10 คุณหมอสายเปย์
1561 Words
หลังจากที่สองสาวคุยกันเสร็จแล้วก็ถึงเวลาแยกย้าย โดยหมอหนุ่มที่ทำธุระเสร็จพอดีก็เดินกลับมาหา
“เครื่องดื่มกับขนมอร่อยมากเลย ขอบคุณมากนะคะหมอกันต์”
“ไม่เป็นไร คุยกันเสร็จแล้วเหรอ”
“เสร็จแล้วค่ะ” อันดาตอบพร้อมกับยิ้มให้ ก็ไม่คิดว่าเขาจะดีกับเธอและเอื้อเฟื้อไปถึงน้ำตาลขนาดนี้
“งั้น น้ำตาลขอตัวกลับก่อนนะคะ”
“พักอยู่แถวไหนล่ะ อยู่แถวนี้ไหม”
“ไม่ค่ะ ตอนนี้พักอยู่ที่บ้านญาติ ก็ไกลจากที่นี่อยู่” ซึ่งตอนที่ยังไม่ได้ทำงานหาเงินเอง น้ำตาลก็ต้องอาศัยอยู่กับญาติ ที่อยู่ที่นี่ไปก่อน ถ้าได้ทำงานพิเศษแล้ว ก็ค่อยขยับขยายออกไปอยู่คนเดียว
“งั้นแกรีบกลับเถอะเดี๋ยวจะค่ำก่อน”
“โอเค เอาไว้ฉันออกไปอยู่หอคนเดียว แล้วฉันจะบอกแกนะ”
“โอเค”
“หนูขอตัวก่อนนะคะ ขอบคุณอีกครั้งค่ะ” น้ำตาลก็ยกมือไหว้อีกครั้ง หมอกันต์คนนี้ ดูใจดีและไว้ใจได้ ก็คงเป็นโชคดีของเพื่อนเธอ ที่ได้เจอคนดีแบบนี้มาช่วยเหลือ
หมอหนุ่มก็พยักหน้าให้อย่างคนใจดี ดูแล้วเด็กสองคนนี้ ใส่ซื่อไม่มีพิษภัยอะไรเหมือนกันเลย ก็ไม่แปลกใจที่คบกันได้
สองสาวก็โบกมือลากัน ก่อนน้ำตาลจะเดินออกไป
“ขอบคุณมากนะคะคุณหมอ ที่อุตส่าห์เลี้ยงเราสองคนวันนี้”
“ไม่เป็นไร แค่นี้เอง”
“ค่ะ” อันดายิ้มหวานให้ ด้วยความรู้สึกที่ซึ้งใจ
“แล้วที่เพื่อนเธอพูดหมายความว่ายังไง”
“อ่อ ตอนนี้น้ำตาลอยู่บ้านญาติค่ะ ก็เลยว่าจะทำงานพิเศษ เก็บตังค์ซักพักก่อน แล้วจะออกไปอยู่หอคนเดียว ก็เลยชวนหนูไปอยู่ด้วยกันค่ะ”
“มันอันตรายเธอไม่รู้เหรอ”
“รู้ค่ะ แต่หนูไม่อยากรบกวนคุณนาน หนูเกรงใจ”
“ฉันบอกแล้วไงว่าไม่ต้องเกรงใจ ตอนนี้เธอก็ยังไม่ปลอดภัยด้วย อย่าลืมสิ”
“ค่ะ” ตอนนี้ก็ไม่ปลอดภัยจริง ๆ แต่จะทำยังไงได้ล่ะ จะให้อยู่กับเขา หลายเดือน หรือแรมปี มันก็คงไม่เหมาะสม
“รีบไปกันเถอะ มีของต้องซื้ออีกหลายอย่าง”
“ค่ะ”
แล้วทั้งคู่ก็เดินไปพร้อมกัน เขาพาเธอเข้าไปที่ช็อปขายโทรศัพท์มือถือราคาแพง ที่เป็นที่นิยมกันอยู่มากในตอนนี้
“เธอชอบสีอะไร”
“...” แล้วเธอก็ต้องตกใจที่เขาถามแบบนั้น ขนาดไม่ค่อยรู้เรื่องอะไรมาก ยังรู้เลยว่าโทรศัพท์ ยี่ห้อนี้มันแพงมากขนาดไหน
“เลือกสิจะได้ไปซื้ออย่างอื่นต่อ”
“เอ่อ...”
