอคะ" นิสาที่ยืนฟังทั้งสองคุยกันอยู่ถึงกับคิ้วขมวด เธอหันไปถามพนักงานอีกครั้ง "ไม่มีแล้วค่ะลูกค้า ต้องขอโทษจริงๆ นะคะ" "ไม่เป็นไรครับ งั้นเอาห้องเดียวก็ได้" "ค่ะ เดี๋ยวดิฉันให้คนยกกระเป๋าขึ้นไปให้นะคะ"พนักงานบอกพร้อมกับยื่นกุญแจให้เขาไป "เป็นอะไร ลำบากใจมากเหรอที่ต้องนอนห้องเดียวกันกับอา" เขาหันมาถามอีกฝ่าย เมื่อเห็นใบหน้าที่ไม่ค่อยสู้ดีของเธอ "เปล่าค่ะ แค่ไม่ชิน" เธอพูดไปอย่างนั้น แต่ในใจรู้สึกลำบากใจแบบที่เขาว่าจริงๆ เธอคิดว่าการที่ได้มากับเขาเป็นเรื่องแย่แล้ว การที่ต้องมานอนห้องเดียวกันยิ่งแย่มากกว่าอีก หญิงสาวถอนหายใจอย่างเบื่อหน่าย แต่ก็ไม่พ้นสายตาของขุนศึกอยู่ดี "ถ้าเป็นเจ้าขุนเขา หนูนิสาคงดีใจกว่านี้สินะ" " " เธอไม่ได้ตอบโต้อะไร จนพนักงานเดินมาส่งทั้งคู่หน้าห้องพัก นิสาเดินเข้ามาด้านในอันดับแรกที่เธอมองคือเตียงใหญ่นอนสองคนได้สบายๆ เธอกวาดสายตาไปรอบๆไม่มีโซฟา อะไรกัน โรงเเรมหรูขนาดนี้แต่กลับไม่มีโซฟา มีแค่โต๊ะวางของเท่านั้น "หาอะไร" คนตัวสูงเดินตามมาด้านหลังเอ่ยถาม "เปล่านี่คะ" "ไม่ต้องหาเพราะว่ามันไม่มี" " " นิสาตวัดสายตาไปมองคนตัวสูงที่ยืนเลิกคิ้วให้เธออย่างกวนประสาท "นอนกับอา...สักคืน ไอ้ขุนเขามันคงไม่ว่าอะไรหรอกมั้ง" "พูดแบบนี้หมายความว่าไงคะ" เขามั่นใจว่าตั้งแต่นิสาคบกับขุนเขาคนทั้งสองยังไม่เคยมีอะไรกัน เขาแค่แหย่เธอไปอย่างนั้น "ไปอาบน้ำได้แล้วรีบมานอน พรุ่งนี้ต้องตื่นแต่เช้า " "ค่ะ" นิสาเข้าไปอาบน้ำอยู่นานก่อนจะเดินออกมาพร้อมกับชุดนอนสายเดี่ยวสีชมพูความยาวถึงเข่า เธอไม่ได้เตรียมใจว่าจะต้องมานอนห้องเดียวกันกับเขาเธอเลยเอาชุดที่ใส่นอนสบายที่สุดมา นิสาหันหลังให้เขาก่อนจะกระดึ้บๆไปยังเตียง ขุนเขาจ้องมองหญิงสาวไม่วางตา เขาอมยิ้มนิ้วๆกับการกระทำของเธอ "กลัวอาขนาดนั้นเลยเหรอ" "ไม่นี่คะ รีบไปอาบน้ำได้แล้วค่ะ" เธอบอกก่อนจะดึงผ้าห่มขึ้นมาห่อตัวไว้ แม้แต่ผ้าห่มก็ต้องใช้ร่วมกันเหรอเนี่ย เธออยากจะกรี๊ดดังๆ ขุนศึกออกมาจากห้องน้ำก็พบว่านิสาได้หลับไปแล้ว เธอคงเพลียมาทั้งวันแล้ว "ตอนหลับน่ารักกว่าตอนตื่นเป็นไหนๆ" เขาพึมพำกับตัวเอง "อื้ออออ" นิสาปัดป่ายผ้าห่มออกจากตัวเพราะเธอเองก็น่าจะร้อน หน้าอกขาวนวลเนียนที่คับแน่นอยู่ภายใน มันโชว์หลาอยู่ตรงหน้าของอีกฝ่าย เขาที่อดอยากเรื่องนี้มานานถึงกับกลืนน้ำลายเฮือกใหญ่เลยที่เดียว "ใจเย็นไว้ขุนศึก" ยังไม่่ทันที่เขาจะระงับอารมณ์ที่มันพลุ่งพล่านนี้ได้ ขาเล็กๆก็พาดมันยังลำตัวของอีกฝ่าย พายุในใจของเขาเริ่มสั่นคลอนอีกครั้ง เมื่อกระโปรงถูกเลิกขึ้นมาจนถึงต้นขาเผยให้เห็นขาขาวๆดั่งหยวกกล้วยของคนตัวเล็กแบบจะๆ "ฮึ้ยยย ยัยตัวแสบ" เขากัดฟันอดทนอย่างเต็มที่ "อื้ออออออ" ไม่เพียงเท่านั้นมือเล็กก็พาดมากอดเขาเอาไว้แน่น เธอพึมพำอะไรสักอย่างแต่เขาฟังไม่ชัด เขาขยับเข้าไปใกล้ๆตามแรงกอดของคนในอ้อมแขน นัยน์ตาจ้องมองหน้าสวยพร้อมกับประสานอ้อมกอดแข็งแกร่งตอบคนตรงหน้าเช่นกัน "ถ้ายังไม่หยุดอาจะถือว่านิสาอ่อยอาแล้วนะ" เขากระซิบข้างหูคนในอ้อมแขนอย่างอ่อนโยน ใบหน้าสวยซุกเข้าที่อกแกร่งของเขาอย่างไม่รู้ตัว เสียงหัวใจของเขาดังตึกตักๆอยู่ภายใน มีแค่เขาเท่านั้นที่รับรู้มัน เขาอยากหยุดเวลาไว้ตอนนี้เหลือเกิน หากว่าพรุ่งนี้เช้านิสาก็คงจะไม่รู้อะไรและเธอก็ต้องกลับไปเป็นแฟนขุนเขาตามเดิม เขาจุมพิตเบาๆที่แก้มนุ่มนิ่ม "คุณอา...นิสาชอบคุณอา" คนตัวเล็กพึมพำอีกครั้ง คราวนี้เธอบอกชอบเขา ใช่ เขาฟังไม่ผิด "หนูนิสา..." ร่างใหญ่คลายอ้อมกอดเล็กน้อย เขาจ้องร่างเล็กที่ขยับซุกตัวเข้าหาเขาอย่างเอ็นดู "อื้ออออ" เขาจูบเรือนผมอย่างอ่อนโยน ก่อนหน้านี้เขาคิดว่านิสาคงเลิกชอบเขาไปแล้วเพราะเธอไปคบกับเจ้าน้องชายของเขา เขาเองก็กะว่าจะถอยให้ แต่พอมาเจอแบบนี้เขาคงถอยไม่ได้แล้วล่ะ เช้าวันต่อมา... นิสาลืมตาตื่นขึ้นมาในอ้อมกอดของเขา เธอตกใจเล็กน้อยและพยายามแกะมือเขาออก แต่โดนขุนศึกดึงกลับเข้ามาในอ้อมกอดเช่นเดิม "คุณอา ปล่อยนิสานะ" "ปล่อยเหรอ มันง่ายไปไหม" "ปล่อยนะ คุณอาไม่มีสิทธิ์มากอดนิสานะ ลืมไปแล้วเหรอว่านิสาคบกับพี่ขุนเขานะ" "คบกับขุนเขา" เขาพยักหน้ายกยิ้มราวกับว่ามันเป็นเรื่องน่าขำ "ยิ้มอะไรคะ" ใบหน้าสวยขมวดคิ้ว เธอพูดอะไรผิดงั้นหรอ "เราเป็นคนมากอดอาก่อนเอง แถมยังเอาหน้านิ่มๆ มาซุกอกกว้างๆของอาอีก" ไม่พูดเปล่าเขายังขยับเข้าหาอีกฝ่ายแล้วจับไปที่ใบหน้าเล็กอย่างอ่อนโยน "นิสาไม่คุยกับคุณอาแล้ว ปล่อย" นิสาหันหลังให้เขาก่อนจะลุกออกจากเตียง ความรู้สึกราวกับว่าเธอกำลังจะเดินออกจากชีวิตเธอไปอีกครั้ง ร่างสูงรีบลุกขึ้นแล้วคว้าเธอเข้ามากอดเธอจากทางด้านหลัง "อย่าไปนะ" "คุณอา..." เธอชะงัก "อย่าไปเลยนะ อาขอโทษ" เขาส่ายหัวเหมือนเด็กที่กำลังจะงอแงเอาแต่ใจ "คุณอาหมายความว่าไงคะ" "อย่าหนีอาไปไหนอีกเลยนะ อาขอโทษ" น้ำใสๆที่กำลังเอ่อปริ่มรอบๆดวงตาคู่สวย เธอได้ยินไม่ผิดใช่ คุณอาที่เคยปฏิเสธเธอวันนั้น วันนี้เขากลับขอร้องเธองั้นเหรอ "แต่นิสากำลังคบกับพี่ขุนเขาอยู่นะ" "อาไม่สน อาขอแค่นิสาอยู่กับอาวันนี้ ตอนนี้...