เมื่อมาถึงหน้าโรงพยาบาล รถคันหรูที่คุ้นเคยก็มาจอดรับพอดี อันดาเห็นแบบนั้นก็ยิ้มให้ด้วยท่าทีที่สดใส
แต่ต่างจากคนในรถ ที่ตอนนี้เขามีสีหน้าบึ้งตึง ทั้งยังไม่สบอารมณ์ ความหงุดหงิดมันแผ่กระจายไปทั่ว
“สวัสดีค่ะ” เมื่อขึ้นมาในรถอันดาก็ทักทายเป็นปกติ
แต่ด้านหมอหนุ่มกลับไม่พูดอะไรกับเธอเลย จนเธอเหลือบมองด้วยความรู้สึกที่แปลกใจ เมื่อเช้าก็ยังดี ๆ อยู่เลย หรือเพราะจะเหนื่อยกับคนไข้วันนี้
“วันนี้รถติดมากเลยนะคะ”
“ทำยังไงให้ลืมโทรศัพท์” เขาไม่ได้สนใจคำพูดเธอ แต่กลับถามขึ้นด้วยน้ำเสียงที่เรียบนิ่ง
“เมื่อเช้าหนูเปลี่ยนกระเป๋าค่ะ ก็เลยลืมเอาใส่ด้วย”
“ของสำคัญแบบนั้นลืมได้ยังไง”
“เอ่อ...” เมื่อได้ยินน้ำเสียงที่ปนดุแบบนั้น เธอก็พูดอะไรแทบไม่ออก
“แล้วไปเอาโทรศัพท์ใครโทรมา” เขายังถามต่อ
“ของเพื่อนค่ะ”
“ไปเรียนวันเดียวทำไมมีเพื่อนผู้ชายแล้ว”
“เอ่อ เพิ่งเจอกัน ตอนออกมาจากห้องเรียนค่ะ พอดีต้นมาถามก็เ
