3 เรื่องที่ไม่อยากจำ

1585 Words

[“แม่ครับอันนี้ดอกอะไรทำไมสวยจัง” เด็กชายตัวน้อยวัย 8 ขวบ ก็หยิบดอกไม้ที่วางอยู่ขึ้นมาดู พร้อมกับถามด้วยสีหน้าที่สงสัย “มันคือดอกเดซี่ครับลูก” “ดอกเดซี่เหรอครับ แล้วทำไมแม่ถึงปักใส่กระเป๋าผ้าด้วยล่ะ” “มันเป็นดอกไม้ที่แม่ชอบ ดอกเดซี่ หมายถึงการซื่อสัตย์ในความรัก นนท์โตมาก็ต้อง ซื่อสัตย์ในความรัก เป็นผู้ชายที่ดีนะลูก” คนเป็นแม่พูดพร้อมกับฝืนยิ้ม ก่อนจะโอบกอดลูกชายตัวน้อยและลูบหัวเบา ๆ “ครับแม่” ถึงแม้จะไม่ค่อยรู้เรื่อง แต่เด็กชายก็เอ่ยรับปาก พร้อมกับโอบกอดแม่สุดที่รักไว้แน่นเช่นกัน อิงอร ลูบหัวลูบชายเบา ๆ พร้อมกับครุ่นคิด ในเรื่องที่ตัวเองกำลังเจออยู่ มันไม่ได้มีความสุขแบบที่ทำให้คนอื่นเห็น ทุกวันได้แต่อยู่อย่างน่าชื่นอกตรม ซึ่งเธอกับเจ้าสัวธวัช เคยเป็นความรักที่ดี เป็นคู่รักที่รักกันมาก เขาเคยซื่อสัตย์ เคยมีแค่เพียงเธอ และดอกเดซี่ มันก็คือการแทนความหมายในความรักของเราสองคน แต่ตอนนี้ไม่เป็นแบบนั้นแล้ว “แม่ทำสวยมากเลยครับ” มือเล็กก็จิ้มลงดอกไม้ ที่แม่เขาเอามาไว้เป็นแบบในการถักลวดลายใส่กระเป๋าผ้า ถึงแม้จะรวยมากแค่ไหน แต่คุณหญิงอิงอร ก็ยังคงติดงานทำมือ อย่างพวกเย็บปักถักร้อยพวกนี้ ซึ่งถ้าตอนไหนที่เธอว่าง เธอก็ชอบถักนั่นนี่ไว้ ซึ่งมันก็เป็นความสุขเล็ก ๆ อีกอย่างหนึ่งของเธอ] “แม่!” “เอ่อ...นายครับ” “...” ชินกรสะดุ้งตื่นด้วยความตกใจ ฝันอีกแล้ว เขาฝันถึงอดีตที่เกี่ยวกับผู้หญิงคนนั้นอีกแล้ว “ถะ...ถึงแล้วครับนาย” ฉินลูกน้องคนสนิทของเขา ก็เพียงแต่พูดเรื่องอื่นขึ้นมา เพราะรู้ดีว่านายของเขา มักจะฝันและละเมอถึงผู้เป็นแม่แบบนี้อยู่บ่อยครั้ง รถตู้คันหรู ขับมาจอดหน้าคฤหาสน์หลังใหญ่ใจกลางเมือง ที่ตอนนี้แทบไม่มีใครอยู่ พ่อของเขาไปอยู่ฮ่องกงเป็นส่วนใหญ่ ส่วนน้องชายและเขาก็ไปอยู่ที่มาเก๊า เพื่อรับผิดชอบธุรกิจที่นั่น ทำให้บ้านหลังใหญ่นี้เงียบสงบ มีเพียงแต่แม่บ้าน 10 กว่าคน ที่อยู่ดูแลทำความสะอาดไปวัน ๆ ทันทีที่ก้าวขาลงไป ความเหน็บหนาวก็กัดกินใจเขาอีกครั้ง เขาแทบไม่อยากกลับมาเลย มันมีแต่ความทรงจำที่ไม่ดี และเขาไม่อาจลืมเลือนเรื่องนี้ไปในสมองได้ แม้แต่วันเดียว “คุณนนท์ สวัสดีค่ะ” ทันทีที่เห็นเขาลงจากรถ พรแม่บ้านคนเก่าแก่ ที่อยู่นานที่สุด ก็รีบมาต้อนรับในทันที “สวัสดีครับพี่พร” “ชะ...