หวงเสี่ยวฉีขยับเท้ามาที่หน้าเรือนพบจินชุ่ยเวยยืนรออยู่ก่อนแล้ว
“คุณชายจะไปที่ใดขอรับ”
“ข้าจะไปพบท่านแม่”
“ไปพบฮูหยินแต่เช้าเช่นนี้มีเรื่องใดกันขอรับ”
“ข้าคิดว่าข้าคงกำลังตกเป็นจำเลย คงต้องไปให้ปากคำเสียหน่อย เรื่องจะได้คลี่คลาย”
ใบหน้าหล่อเหลายามที่เอ่ยว่าตกกำลังตนเป็นจำเลยกลับเผยรอยยิ้มแจ่มใส จินชุ่ยเวยรู้สึกเคลือบแคลงยิ่งนัก ผู้ที่คิดว่าตนตกเป็นจำเลยเหตุใดจึงแย้มยิ้มเช่นนั้น พอเขาอ้าปากจะสอบถาม คุณชายสี่ก็เดินไปไกลเสียแล้ว
“คุณชายขอรับ รอข้าด้วยขอรับ”
ห้องโถง เรือนหลัก
“เสี่ยวฉี เจ้ามาพอดี”
ฮูหยินหวงเงยหน้าขึ้นเห็นบุตรชายคนเล็กก้าวเข้ามาในห้องโถงด้วยใบหน้าแย้มยิ้ม ตอนนี้นางนั่งอยู่ที่โต๊ะกลมกลางห้องโถง คนที่นั่งตรงข้ามกับนางคือเหอลี่หมิง หญิงสาวมองร่างสูงสง่าที่เพิ่งก้าวเข้ามาแวบหนึ่งก่อนจะหลุบสายตาลงต่ำ เลี่ยงการประสานสายตา หวงเสี่ยวฉีมองร่างเล็ก ใบหน้าหล่อเหลายังคงยิ้มแย้ม ก่
