ลิขิตฟ้ามนตราแห่งรัก

จุดเริ่มต้น...1

“ยายบอกให้เขาย้ายขวัญออกไปทีค่ะ ขวัญไม่อยากรบกวนเขา เพราะขวัญก็ผิดเหมือนกันที่ข้ามถนนไม่ดูรถ” พิชชากล่าวด้วยความเกรงใจ สิ่งที่เขาให้เธอมันมากเกินกว่าที่หญิงสาวจะยอมรับไว้ได้

“ไว้ขวัญบอกเขาเองเถอะลูก ยายไม่มีปัญญาจะขัดเขาหรอก” นางพิมกล่าวด้วยรอยยิ้ม นางมั่นใจว่าพิชชาก็ไม่สามารถทัดทานความต้องการของภูผาได้อย่างแน่นอน

“เขาเป็นใครกันแน่ ทำไมยายดูชื่นชมเขาจัง” พิชชาครุ่นคิดด้วยความสงสัย แต่เสียงของเธอก็ดังพอที่จะให้ยายพิมได้ยิน

“เขาเป็นเจ้าของคฤหาสน์ใหญ่ที่สุดของหมู่บ้านที่เราขายของอยู่” นางพิมตอบหลานสาวทันควัน คนตัวเล็กได้แต่ตกใจเมื่อยายตอบคำถามของเธอ

เมื่อไม่สามารถทำให้ยายไปคุยกับพยาบาลเพื่อย้ายออกจากห้องพิเศษได้ หญิงสาวจึงแจ้งพยาบาลเอง แต่ก็ได้รับการตอบกลับว่าเจ้าของไข้ไม่ให้ย้ายออกไป ดังนั้นหญิงสาวจึงเฝ้ารอที่จะพบเขา เพราะตามคำบอกเล่าของยายทอง เขาจะมาเยี่ยมเธอทุกวัน เพราะฉะนั้นวันนี้เขาก็อาจจะมาอีกก็ได้

และเมื่อถึงช่วงเย็น ชายหนุ่มก็มาที่โรงพยาบาล เพราะได้รับแจ้งจากพยาบาลว่าพิชชาฟื้นแล้ว เขารู้สึกโล่งใจเป็นอย่างมาก อย่างน้อยเธอฟื้นขึ้นมาเขาก็เบาใจไปได้อีกเปาะหนึ่ง ชายหนุ่มมาถึงที่ห้องพักฟื้นของหญิงสาว ก่อนที่จะเคาะประตู แล้วเดินเข้าไปในห้องด้วยความคุ้นเคย เขาประนมมือไหว้ยายพิม ก่อนที่จะเคลื่อนสายตามาที่หญิงสาว

“สวัสดีครับคุณขวัญ” ภูผาทักทายหญิงสาวด้วยรอยยิ้ม

“สวัสดีค่ะ คุณคงเป็นคุณภูผาใช่มั้ยคะ” หญิงสาวคิดว่าเธอน่าจะเดาถูก

“ครับ ผมต้องขอโทษด้วยนะครับที่ทำให้คุณต้องมาเจ็บตัวแบบนี้” ช่ายหนุ่มเอ่ยด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความรู้สึกผิด

“ฉันก็มีส่วนผิดด้วยค่ะ ฉันอยากจะขอร้องให้คุณย้ายฉันออกไปอยู่ห้องพักรวมได้มั้ยคะ ฉันเกรงใจคุณ” หญิงสาวกล่าวสิ่งที่เธอคิดมาตลอดวัน

“เห็นทีจะไม่ได้หรอก เพราะผมต้องรับผิดชอบที่ทำให้คุณเจ็บตัว” ภูผาปฏิเสธเสียงนุ่ม

“ที่คุณทำอยู่มันก็มากเกินพอแล้วค่ะ เพราะฉันก็เป็นฝ่ายผิดที่ข้ามถนนไม่ดูรถเหมือนกัน” หญิงสาวเอ่ยด้วยความเกรงใจ

“คุณอย่าคิดมากเลยครับ ที่ผมทำทั้งหมดก็เพื่อมนุษยธรรม แล้วที่สำคัญตั้งแต่ยายพิมมาเฝ้าคุณท่านก็ไม่ได้ขายของอีก ผมคงไม่สามารถปล่อยให้พวกคุณทั้งสองลำบากเพราะผมได้หรอกครับ” ภูผายังคงไม่ยอม เขาต้องการลบความรู้สึกผิดด้วยตัวของเขาเอง

“ปล่อยให้คุณภูผาเขาดูแลเราเถอะนะลูก ไว้วันหน้าเราค่อยตอบแทนเขาก็ได้” นางพิมกล่าวกับหลานสาวเพื่อให้เธอเปลี่ยนใจให้ภูผาได้ทำตามที่ต้องการ นางเชื่อว่าวันใดวันหนึ่งนางอาจจะมีโอกาสได้ตอบแทนภูผาบ้าง