เชิญค่ะ” พรยิ้มดีใจ ในที่สุดนายของเธอ ก็กลับมาบ้านได้สักที เขาได้แต่พยักหน้า และย่ำเท้าเดินเข้าไปภายในบ้าน ที่ตอนนี้กับ 10 ปีก่อน ไม่มีอะไรแตกต่างกันเลยสักนิด [“นนท์ทานข้าวครับลูก” “วันนี้แม่ทำข้าวต้มซุปกระดูกหมู ของโปรดนนท์ด้วยนะ” “อร่อยไหมครับลูก” “ทานเยอะ ๆ นะครับ คนเก่งของแม่” “ทานนมด้วยนะลูก นนท์ของแม่จะได้ตัวสูง ๆ”] ภาพในอดีตเข้ามาในหัวเขาอีกครั้ง ภาพนั้น ซ้ำ ๆ เดิม ๆ จนทำให้เขาน้ำตาซึม ทุกความทรงจำที่เกี่ยวกับผู้หญิงคนนั้น คนที่เขารักมากที่สุดในชีวิต มันฉายซ้ำขึ้นมาอย่างชัดเจน มันยิ่งชัดขึ้นราวกับว่า ตอนนี้มันคือความจริง “ห้องคุณนนท์เรียบร้อยแล้วนะคะ” “ไม่เป็นไร ผมจะไปนอนที่เพนท์เฮาส์” พูดจบเขาก็รีบเดินออกจากบ้านหลังนี้ไปในทันที ตอนนี้ไม่อาจอยู่ต่อได้แม้แต่วินาทีเดียว “คุณนนท์” พรก็ได้แต่เรียกตาม แต่วิทย์ก็ดึงไว้ก่อน ทั้งพยักหน้าให้อย่างรู้กัน รวมถึงฉินด้วยที่รีบเดินตามผู้เป็นนายออกไป พวกเขาทั้งหมดรู้ดีว่าเกิดอะไรขึ้น แม้จะพยายามไม่พูดถึง และไม่ให้รู้สึกอะไรที่เกี่ยวกับความไม่สบายใจ แต่เมื่อเป็นความทรงจำ ก็คงไม่มีใครห้ามได้ “ไปเพนท์เฮาส์” “ครับนาย” Rrr Rrr Rrr และในตอนนั้น เพื่อนรักของเขาอย่างแพทริค ก็โทรเข้ามาพอดี (แพทริค : มึงอยู่ไหน) “เมืองไทย” (แพทริค : มึงไปเมืองไทยเหรอ) “อืม” (แพทริค : ไปเที่ยวหรือไปทำงานวะ) “มาพักผ่อนเฉย ๆ กูเบื่อไอ้พวกหมาลอบกัด” (แพทริค : หึ แล้วใครจะกัดคนอย่างมึงได้) “กูก็อยากรู้เหมือนกัน ว่าใครมันกล้ามากัดคนอย่างกูได้” เขาพูดขึ้นอย่างเดือดดาล (แพทริค : แล้วนี่มึงอารมณ์ไม่ดีอยู่เหรอ) “นิดหน่อย” ก็สมกับที่มันเป็นเพื่อนรักเขาจริง ๆ เขากับแพทริค รู้จักกันมาตั้งแต่อายุ 15 แล้วก็เป็นเพื่อนสนิทกันมาจนตอนนี้ ผ่านมาสิบกว่าปีแล้ว ก็ยังคงเป็นอย่างนั้นอยู่ และมันก็รู้ใจเขาทุกอย่าง แม้กระทั่งตอนที่เขาอารมณ์ไม่ดีอยู่แบบนี้ (แพทริค : เออ เข้าใจ) “แล้วนี่มึงมีอะไรอีก” (แพทริค : ไม่มีหรอกกูก็แค่เป็นห่วงมึงเฉย ๆ ช่วงนี้ชีวิตมึงยิ่งอันตรายอยู่) “เออ ขอบใจมึงมาก” (แพทริค : ไม่เป็นไร ขอให้สนุกนะ) ปัง! “เหี้ย!” “นายครับ! เราน่าจะโดนลอบยิง) (แพทริค : เกิดอะไรขึ้นวะ) “กูเจอหมารอบกัดอีกแล้ว แค่นี้ก่อนนะไว้ค่อยคุยกัน” พูดจบก็รีบกดตัดสายทันที “นายครับ แบบนี้...” “หยุดรถ” “แต่แบบนี้มันอันตรายเกินไป” “กูบอกให้หยุดรถ!” เขาตะคอกขึ้นเต็มเสียง ก่อนจะหยิบปืนออกมาขึ้นลำ แล้วหันกลับไปมองรถกระบะที่ขับตามมายิง ขนาดมาถึงเมืองไทย ยังตามมาซะได้ เขาต้องรู้ให้ได้วันนี้ ว่าใครส่งพวกเหี้ยนี่มา รถตู้คันหรูหยุดลง พื้นที่ตรงนี้เป็นพื้นที่เปลี่ยว เนื่องจากเป็นชานเมือง และไม่ค่อยมีบ้านคน ซึ่งจากที่ดู มันอาจจะตามเขามาตั้งแต่สนามบิน