หวงเสี่ยวฉีย้ำในประโยคที่ยังมิได้คำตอบ อ้อมแขนของเขายังคงโอบอุ้มร่างอรชรที่ดูคล้ายไร้น้ำหนักเอาไว้อย่างแนบแน่น
“แต่ท่านกับเหอ...กับข้า เราหย่ากันแล้ว”
“ฮึ!”
หวงเสี่ยวฉีทำเพียงแค่นหัวเราะในลำคอและไม่ได้ให้คำตอบเรื่องการหย่า ดวงตาคมกริบจ้องลึกเข้าไปในดวงตาของนาง แววตาหวาดหวั่นและหวาดกลัวฉายชัดในดวงคู่นั้น คนที่กำลังเหนือกว่าอดมิได้ที่ต้องข่มขู่ เขาต้องเค้นเอาคำตอบยามที่นางกำลังอับจนหนทางให้จงได้
“หากเจ้ายังดึงดันตั้งใจปกปิด เห็นทีข้าคงต้องใช้กำลัง”
เหอลี่หมิงพยายามดิ้นรนอย่างสุดกำลังทันทีที่ประโยคนั้นจบลง หากแต่อ้อมแขนแข็งแรงกลับกระชับร่างของนางแน่นขึ้นจนแทบกระดิกตัวไม่ได้ ความปวดร้าวแล่นไปตามผิวกายของนาง บางแห่งก็เจ็บลึกลงไปจนถึงกระดูก เปล่าประโยชน์ที่นางจะต่อต้าน จำต้องยอมจำนนอย่างไม่มีทางเลือก
“คุณชายสี่ได้โปรดฟังข้าสักนิด”
“งั้นเจ้าก็บอกมา เจ้าเป็นใคร”
“ท่านช่วยปล่อยข้าก่อนไ