“บอกแล้วไงว่าไม่ต้องเกรงใจ”
“เอาเครื่องที่ถูกที่สุดค่ะ เพราะหนูคงไม่ได้ใช้อะไรมาก” อย่างมากเธอก็คงโทรออกรับสาย แล้วก็ใช้หาข้อมูลทางอินเตอร์เน็ตแค่นั้น ไม่อยากรบกวนเขาให้ซื้อเครื่องราคาแพงให้เลย
“หึ” เมื่อเห็นสีหน้า ที่ซีดลงเรื่อย ๆ ของเธอ เขาก็ยิ่งรู้สึกเอ็นดู เพราะทุกอย่างมันดูธรรมชาติไปหมด มากกว่านั้น เธอก็ไม่เรียกร้องอะไรเลย ขนาดที่เขาบอกว่าเขาเต็มใจให้
“เอา iPhone รุ่นใหม่ล่าสุด ความจุเยอะที่สุดสีขาว แล้วก็เอา iPad รุ่นใหม่ล่าสุดความจุเยอะที่สุดสีขาวเหมือนกันครับ อีก 1 ชั่วโมงผมจะมารับ” กันต์บอกกับพนักงานที่หน้าเคาน์เตอร์ พร้อมกับยื่นแบคการ์ดให้ ก่อนจะหันไปมองคนตัวบาง ที่ตอนนี้เธอหน้าซีดกว่าเดิม
“เอ่อ... มันมากเกินไปค่ะ”
“ไม่มาก ถ้าฉันเต็มใจให้ไม่มีอะไรที่มากไป ไปกันเถอะ ต้องไปซื้ออย่างอื่นต่อ”
“...” แล้วมือหนาของเขาก็คว้ามือบางเธอ แล้วก็พาเดินออกจากร้านโทรศัพท์ไป เธอได้แต่มองมือเขาที่ประสานกับมือเธออยู่ ด้วยความรู้สึกที่ไม่เข้าใจ ก็ซาบซึ้งอยู่หรอก ที่เขาดีด้วยขนาดนี้ แต่ความเกรงใจมันก็มีมากกว่า
แล้วเขาก็พาเธอเดินมาหยุดที่ร้านชุดนักศึกษา
“ซื้อชุดเลยสิ อยากได้กี่ชุดก็เลือกเลย”
“มันเยอะไปแล้วค่ะ คุณให้หนูมากไปแล้ว”
“เธอก็รู้แล้วไม่ใช่เหรอ ว่ายิ่งเธอเกรงใจเท่าไหร่ ฉันก็ยิ่งจะให้ และถ้าเธอมัวแต่ปฏิเสธแบบนี้ ฉันจะซื้อให้จนเธอถือกลับไม่ไหว แบบนี้เธอโอเคไหม”
“มะ... ไม่นะคะ”
“งั้นก็เข้าไปเลือกสิ เอาให้พอใส่เลยนะ เผื่อไปไว้เลยหลาย ๆ ชุดก็ได้ เพราะช่วงที่ฉันงานยุ่ง คงไม่ได้พาเธอออกมาแบบนี้ และคนอย่างเธอก็คงไม่ซื้อเอง”
“คือหนูยังไม่ได้สอบเข้ามหาลัยเลย และหนูก็ไม่รู้ว่าหนูจะสอบได้ไหม หนูว่าเรื่องชุดนักศึกษา...”
“เธอไม่มั่นใจในตัวเองเหรอ ตั้งใจจะเรียนแล้ว ทำไมจะสอบไม่ได้”
“ก็...”
“ยังไงเธอก็ต้องสอบได้อยู่แล้ว คิดไว้หรือยังว่าจะไปสอบที่ไหนก่อน”
“ตอนนี้มหาวิทยาลัยที่น้ำตาลเรียน กำลังจะเปิดสอบแล้วค่ะ แต่มหาลัยนั้นมัน...” มันค่าเทอมแพงมาก สำหรับคนอย่างเธอ จนเธออยากรอมหาลัยที่ค่าเทอมถูกกว่านี้หน่อย
“อือ เธอก็ไปสอบมหาลัยนั้นแหละ อยู่ใกล้แถวนี้ไหม”
“ใกล้ค่ะ สามารถนั่งรถไฟฟ้าไปได้”
“โอเค”
“...” แล้วเธอก็ไม่กล้าปฏิเสธอะไรเลย เพราะรู้แล้วว่าเธอยิ่งปฏิเสธ เขาก็จะยิ่งยัดเยียดให้
หลังจากซื้อชุดนักศึกษาเสร็จ เขาก็พาเธอไปซื้อเสื้อผ้าอย่างอื่นต่อ ซึ่งวันนี้เขาเป็นคนเลือกให้หมดเลย และแต่ละชุดก็มีแต่ชุดที่เซ็กซี่ จนเธอที่เห็นก็รู้สึกเขิน แบบนี้คนอย่างเธอจะกล้าใส่ได้ยังไง มือหนาก็หยิบนู่นนี่เต็มไปหมด เธอก็ได้เพียงแต่เดินตามอย่างว่าอะไรไม่ได้ วันนี้วันเดียว เขาหมดกับเธอไปหลายแสน จนเธอตกใจจนไม่รู้จะตกใจยังไงแล้ว โทรศัพท์ ไอแพด เสื้อผ้า รองเท้า กระเป๋า ทุกอย่างมันราคาแพงไปหมด
