บทนำ แรกพบเจอ
700 Words
คฤหาสน์สุดหรูใจกลางเมือง
"คุณพ่อขาาาาา " เสียงใสเจื้อยแจ้วดังขึ้นก่อนที่ใบหน้าจิ้มลิ้มจะวิ่งเข้ามากอดผู้เป็นบิดาอย่าง เกริกชัย
"กลับมาแล้วเหรอยัยตัวแสบ" เกริกชัยลูบศีรษะลูกสาวอย่างอ่อนโยน
"ใครเหรอคะ" นิสา มองไปยังร่างหนาที่นั่งอยู่ข้างๆ บิดาของตนก่อนจะสำรวจคนตรงหน้าอย่างละเอียด เธอเป็นเด็กฉลาด ชอบสังเกตและเก็บรายละเอียดได้เป็นอย่างดี
ร่างใหญ่สูงราว190เซนติเมตร หน้าตาหล่อเหลาไม่แพ้ผู้เป็นบิดา ผิวสีเข้มจมูกเป็นสัน ไรเคราอ่อนๆน่าเกรงขาม เขาจ้องมองมาที่เด็กสาวเช่นกัน ชายหนุ่มส่งยิ้มให้เธอก่อนจะเอ่ยทักทาย
"ไงสาวน้อย อาชื่อ ขุนศึกนะ" เขายิ้มให้เธออย่างเอ็นดู
หญิงสาวยกมือไหวเขา เธอเป็นเด็กอ่อนน้อมถ่อมตน เพราะมารดาของเธออบรมมาอย่างดี แต่น่าเสียดายที่ดูแลลูกสาวคนนี้ได้ไม่นานเธอก็เสียชีวิตด้วยโรคร้าย นิสาจึงอยู่กับพ่อมาตั้งแต่เธออายุได้8 ขวบ
"นี่ลูกสาวฉัน นิสาขึ้นห้องไปก่อนพ่อขอคุยธุระกับอาขุนศึกก่อน"
"ค่ะคุณพ่อ" เด็กหญิงวิ่งขึ้นบันไดด้วยท่าทางที่อารมณ์ดี เธออมยิ้มจนแก้มแทบฉีก
นิสาซุกตัวเข้าไปในผ้าห่มหลังจากที่มื้อเย็นจบลง เกริกชัยชวนขุนศึกทานข้าวเย็นด้วยเธอจึงมีโอกาสได้เจอหน้าเขาแบบใกล้ๆ ชายหนุ่มถามเด็กสาวเรื่องเรียนทั่วไปตามมารยาท เธอแอบเขินเขาเล็กน้อย ยิ่งตอนที่เขาตักอาหารให้เธอก็ยิ้มกว้างออกมาจนลืมว่าผู้เป็นบิดายังนั่งอยู่ตรงนั้น เกริกชัยสังเกตความผิดปกติของลูกสาวตัวเองแต่เขาก็ไม่ได้กังวลอะไรมากเพราะเขาคิดว่าคนทั่วไปที่ได้พบเห็นเพื่อนรักอย่างขุนศึกต่างก็ตกหลุมรักกันทั้งนั้น
เช้าวันต่อมา...
"นิสาลูก เย็นนี้อาขุนศึกจะมาทานข้าวที่บ้านเรานะ" เกริกชัยบอกกับลูกสาวเพราะคิดว่าเธอน่าจะดีใจ
"ค่ะคุณพ่อ"
"เทอมนี้ก็จบชั้นประถมศึกษาแล้ว อยากได้อะไรไหมลูก"
"นิสาอยากได้มือถือค่ะ"
"ถ้าสอบได้ติดอันดับ1-3 พ่อจะซื้อให้"
"ตกลงค่ะ นิสาทำได้แน่นอน"
ถึงแม้ครอบครัวพวกเขาจะร่ำรวยมากเพียงใดแต่เกริกชัยก็ไม่ได้ตามใจลูกสาวจนกลายเป็นคุณหนูเอาแต่ใจ เขาสอนลูกให้อยู่บนพื้นฐานความเป็นจริง และไม่เกินวัย เขาอยากให้ลูกสาวของเขาเเข็งแกร่งได้ด้วยตัวเอง เพราะเขามีลูกสาวเพียงคนเดียว เขาคาดหวังจะให้เธอมาสานต่อธุรกิจต่อจากเขาในภายภาคหน้า
"ไงสาวน้อย" ร่างสูงเดินมาหยุดอยู่ด้านหลังของนิสา เธอกำลังนั่งไกวชิงช้าอยู่ในสวนหลังบ้าน
"คุณอา สวัสดีค่ะ" เสียงใสเผยรอยยิ้มขึ้นทันทีเมื่อเขามาหยุดอยู่ด้านหลังเธอ
"มานั่งทำอะไรตรงนี้คนเดียว คุณพ่อล่ะ"
"คุณพ่ออยู่บนบ้านค่ะ" หญิงสาวอยู่ในชุดนักเรียน ตั้งแต่เลิกเรียนมาคงยังไม่ได้เปลี่ยนเสื้อผ้า
เด็กหญิงผมเปียในชุดนักเรียน ปอยผมยาวไปจนถึงกลางหลัง เธอไกวชิงช้าที่ทำจากไม้ ประดับด้วยดอกไม้สีสันสดใส ยิ่งมันอยู่ท่ามกลางคนตัวเล็กอย่างนิสาก็ยิ่งดูมีเสน่ห์
"มาเดี๋ยวอาไกวให้"
"ขอบคุณค่ะ" ร่างเล็กไกวพริ้วไปกับแรงแกว่งของร่างสูงที่อยู่เบื้องหลัง หญิงสาวยิ้มแก้มปริ นิสาเก็บความดีใจเอาไว้ไม่มิดเมื่อชายหนุ่มอยู่ใกล้เธอแค่นี้ เขาไกวชิงช้าให้นิสาอยู่พักใหญ่ๆ จนคนตัวเล็กต้องบอกว่ามันเร็วไปเธอเองเริ่มจะเวียนหัวแล้ว
"เราเข้าบ้านกันดีกว่าไหม" ร่างสูงบอกกับเธอเมื่อเห็นว่าเริ่มจะมืดแล้ว ยุงในสวนเริ่มจะชุกชุม เขามองเธออย่างเป็นห่วง
"ค่ะ" เด็กหญิงตัวน้อยยิ้มให้เขาก่อนจะกึ่งเดินกึ่งวิ่งเข้าบ้านไปพร้อมกับเขา
"อ้าวทำไมถึงได้เดินมาพร้อมกันล่ะ" เกริกชัยเอ่ยถาม เขานั่งรออยู่ที่ห้องนั่งเล่นตั้งนานแล้ว
- Writer
