พี่ดินค่อยๆ ถอนจูบออกแล้วจ้องมองริมฝีปากของฉันอย่างอ้อยอิ่ง ฉันก้มมองแหวนที่พี่ดินสวมให้เมื่อสักครู่ด้วยความรู้สึกปลื้มปริ่มที่แน่นล้นอยู่ในใจ
"แหวนนี้แม่ให้ผมไว้ก่อนที่ท่านจะเสีย"
"....." ยอมรับว่าฉันตกใจมากที่ได้ยินแบบนั้น แต่ในขณะเดียวกันก็รู้สึกอิ่มเอมที่เขาให้สิ่งที่มีค่ามากขนาดนี้กับฉัน
"ผมไม่เคยคิดจะสวมมันให้กับใคร นอกจากคุณ…กอบัว^_^"
"ขอบคุณนะคะ ฮึก..." ฉันร้องไห้โฮออกมาอย่างห้ามไม่ได้ ความสุขและความปราบปลื้มมันท่วมท้นอยู่ในอกจนไม่สามารถอธิบายออกมาเป็นคำพูดได้
แม้นี่จะไม่ใช่การขอแต่งงานที่เลิศเลอ ไม่ได้ขออย่างโรแมนติกที่ริมทะเล ไม่ใช่ในร้านอาหารหรูๆ แบบที่เคยเห็นตามหนังสือพิมพ์ การขอแต่งงานของพี่ดินอาจจะดูเรียบง่ายและดูธรรมดา ทว่าก็เป็นความธรรมดาที่สุดแสนจะพิเศษ เป็นความธรรมดาที่ฉันไม่สามารถหาได้จากที่ไหนอีก
"ร้องไห้ทำไม เสียใจหรือไงที่จะแต่งงานกับผม หื้ม..." พี่ดินยกมือขึ้