ถึงได้รู้ว่าเขาออกจากบ้าน และเตรียมจัดการที่นี่ “คุ้มกันนายด้วย” วิทย์สั่งลูกน้องอีกสี่ห้าคน ที่ล้อมกันอยู่ตรงนั้น “ครับ” ทุกคนก็รีบทำตามทันที “ในตอนนั้นเอง เสียงปืนก็ดังขึ้นอีกสองสามนัด” ปัง! ปัง! ปัง! “ไอ้เหี้ยเอ้ย!” คนขี้โมโหรีบลงจากรถทันที คนอย่างเขาฆ่าได้แต่หยามไม่ได้ “นายครับ!” ส่วนลูกน้องเขาเองก็ตกใจรีบตามลงไปทันที ปัง! ปัง! ปัง! เขายิงสวนแบบไม่กลัวตาย แต่ด้วยที่คนของตัวเองน้อยกว่า และที่นี่ก็ไม่ใช่ที่ของเขา ก็รู้แล้วว่า การใจร้อนในครั้งนี้ อาจนำพาอันตรายถึงชีวิตมาให้ เป็นแบบนี้อาจจะพ่าย เพราะฝั่งนั้นคนเยอะกว่า ทั้งมีอาวุธที่ครบมือกว่าด้วย “นายครับ เราสู้พวกมันไม่ได้แน่” วิทย์พูดขึ้นเมื่อประเมินสถานการณ์ได้ “โธ่เว้ย!!!” “รีบหลบเถอะครับนาย ไม่งั้นเราอาจจะแย่” ฉินก็พูดขึ้นด้วยสีหน้าที่กังวล “ไป!” เมื่อรู้ว่าไม่ไหวแน่ ๆ เขาก็รีบสั่งลูกน้องทุกคน ให้ล่าถอย เมื่อเป็นแบบนั้นก็ต่างรีบวิ่งหนี ปัง! ปัง! ปัง! “...” เลือด... “นะ...นายครับ” “นายโดนยิง” ในจังหวะนั้นชินกรก็โดนยิงเฉียดเข้าที่แขนถึงสามนัด มือหนากุมแขนตัวเองไว้ พร้อมกับหันมองหน้า ไอ้คนนั้น ก่อนจะหยิบปืนขึ้นมา ยิงสวนมัน จนได้รับบาดเจ็บไม่ต่างกัน “กูจะไปลากคอมัน” “แต่นายโดนยิงอยู่นะครับเราต้องรีบหนีแล้ว” “ถ้าหนีตอนนี้กูก็ไม่รู้สิว่าใครส่งมันมา” “คนของมันกำลังตามมาครับนาย” ปัง! แล้วคนที่โดนเขายิง ก็โดนยิงซ้ำอีกครั้งจากพวกเดียวกัน “ไอ้เหี้ยเอ้ย!” เมื่อเห็นว่าพวกมันฆ่ากันเองเพื่อปิดปาก เขาก็ยิ่งรู้สึกหัวร้อนขึ้นมา นอกจากจะโดนยิงแล้วยังไม่รู้ว่าใครเป็นตัวบงการอีก “รถมาแล้วครับนาย” เมื่อรถอีกคันมาจอดรับ เขาก็ต้องถอนหายใจอย่างหงุดหงิด ก่อนจะขึ้นรถคันนั้นไป “ขอโทษนะครับนาย” ทั้งวิทย์และฉินก็ก้มหน้าลง แล้วพูดขึ้นพร้อมกัน ด้วยความรู้สึกผิด “ไม่ใช่ความผิดของพวกมึง” เขากัดฟันพูดด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ ด้วยความรู้สึกที่เจ็บแผล ตอนนี้คิดไปถึงแต่ไอ้พวกที่มันยิงเขา มันต้องเป็นคนเดียวกันกับที่ลอบกัดเขาล่าสุด เพราะงั้นมันคงไม่ฆ่าปิดปากกันเองแบบนี้ “ไปโรงพยาบาลเลยนะครับนาย” “อืม โทรหาเฮียด้วย” ด้วยที่รู้สึกเจ็บไปหมด เขาก็ไม่สามารถปฏิเสธโรงพยาบาลได้ ตอนนี้แขนไร้เรี่ยวแรง รู้สึกปวดจนแทบบ้า แต่ก็ต้องฝืนด้วยความรู้สึกที่โมโห คิดว่ามาที่นี่จะรอดได้ ไอ้หมาลอบกัดตัวนั้นมันคงเก่งมาก ถึงได้รู้ว่าเขาอยู่ที่ไหน ไปที่ไหนแบบนี้

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more