We use cookies
When you visit our website, if you give your consent, we will use cookies to allow us to collect data for aggregated statistics to improve our service and remember your choice for future visits. Cookie Policy & Privacy Policy
Dear Reader, we use the permissions associated with cookies to keep our website running smoothly and to provide you with personalized content that better meets your needs and ensure the best reading experience. At any time, you can change your permissions for the cookie settings below.
If you would like to learn more about our Cookie, you can click on Privacy Policy.
Your cookies settings
Strictly cookie settingsAlways Active
12
“ฉันโทร.ไปตามตำรวจมาที่ร้านแล้วค่ะ เตรียมตัวหาทนายได้เลย ถึงคุณจะมาสารภาพว่าข่มขืน ศาลอาจจะพิจารณาลดโทษให้คุณลงบ้างกึ่งหนึ่งที่สำนึกความชั่วแล้วเลือกกลับมาเปิดเผยความจริง แต่จำใส่หัวไว้เลย ฉันไม่มีวันอภัยให้หรอก” สถานการณ์เวลานี้เริ่มตึงเครียดกว่าที่ฌอนคาดการณ์เอาไว้ ฌอนมองเสือสาวลูกติดที่เวลานี้ชักหน้าดุใส่เขา สีหน้าแดงระเรื่อ ราวกับมีความแค้นสุมอกที่เก็บเอาไว้มาหลายร้อยปี “งั้นคุณจะต้องรู้สึกผิด แล้วพูดคำว่าขอโทษสามีขาดังๆ เพราะคืนนั้น ผมไม่ได้ข่มขืนคุณ” ความโมโหทำให้เธอตะคอกใส่เขา “ไม่ข่มขืน พูดมาได้ยังไง” ในเมื่อเขายอมรับเองว่าเป็นคนที่ทำให้แพนตี้ของเธอฉีกขาดจนเธอตั้งท้อง ในขณะที่เธอไม่ได้สมยอม แก้วมุกดาสบตาคมกริบมีเสน่ห์ที่จ้องตากลับราวกับจะยืนยันว่าเขากำลังพูดความจริง “มันคือความจริง ผมไม่ได้ข่มขืนคุณ” ฌอนยังยืนกรานคำพูดเดิม แก้วมุกดาพยายามคิดตาม ยืนนิ่งงันกับความรู้สึกย้อนแย้ง
- Writer
- chap_listContents
- likeADD
