เหอลี่หมิงถูกบังคับให้ร่วมโต๊ะอาหารกับหวงเสี่ยวฉี ส่วนเซี่ยเถิงเกากับจินชุ่ยเวยแยกไปอีกโต๊ะหนึ่ง ดูเหมือนว่าทั้งคู่จะเพลิดเพลินกับการลิ้มรสอาหารฝีมือของเหอลี่หมิงอยู่ไม่น้อย เห็นได้จากไม่มีเสียงพูดคุยเล็ดลอดออกมาให้ได้ยิน มีเพียงกิริยาตักนั่นคีบนี่เข้าปาก ส่วนโต๊ะของคนเป็นเจ้านายนั้น…
“หากท่านมิปรารถนาลิ้มรสอาหารฝีมือข้า แล้วไยท่านจึงสั่งให้ข้าทำอาหารพวกนี้ขึ้นมากันเล่า”
เหอลี่หมิงสอบถามคนที่เอาแต่จ้องมองอาหารฝีมือนางประหนึ่งมองศัตรู เขายอมละสายตาจากอาหารตรงหน้าแล้วสบตานาง
“อาหารที่เจ้าทำ ข้ามิเคยเห็นมาก่อน เคยร่วมงานพระราชพิธีสำคัญมาก็มาก อาหารหลากหลายชนิดข้าก็เคยลองลิ้มชิมรสมานักต่อนัก หากแต่อาหารที่เจ้าทำช่างหน้าตาประหลาดยิ่งนัก เจ้าได้ตำรับมาจากที่ใดกัน”
เหอลี่หมิงแสดงทีท่าอึกอัก แววตาฉายชัดถึงความใคร่ครวญ อาหารที่นางทำล้วนเป็นอาหารไทยจากยุคที่นางจากมา อาหารในยุคนี้นางทำเป็นเสียเ