ก่อนได้ไหม" "เพื่ออะไรคะ นิสางงไปหมดแล้ว" เขาควรจะพูดให้มากกว่านี้สิ เท่าที่เธอเข้าใจตอนนี้มันไม่ได้แปลว่าเขารู้สึกอะไรกับเธอเลยจริงๆ หรือเขาสนใจแค่ตัวของเธอแค่นั้นหรือ ร่างเล็กหันมาเผชิญหน้าและจ้องมองเข้าไปในดวงตาที่เย็นชาคู่นี้ "อาขอโทษนะ อาแค่คิดว่าถ้าพูดไปแบบนั้นนิสาจะได้ไปเรียนต่อตามที่เจ้าเกริกชัยบอก อายอมรับนะว่าเอ็นดูแต่ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่มันถึงเปลี่ยนมาเป็นความรัก จนกระทั่ง..." "กระทั่งอะไรคะ" "จนกระทั่งนิสาคบกับขุนเขา" ใบหน้าหล่อเหลาดูเศร้าลงเล็กน้อย "นิสาเข้าใจแล้วค่ะ" Rrrrrrrrrrrrrr เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นเป็นขุนเขาที่โทรเข้ามา "สวัสดีค่ะพี่ขุนเขา" " " ปลายสาย "เอ่อ...เปิดแล้วค่ะ" นิสากดเปิดลำโพงก่อนที่อีกฝ่ายจะพูดขึ้น "พี่ขุนศึก ผมฝากนิสาด้วยนะ" "นายหมายความว่าไง" เขามองหน้ากันกับคนตัวเล็กที่กำลังยืนอึ้งเล็กน้อย "ผมรู้เรื่องของพี่ทั้งหมดแล้ว ทุกเรื่องรวมถึง...เรื่องที่พี่ให้คนมาตามผมกับนิสาด้วย ผมหวังว่าพี่จะทำตามเสียงหัวใจตัวเองได้แล้วนะ ก็รอมานานแล้วนิ ได้เวลาลุยแล้วพี่ชาย" "นายรู้...ได้ไง" "ผมมีพี่ชายคนเดียวนะ อาทิตย์หน้าผมจะไปเรียนต่อโทที่อังกฤษ ผมฝากพี่ดูแลนิสาด้วยนะ" "โชคดีนะ ไว้วันขึ้นเครื่องพี่จะไปส่ง" "ได้" วางสาย. "มันเกิดอะไรขึ้นคะ" "อาโดนขุนเขาจับได้แล้วล่ะ" "คุณอาเล่นอะไรคะ" "อาหวงเรานะสิ ก็เลยให้คนแอบตามเรากับขุนเขา" "คุณอา" นิสาหน้าแดงก่ำ "เขินเหรอ" ฝ่ามือเล็กฟาดลงบนไหล่กว้างของเขา ก่อนที่มือหนาจะรวบมันด้วยมือข้างเดียว "ยังทันใช่ไหม" "คะ?" "ยังทันใช่ไหมที่อาจะบอกนิสา อารักนิสานะ ตั้งแต่นิสาไปอาก็รอแค่นิสาคนเดียว" "แล้วคุณเพียงขวัญละคะ" "อาไม่ได้ชอบ แล้วก็ไม่ได้คบด้วย" "จริงเหรอคะ" "จริงสิ แล้วอย่างนี้ นิสาพอจะเปิดใจให้อาได้อีกไหม" เขาถามด้วยน้ำเสียงจริงจัง "ไม่ค่ะ" "นิสา..." เขาดูเหวอเล็กน้อย "เพราะนิสายังไม่เคยปิดมันเลยต่างหาก" "จริงนะ" ร่างสูงอุ้มคนตัวเล็กขึ้นไว้ในอ้อมแขน คนทั้งคู่ใช้เวลาอยู่ด้วยกันจนถึงวันกลับ ขุนศึกสารภาพกับเกริกชัยกับเรื่องราวทั้งหมดที่เกิดขึ้น เขาก็เข้าใจและก็พอจะเดาได้พอสมควร เขาไม่ได้คัดค้านอะไร ให้ทั้งคู่ได้ศึกษาดูใจกันไปเรื่อยๆ จนถึงเวลาอันเหมาะสม END.

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more