ณ เพนท์เฮาส์
หลังจากซื้อของทุกอย่างเสร็จก็กลับมาที่เพนท์เฮาส์ ซึ่งวันนี้เป็นวันที่เขาไม่ได้ไปโรงพยาบาล เพราะตั้งแต่ไม่สบายเมื่อวาน ถึงวันนี้ที่อาสาพาเธอไปหาเพื่อนและซื้อของ
“ขอบคุณมากนะคะสำหรับวันนี้” แล้วเธอก็ขอบคุณเขาอีกครั้ง ด้วยความรู้สึกที่ซึ้งใจ
“ไม่เป็นไร ไม่ต้องคิดอะไรมากหรอก วันนี้เธอขอบคุณฉันเป็นร้อยครั้งได้แล้วมั้ง”
“ก็หนูซึ้งใจจริง ๆ นี่คะ ในชีวิตหนูไม่เคยมีใครดีด้วยแบบนี้” หญิงสาวพูดพร้อมกับน้ำตาซึม เพราะทุกคนในชีวิตต่างก็เอาเปรียบเธอ จนเธอเป็นคนไม่ค่อยมีเพื่อน แล้วก็ไม่ค่อยมีสังคมที่ไหน โชคดีที่ยังมีน้ำตาล ที่เป็นเหมือนคนในครอบครัวเธอ และดีกับเธอมากจนถึงตอนนี้
“ก็ถือว่ามีฉันก็แล้วกัน ที่ดีกับเธอแบบนี้”
“ค่ะ ถ้าหนูได้ไปอยู่ที่อื่น หนูก็จะไม่ลืมคุณหมอเลยค่ะ”
“เธอไม่ต้องรีบคิดเรื่องที่จะย้ายออกหรอก เธออยู่ที่นี่ได้ เท่าที่เธออยากจะอยู่”
“หนูไม่อยู่นานหรอกค่ะ หนูเกรงใจคุณหมอ เกรงใจ เอ่อ...แฟนคุณหมอด้วย”
“แล้วฉันบอกเธอตอนไหนว่าฉันมีแฟน”
“ก็...”
“หึ ฉันจะบอกอะไรให้นะ ฉันยังไม่มีแฟน แล้วก็ไม่ได้จะคบใครจริงจัง” ร่างหนาเดินเข้ามาหาแทบจะประชิดตัวเธอ
“...” อันดาเพียงเลยหน้าขึ้นมอง ดั่งคนที่โดนสะกดจิต
“ฉันเป็นผู้ชาย มีเลือดเนื้อ มีความต้องการ แล้วก็ชอบเรื่องนั้นมาก ทำเท่าไหร่ก็ไม่พอ และคนนั้นก็ต้องรับความต้องการของฉันให้ไหว” ใบหน้าหล่อก็โน้มเข้ามาหา จนเกือบจะแนบชิด สายตาคมคู่นั้นก็มองสบตาสวย
“...” อันดากลืนน้ำลายอึกใหญ่ลงคอ นี่เขาสื่อเรื่องแบบนั้น กับเธอจริง ๆ เหรอ
“แต่ฉันมีความเป็นลูกผู้ชายมากพอ ฉันจะไม่ฝืนใจบังคับใคร ถ้าคนนั้นไม่เต็มใจ”
“...” เมื่อได้ยินแบบนั้น เธอก็รีบก้มหน้าลง ไม่กล้าสบตากับสายตาคมคู่นั้น
“เธอเข้าใจที่ฉันพูดใช่ไหม” เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่แหบพร่า
“คะ...ค่ะ”
“หึ วันนี้เดินเหนื่อยมาทั้งวันแล้ว เธอไปพักผ่อนเถอะ”
“ค่ะ ๆ หนูขอตัวก่อนนะคะ” แล้วอันดาก็รีบขึ้นห้องตัวเองไป ใจที่เต้นกระหน่ำรัว วนเวียนคิดถึงเรื่องที่เขาพูดอยู่ แก้มสาวก็แดงซ่านขึ้นมา
หมอหนุ่มเจ้าเล่ห์ที่เห็นแบบนั้น ก็ยิ้มมุมปากอย่างคนเจ้าเล่ห์ ก่อนจะเดินเข้าห้องทำงานไป ก็รู้อยู่หรอกว่าเธอที่ฉลาดพอ คงจะเข้าใจในสิ่งที่เขาจะสื่อ และก็คงรู้ว่าคนอย่างเขาต้องการอะไร
- Writer
